Μία ιστορία, δέκα εκδοχές κι όλες αληθείς, γίνεται;

Και τελικά μάθαμε ποιος φταίει; Ο Α, ο Β ή ο Γ; Γιατί οι φίλοι του Α λένε πως φταίει ο Β και οι φίλοι του Β ισχυρίζονται πως ευθύνεται ξεκάθαρα ο Γ. Ποια είναι η αλήθεια λοιπόν και ποιος πράγματι έχει δίκιο ή άδικο, δε θα μάθουμε ακούγοντας μόνο τη μια πλευρά. Κάθε ιστορία έχει δύο ή και παραπάνω πλευρές κι ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια. Ένας αντιλαμβάνεται με το δικό του προσωπικό κριτήριο ορισμένες συμπεριφορές γύρω του κι ο άλλος με ένα εκ διαμέτρου διαφορετικό. Όλοι έχουν να ρίξουν στον άλλον τις ευθύνες, γιατί σιγά μη φταίμε εμείς στη δική μας ιστορία. Πού είναι τέλος πάντων η αλήθεια;

Ας ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι σε μια κατάσταση που εμπλέκονται άνω του ενός ατόμου, όλοι κάπου έχουν άδικο και κάπου δίκιο. Κάπου κάποιος υπερέβαλλε κι άλλος σιώπησε ενώ δεν έπρεπε. Ως τρίτος παρατηρητής, πού ξέρεις ποιος έχει δίκιο; Δεν μπορείς να βγάλεις πόρισμα μόνο από τη μια πλευρά, οφείλεις για να είσαι αντικειμενικός και να αντιληφθείς τι πράγματι συνέβη, να μάθεις και την άλλη οπτική. Ως άνθρωποι έχουμε μια τάση ανάλογα το συμφέρον μας να τα δραματοποιούμε λίγο. Καμία φορά να θυματοποιούμαστε- βολεύει άλλωστε πάρα πολύ. Άλλες φορές πάλι να το παίζουμε σκληροί, χωρίς να είμαστε. Τα φουσκώνουμε λίγο, τα μεγαλοποιούμε και δίνουμε έμφαση σε ό, τι θα μας κάνει να τη βγάλουμε λάδι.

Η αντικειμενική αλήθεια είναι πάντα κάπου στη μέση και συνήθως δύσκολα ανιχνεύσιμη, μα αυτό δεν αναιρεί πως ο καθένας κουβαλάει τη δική του εκδοχή της, που κάπως στέκει με βάση τον αφηγητή. Αλλιώς εκλαμβάνει μια κουβέντα, την ένταση μιας φωνής ή ένα νεύμα κι αλλιώς μετά τα μεταφέρει. Το συμπέρασμα ίσως διαφέρει από άτομο σε άτομο. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι αληθινό. Απλώς είναι το δικό του, η δική του οπτική γωνία. Αυτό κατάλαβε, αυτό ένιωσε και κουβαλάει μέσα του ως έκβαση μιας συγκεκριμένης κατάστασης. Με ό, τι έχει στο κεφάλι του πορεύεται ο καθένας, το επικοινωνεί ύστερα και βγαίνει ένα αποτέλεσμα με συνδιαμόρφωση- ανά περιπτώσεις. Δεν μπορείς να κατηγορείς κάποιον μόνο και μόνο επειδή δεν αποδέχεται την αλήθεια σου κι έχει τη δική του. Για εκείνον μια κουβέντα μπορεί να σημαίνει ασέβεια ενώ για σένα να ήταν απλώς μια αυθόρμητη λέξη. Δεν μπορείς να του αναιρέσεις το πώς το βλέπει. Να του εξηγήσεις ναι, να του ζητήσεις συγγνώμη φυσικά. Αλλά αν η αλήθεια του για μια πράξη σου συνεπάγεται ένα άλλο συναίσθημα από αυτό που έχεις στο μυαλό σου, δε σημαίνει ότι λέει ψέματα. Έχει απλώς έναν δικό του μοναδικό τρόπο –όπως και εσύ– να παίρνει τα πράγματα. Τόσο απλό.

Ίσως η έννοια της αλήθειας είναι πιο ευρεία από αυτή που νομίζει ο περισσότερος κόσμος. Ίσως δεν είναι τόσο μονόπλευρη. Ο κάθε άνθρωπος κουβαλά τα δικά του λεγόμενα για κάθε ιστορία του. Τη δική του προσωπική αλήθεια, έτσι όπως την άκουσε με τα αφτιά του, την είδε με τα ίδια του τα μάτια και την ένιωσε εξ ολοκλήρου με την καρδιά του. Κι αν δύο αλήθειες δε συνάδουν, δε σημαίνει απαραίτητα ότι κάποιος λέει ψέματα. Ίσως να σημαίνει ότι αλλιώς ένιωσε ο ένας κι αλλιώς ο άλλος. Άνθρωποι είμαστε κι ακόμα κι αν η αλήθεια μας έχει ορισμένες υπερβολές και λάθη, δε σημαίνει πως δεν είναι αλήθεια.