Μια βιντεοκλήση για να δούμε τα μουτράκια όσων μας λείπουν

Δύσκολοι καιροί, μα θα την παλέψουμε. Αυτό περνάει σαν αύρα ανάμεσά μας τις τελευταίες μέρες. Κι ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι να είναι αυτό της έλλειψης της ανθρώπινης επαφής με αγαπημένα πρόσωπα. Άλλωστε αυτό ήταν πάντα ζητούμενο για τον άνθρωπο. Σκέψου και τις φορές που όλα μοιάζουν φυσιολογικά κι η ζωή κυλάει με αποφάσεις -μη αποστειρωμένες. Φεύγεις για σπουδές, για δουλειά, αφήνεις πίσω οικογένεια, φίλους, σκυλιά, γατιά, το ταίρι σου ή το φλερτ σου. Δεν επιθυμείς να υπάρξει μεγάλη χρονική απόσταση από τη μέρα που θα ξαναγίνεις οικείος με τις περίεργες γκριμάτσες του προσώπου τους και την παραμικρή ατέλεια ή τελειότητα που έχουν. Άρα πού καταλήγεις; Σ’ αυτά τα μαραφέτια που αναπαράγουν εικόνα κι ήχο και σου επιτρέπουν, όχι μόνο να είσαι ώρες άπειρες κολλημένος στ’ ακουστικό, αλλά και σε μια οθόνη, στην οποία βλέπεις το πρόσωπό που αγαπάς. Και ναι, από το να μην το βλέπεις καθόλου και να κάνεις μήνες να το δεις , συμβιβάζεσαι μ’ αυτόν τον σύγχρονο τρόπο.

Αρνητικό μεγάλο: δεν μπορείς ν’ αγκαλιάσεις το φιλαράκι, τη μαμά σου μέσα από μια οθόνη. Δε σε καταλαβαίνει ο σκύλος σου. Μα είναι ο μόνος τρόπος να τους βλέπεις όταν σας χωρίζουν χιλιόμετρα. Αυτό ακριβώς συνιστά ευλογία γι’ εσένα. Κάθε βράδυ, μετά από μια δύσκολη μέρα, συνδέεσαι σκάιπ με το κολλητάρι για να μοιραστείς μαζί του τι έγινε, ποιος σ’ εκνεύρισε και ποιον ερωτεύτηκες. Σε κάθε μαγειρική απόπειρα τσούπ, βιντεοκλήση στη μαμά να σε κατευθύνει πριν κάψεις το σπίτι κι όλη την πολυκατοικία. Ακόμα και κάποιο Σάββατο βράδυ που ξέμεινες, κατευθείαν κλήση στην παρέα, που η απόσταση σας χώρισε και περνάς το βράδυ με ποτό και την πιο ξεχωριστή συντροφιά μέσα από τον υπολογιστή.

Μιλάτε ώρες ατέλειωτες μέχρι το ξημέρωμα κι αυτό είναι ίσως καλύτερο κι από κλάμπινγκ στη Θεσσαλονίκη (ίσως κι όχι βέβαια). Ο καθένας να λέει για την καθημερινότητά του, τις τρέλες και τα ζόρια του και να νιώθετε σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σαν να μην μπορεί να σας χωρίσει κανένα χιλιόμετρο καμία απόσταση, γιατί πολύ απλά ο 21ος αιώνας σας έδωσε αυτή τη σπουδαία δυνατότητα να μιλάτε, ακόμα κι αν ο ένας είναι στη μια άκρη του κόσμου κι ο άλλος στην άλλη.

Ειδικά τώρα στην καραντίνα οι βιντεοκλήσεις παίρνουν φωτιά. Σκάιπ μέχρι και με τη γειτόνισσα, όταν βαριέστε να βγείτε στο μπαλκόνι για καφέ κι ας είναι ένα σπίτι δίπλα. Με τα παιδιά από τη σχολή που τόσο απότομα σας χώρισε ο εγκλεισμός και μετράτε στην κάμερα αντίστροφα τις μέρες,  μπας κι επιτέλους βγείτε από τα σπίτια σας. Όμορφο τελικά πράγμα αυτές οι βιντεοκλήσεις. Σε βοηθούν να μη χάνεις την καθημερινότητά σου. Να μη χάνεις τους ανθρώπους που κάθε μέρα έπινες τον καφέ σου και πήγαινες για τρέξιμο. Τους ανθρώπους που μοιράστηκες το μεγάλο πρόβλημα των απλήρωτων κοινοχρήστων, των καμμένων φαγητών, των μηνυμάτων που έμειναν στο «διαβάστηκε».

Κάποιοι σίγουρα ισχυρίζονται πως οι βιντεοκλήσεις είναι απρόσωπες και σ’ αποσυντονίζουν.  Σε κάνουν να είσαι εκτός τόπου και χρόνου. Ποιος νοιάζεται όμως αν εσύ επικοινωνείς μ’ ανθρώπους που θες κι αγαπάς; Κάποιος μπορεί να θυσίασε βόλτες κι εξόδους για να μιλήσει με τον αγαπημένο του. Για μια βιντεοκλήση άφησε τόσα πράγματα. Εκμηδένισε χιλιόμετρα για να είναι όσο πιο κοντά μπορεί σ’ αυτόν που αγαπά. Κι αυτό δεν είναι παρά σπουδαίο. Σπουδαίο και πολύ σημαντικό, γιατί δείχνει τις προτεραιότητές σου. Και προτεραιότητα πάντα είναι οι άνθρωποί μας.