Γιατί μας αρέσει τόσο να ακούμε ιστορίες;

Οι ιστορίες δεν είναι παραμύθια. Δεν είναι γεγονότα πλασμένα στη φαντασία κάποιου. Δεν είναι δημιουργήματα ενός συγγραφέα, αποτυπωμένα σε ένα βιβλίο που διαβάζουμε ή μας διάβαζαν όταν ήμασταν μικρά παιδιά. Είναι στιγμές και συμβάντα που έγιναν μα ανήκουν στο παρελθόν. Έχουν μια κάποια σημασία για εκείνον που τις διηγείται. Μπορεί στην αφήγησή τους να κλαίει, να φαίνεται ευτυχισμένος, να νοσταλγεί και να πέφτει κάτω από τα γέλια. Δεν είναι όλες οι ιστορίες χαρούμενες, μα είναι όλες υπέροχες. Είναι οι αναμνήσεις και το παρελθόν κάποιου. Είναι ο λόγος που είμαστε ό,τι είμαστε. Κομμάτια του εαυτού μας και της ζωής μας. Ό,τι έχουμε γίνει είναι οι ιστορίες μας. Γιατί όμως μας αρέσει τόσο να τις ακούμε;

Όταν μια ιστορία μας τη λέει ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, είμαστε πάντα όλοι αφτιά. Άμα νοιάζεσαι για κάποιον, άμα τον αγαπάς, θες να ξέρεις τα πάντα για αυτόν! Να τον μάθεις. Να κατανοήσεις γιατί φοβάται τη βροχή, γιατί δεν κλαίει, γιατί έχει αδυναμία στη γιαγιά του και γιατί κάνει σαν τρελός για τον αδελφό του. Προσηλωμένος στέκεσαι και ακούς κάθε λέξη που σου διηγείται. Μέσα από αυτήν την εξιστόρηση τον γνωρίζεις καλύτερα. Τον καταλαβαίνεις. Επιβεβαιώνεις τις αδυναμίες του, ίσως εξηγείς κάποιες ιδιοτροπίες του και τις αγαπάς πιο πολύ. Σ’ αρέσει να ακούς στιγμές από το παρελθόν των αγαπημένων σου. Έρχεται και κουμπώνει στην ιδέα που έχεις για αυτούς, προσθέτει στοιχεία σε μια ήδη αγαπημένη σου εικόνα. Τι πιο όμορφο από αυτό, το να μαθαίνεις ιστορίες των πιο δικών σου ανθρώπων. Αξία ανεκτίμητη!

Ειδικά όταν ακούς αστείες ιστορίες. Από αυτές που σε κάνουν να ξεκαρδίζεσαι και να πονάει το στομάχι σου από τα γέλια. Εκείνη η ιστορία κάποιου για το πώς χάλασε το χριστουγεννιάτικο δέντρο μικρός ή τι έγινε όταν αγόρασε ένα ξύλινο τόξο από πλανόδιους. Λατρεύεις να ακούς τέτοιου είδους αφηγήσεις. Αυτές που σε κάνουν να γελάς τόσο που ξαφνικά νιώθεις τα μάγουλά σου να πονάνε και κάνεις μια προσπάθεια να σταματήσεις μισό λεπτό για να ανακουφιστούν, αλλά δεν τα καταφέρνεις! Είναι πολύ συγκεκριμένες, είναι εκείνες που λέμε στις παρέες για να φτιάξουμε τη διάθεση όλων. Όπως εκείνη η επική τούμπα κάτι Χριστούγεννα σε ένα χιονοδρομικό, που φόραγες αθλητικά αντί για πέδιλα και έπεσες με πιρουέτα. Κάθε φορά την εξιστορείς στις μαζώξεις και η ίδια η παρέα παρακαλάει να την πεις άλλη μια φορά για να φτιάξει το κέφι. Εκείνες τις ιστορίες που μας κάνουν να γελάμε πιο πολύ απ’ ό,τι πιστεύουμε ότι αντέχουμε, είναι κανόνας πως τις αγαπάμε λίγο παραπάνω κι έτσι πρέπει κιόλας.

Μέσα από τις ιστορίες νιώθουμε κι εμείς. Ακούμε εκείνες που λένε για μεγάλους έρωτες και είμαστε εκεί ψυχή τε και σώματι. Συγκινούμαστε, νιώθουμε, παρασυρόμαστε. Είναι ένας τρόπος να βγάζουμε στην επιφάνεια κομμάτια μας κρυμμένα. Να αισθανόμαστε σε εντάσεις άνω του συνηθισμένου. Σαν να βλέπουμε ταινία καμιά φορά, ή ίσως και λίγο καλύτερα. Πιάνουμε τον παλμό και γινόμαστε κομμάτι τους, νιώθουμε και εμείς τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών. Γενικά είναι όμορφο πράγμα. Είμαστε φτιαγμένοι για να τις λέμε και να τις ακούμε. Από μικρά παιδιά αναζητάμε το «μία φορά κι έναν καιρό» και όταν έρθει η ώρα που αυτό το κουραστούμε ζητάμε να μας πουν τις άλλες, εκείνες που έγιναν στα αλήθεια. Μας αρέσουν, τις απολαμβάνουμε. Είναι οι ηρωικές στιγμές κάποιου και οι αμαρτίες ενός άλλου. Ιστορία μου, αμαρτία μου, λάθος μου μεγάλο, που λέει και το άσμα. Μαθαίνεις από αυτές. Κερδίζεις και πάνω από όλα καταλαβαίνεις τον κόσμο και τους ανθρώπους που τον απαρτίζουν. Άλλες είναι για αγρίους όπως λένε και άλλες είναι τα βιώματα ανθρώπων. Μας αρέσει τόσο να ακούμε ιστορίες γιατί γινόμαστε μέσα από αυτές πιο σωστοί, πιο σοφοί και ίσως πιο ολοκληρωμένοι, ενώ ταυτόχρονα βγαίνει από μέσα μας εκείνο το παιδί που με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά φώναζε «Πες το πάλι»…