Μυστήρια τρένα ή θύτες του εαυτού τους;

Μυστήριο, μια ευρεία έννοια, όχι και τόσο εύκολη στην ερμηνεία. Άνθρωπος όλο μυστήριο δεν είναι ακριβώς- έως καθόλου- αυτός που δε μοιράζεται όσα του συμβαίνουν. Δεν είναι θέμα μυστηριώδους χαρακτήρα. Δεν προσπαθούν να δημιουργήσουν γύρω τους ένα ερωτηματικό. Είναι απλώς ανήμποροι να τα μοιραστούν. Κάθε φορά που ένα αγαπημένο πρόσωπο ρώτα «εσύ τι κάνεις;», έχουν ένα σφίξιμο στο στομάχι και το μόνο που βγαίνει από το στόμα τους είναι ένα ξερό «καλά», που πολλές φορές δεν το εννοούν κιόλας. Γιατί μπορεί να έχει συμβεί κάτι τέτοιο όμως;

Αρχικά, συνήθως τέτοια άτομα αισθάνονται πολύ εύκολα φορτικά. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι από τη στιγμή που ανοίγουν το στόμα τους και ξεστομίζουν έναν φθόγγο, νιώθουν εσφαλμένα πως ήδη έχουν κουράσει τον συνομιλητή τους, έχει βαρεθεί και πρέπει να γίνει κάτι γρήγορα για να σταματήσουν, διότι στην πραγματικότητα μάλλον εκείνοι δεν αντέχουν τον εαυτό τους. Του διακατέχει μια διαρκώς ενοχική διάθεση που δημιουργούν μόνοι τους. Από τις τύψεις τους δεν μπορούν να μοιραστούν τι τους συμβαίνει και λόγω του ότι δε μοιράζονται τι τους συμβαίνει δημιουργούνται οι τύψεις.

Μπορεί να έχουν ακούσει τόσες φορές το «έλα μωρέ τι ανάγκη έχεις εσύ», που να τους έκανε να πιστέψουν πράγματι ότι δε χρειάζεται να λένε τίποτα κι ίσως να τους δημιούργησε και μια μικρή υπεροψία, συνδυασμένη με την ανάγκη να βρίσκονται πάντα στην κορυφή του «είμαι καλά».  Κι όπως κυλούσε ο καιρός κατέληξαν να μη λένε τα προβλήματά τους στη σχέση τους, γιατί πείστηκαν να λένε κι ευχαριστώ που έχουν σχέση και να μην γκρινιάζουν για προβλήματα. Κάθε φορά που πάνε να πουν ένα θέμα τούς, ο συνομιλητής τους έχει πάντα ένα θέμα βαρύτερο και σοβαρότερο να πει κι ακόμα κι αν τίποτα τέτοιο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, έχουν μπει τόσο βαθιά στον ρόλο του θύματος, με θύτη τους ίδιους για να πιστέψουν το αντίθετο. Πού οδηγεί αυτό; Στο ότι το δικό τους θέμα είναι ήσσονος σημασίας κι άρα ανάξιο συζητήσεως.

Όλη αυτή η κατάσταση έχει ριζώσει μέσα τους που με τον καιρό τους οδηγεί να μην ανοίγονται. Να μη μοιράζονται φόβους κι ανησυχίες. Να ζουν βαριά. Να κλαίνε πιο πολύ όταν κλείνουν την πόρτα του σπιτιού τούς και δεν τους βλέπει κανείς. Ζουν μόνοι. Με μια μοναξιά που καλλιέργησαν μέσα τους στωικά, μέρα με τη μέρα.

Πώς μπορείς να κάνεις έναν τέτοιον άνθρωπο να ξεμπλοκάρει; Να μην τον οδηγείς σε άλλοθι για να λυπάται τον εαυτό του. Να κάνεις παύσεις στις συζητήσεις, για να τους δώσεις χώρο -ίσως παραπάνω από το σύνηθες- να πετάξουν την ενοχή από πάνω τους μιλώντας. Γιατί θέλουν υπομονή αυτοί οι άνθρωποι. Μα αν τους αγαπάς, θα βγει αβίαστα να τους βοηθήσεις. Αν ανοιχτούν κι ίδιοι, θα αναπνεύσουν λιγάκι πιο κανονικά. Θα φεύγουν τα βάρη από πάνω τους. Κι όταν έχεις φίλους στο πλάι σου όλα γίνεται ευκολότερα, αντέχονται.

Δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά προβλήματα. Όλα είναι υποκειμενικά. Μην αφήνετε τους ανθρώπους σας να βυθίζονται στη θλίψη τους, επειδή έτσι θεώρησαν ότι θα κυλήσει ο δρόμος της προσωπικής τους αυτολύπησης. Τα πιο όμορφα χαμόγελα γεννιούνται από την αυτοαποδοχή όταν διώξει τα στερεότυπα του τι σημαίνει μοιράζομαι.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!