'Οσα δεν επιλέγουμε αυτομάτως τα βγάζουμε σκάρτα

Ας ξεκινήσουμε από ένα δεδομένο. H διαμόρφωση απόψεων κι αρχών είναι πάνω-κάτω κομμάτι της φύσης μας. Άνθρωποι με όνειρα, ο καθένας με τις δικές του αρχές, άλλες πιο συντηρητικές, άλλες πιο φιλελεύθερες. Χωρίς να σημαίνει πως δεν είναι το ίδιο σεβαστές και το ίδιο άξιες να ολοκληρώσουν μια προσωπικότητα και να την κάνουν ένα άτομο γεμάτο. Από την άλλη, όλοι μας κάτι φοβόμαστε. Κάτι αγαπάμε πολύ. Κάτι αγαπήσαμε και μας πλήγωσε, μας τσάκισε. Κάποιος δε μας φέρθηκε σωστά, μα κι εμείς κάποιον αδικήσαμε. Όλοι έχουμε περάσει καταστάσεις κι έχουμε βγει πιο δυνατοί, ακόμα και χωρίς να το καταλάβουμε. Όλοι κάτι περνάμε και τώρα.

Ακριβώς αυτά τα κοινά γνωρίσματα, οι κοινές καταστάσεις είναι εκείνες που μας κάνουν τόσο ίδιους μα και τόσο διαφορετικούς, μοναδικούς. Ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του τρόπο σκέψης. Εκείνον που τον οδηγεί να δρα κάθε μέρα με έναν προσωπικό τρόπο διαχείρισης. Να ζωγραφίζει τον καμβά της ζωής του όπως εκείνος επιθυμεί. Το μυαλό του καθενός δεν έχει ζήσει τα ίδια. Καθένας με τη διαφορετική του οπτική γωνία πράττει, αποφασίζει, ορίζει αξίες και ιδανικά. Ζούμε στον 21ο αιώνα και όχι στο μεσαίωνα. Η Ιερά εξέταση πλέον δεν είναι σε εφαρμογή και η θρησκευτική ελευθερία είναι ένα γεγονός. Τόσο στην αρνητική όσο και στη θετική έκφανσή της. Αυτή σου λοιπόν η ελευθερία σου δημιουργεί και την υποχρέωση να σέβεσαι το ίδιο τον διπλανό σου, που μπορεί να πιστεύει κάπου ή πουθενά. Όλα στο πρόγραμμα είναι και κανένας από εμάς δεν είναι μια θεϊκή ύπαρξη που θα κρίνει ποιος είναι σωστός, ποιος έχει μια ορθή σκέψη που θα προάγει το σύνολο και ποιανού η σκέψη αποτελεί ένα κακό παράδειγμα.

Μπορείς να βάφεσαι και να μη βάφεσαι. Να φοράς χρωματιστά ρούχα ή και όχι. Να βγαίνεις με όποιον θες. Δεν ενοχλεί κανέναν -η τουλάχιστον δεν πρέπει να ενοχλεί κανέναν-. Το πώς αποφασίζει ο καθένας να διαμορφώσει και να στήσει την προσωπική του ζωή, εφόσον αυτό δεν προσβάλει τον διπλανό του, εναπόκειται στην προσωπική του κρίση. Μία εικόνα πράγματι ισούται με χίλιες λέξεις. Αλλά χίλιες λέξεις, όχι κριτικής. Σε μια εποχή, φαινομενικά τουλάχιστον, απαλλαγμένη από στερεότυπα και προκαταλήψεις, απελευθερωμένη, ο τρόπος με τον οποίο ένας άνθρωπος εξωτερικεύει την προσωπική του αισθητική είναι γελοίο να αποτελεί λόγο δυσμενούς κριτικής. Η εμφάνιση του καθενός, δεν είναι αιτία για να σχηματίσει κάποιος αρνητική γνώμη. Ναι, είναι δεκτό να μην ανταποκρίνεται στη δική σου άποψη σχετικά με το τι είναι ωραίο. Επειδή όμως δε συμφωνείς με ορισμένες επιλογές, δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να επιλέγονται κιόλας. Η εμφάνιση είναι απλώς ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας. Ό,τι δε θα πράτταμε εμείς δε σημαίνει πως είναι και λάθος ή μη αποδεκτό. Και στο κάτω κάτω ποιος έχει τη δικαιοδοσία να επιβάλλει τι είναι αποδεκτό και τι όχι;

Οι άνθρωποι δεν πρέπει να διακρίνονται βάσει χρώματος, φύλου, θρησκείας καταγωγής, χαρακτηριστικών που τυχαία απέκτησαν, ή που διαμόρφωσαν με βάση τα πιστεύω τους αργότερα. Αυτά τους καθιστούν ξεχωριστούς, δεν αποτελούν όμως αιτία για διαφορετική μεταχείριση ή λόγο υποβιβασμού. Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος επειδή έχει δύο χέρια και δύο πόδια και μόνο αυτό μπορεί να το κατατάξει ως μέρος της αλυσίδας της φύσης. Είτε επιθυμεί να βγαίνει με γυναίκες είτε με άντρες είτε και με τα δύο φύλα, αυτό καμία σημασία δεν έχει. Ήρθε η ώρα όλα όσα παλεύουμε θεωρητικά, να τα κάνουμε και πράξη. Και το «τι πειράζει;» να γίνει από άμυνα, η πιο ψηλή σημαία μας. Γιατί στην τελική φυσικά και δεν πειράζει.