Ξεκινήσατε απλοί συμφοιτητές, καταλήξατε αδέρφια

Εκείνος ο καφές που πήγες με δεκαπέντε περίπου άτομα στις αρχές του πρώτου εξαμήνου, μην ξέροντας αν είναι δολοφόνοι, κλέφτες ή απατεώνες, το πρώτο ξενύχτι που έκανες στο πιο μεινστριμ μαγαζί της πόλης, το πρώτο διάβασμα στη βιβλιοθήκη της σχολής στη διάρκεια της πρώτης εξεταστικής, σε έφεραν αντιμέτωπο με τόσες γνωριμίες, τόσα διαφορετικά πρόσωπα, τόσους διαφορετικούς χαρακτήρες.

Με κάποιους δε μιλάς πια, όχι επειδή τσακωθήκατε, αλλά επειδή οι δρόμοι σας πήραν άλλες κατευθύνσεις, με άλλους έχεις πλέον τα τυπικά, ένα γεια στους διαδρόμους της σχολής, ένα χρόνια πολλά στα γενέθλια και μια ερώτηση για σημειώσεις σε περίπτωση απουσίας από το μάθημα, με μερικούς -αν και τους συμπαθείς και τους αγαπάς-, δεν ταίριαζαν ποτέ τα προγράμματά σας για να κάνετε κολλητή παρέα, αλλά πάντα θα πάτε για εκείνη την μπίρα που κανονίζετε μια φορά το χρόνο.

Υπάρχουν όμως κάποιοι που έγιναν οι ζωή σου στο πανεπιστήμιο. Κάποιοι που δεν είναι μόνο αμφιθέατρα, σημειώσεις και φοιτητικά πάρτι. Κάποιοι που ήταν εκεί να σε ακούνε να κλαις για χιλιοστή φορά για εκείνον τον έρωτα που είχες στο λύκειο κι ακόμη θες, χωρίς καν να ξέρουν ποιος είναι. Κάποιοι που άνοιξαν το σπίτι τους και σε έβαλαν μέσα και μετά το ίδιο έκαναν και με τη ζωή τους. Από αυτή μάλιστα, δε βγαίνεις και δε θα βγεις ποτέ.

Εκείνο το φιλαράκι που έτυχε να κάτσετε μαζί στη βιβλιοθήκη, που τότε δε θυμόσουν καλά-καλά πώς το λένε, ενώ πλέον ξέρετε ο ένας για τον άλλο μέχρι και τα χρώματα των βρακιών σας. Εκείνος ο φίλος που έτυχε να δώσετε μαζί ένα μάθημα ένα Σεπτέμβρη και λόγω της αδιαβασιάς σας, γίνατε αχτύπητο ντουέτο. Αυτός ο άνθρωπος που επειδή βαριόσασταν να διαβάσετε μια μέρα στη βιβλιοθήκη βγάλατε όλα σας τα εσώψυχα στο κυλικείο της σχολής κι ας έτρεχαν οι μέρες κι ας μην περάσατε και τα μαθήματα στην εξεταστική.

Άνθρωποι που από απλοί συμφοιτητές και παιδιά του διπλανού τμήματος, έγιναν οι άνθρωποί σου. Οι άνθρωποί σου σε μια ξένη πόλη, η δική σου οικογένεια μακριά από το πατρικό σου . Οι άνθρωποι που είναι εδώ για εσένα 24/7 με ένα τηλέφωνο ή με ένα μήνυμα. Δεν υπάρχει απόσταση ανάμεσά σας, γιατί η αγαπημένη σας καφετέρια είναι εκεί κάθε στιγμή για να αναλύσετε ξανά τα ίδια και τα ίδια, να πείτε τα μυστικά, να γελάσετε με τις ίδιες βλακείες και να σχολιάσετε τους ίδιους και τους ίδιους. Ακόμα κι όταν γυρνάτε στις πόλεις σας είναι σαν να μη σας χωρίζει ούτε χιλιόμετρο. Βιντεοκλήσεις, μηνύματα σε ομαδικές, τα κινητά παίρνουν φωτιά.

Φιλίες του πανεπιστημίου. Άνθρωποι που ωρίμασες μαζί τους, πλάι τους! Ζήσατε μαζί την αρχή της ενήλικης ζωής σας, την πρώτη εξόφληση λογαριασμών, το πρώτο ανεξάρτητο σούπερ μάρκετ χωρίς τη συνοδεία της μαμάς και την αρχή της γκρίνιας για το πόσα άπλυτα πιάτα έχεις στο σπίτι. Ζεις καταστάσεις πρωτόγνωρες και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δένεσαι τόσο σύντομα, γιατί βιώνεις μαζί τους μια καινούρια πραγματικότητα, ίσως δυσκολότερη, ίσως πιο ευχάριστη.

Κάποτε κάποιος είπε πως αν μια φιλία συμπληρώσει επτά χρόνια θα κρατήσει για πάντα. Ώρα, φυσικά, να καταρριφθεί αυτό το στερεότυπο! Πώς μπορείς να μη θεωρείς κάποιον φιλία ζωής όταν επί τέσσερα χρόνια τον έχεις επιλέξει τόσο συνειδητά κι απόλυτα; Στις κοπάνες από τα μαθήματα, στις ανοησίες, στις γιορτές, τα πανηγύρια και τους τσακωμούς, όλοι μαζί.

Εσύ τους αγαπάς και θα τους αγαπάς για όλα αυτά που σου έδωσαν απλόχερα και χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς καν να το σκεφτείς θα είσαι δίπλα τους. Ακόμα κι αν έρθει στιγμή που τα χιλιόμετρα μπορεί μόνιμα να σας χωρίζουν, οι ζωές σας έχουν μια και καλή ενωθεί πάνω από μια κούπα καφέ.