Όσα μοιραστήκαμε μένουν κι όταν χαθούμε

Οικειότητα, μια λέξη, χίλια αγγίγματα, πολλές σκέψεις, εκατομμύρια συναισθήματα. Οικεία νιώθουμε με τους δικούς μας ανθρώπους , την οικογένειά μας, τη σχέση και τους φίλους μας. Αισθανόμαστε άνετα με άτομα που γνωρίζουμε χρόνια, ανθρώπους που για μια περίοδο της ζωής μας μοιραστήκαμε το ίδιο θρανίο, το ίδιο δωμάτιο, την ίδια μοναδική στιγμή. Υπάρχουν καταστάσεις που σ’ ενώνουν και σε ωθούν να έρθεις σε επαφή με συγκλονιστικό τρόπο με τους ανθρώπους. Η επαφή αυτή μπορεί να μην είναι καθημερινή αλλά αυτό που νιώθεις μαζί είναι κάτι που έχει διάρκεια και συνέχεια. Όταν βρίσκεστε είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα, ή και να πέρασε, αυτή η άνεση δε φεύγει ποτέ. Γιατί εάν μια φορά με κάποιον ένιωσες οικεία, δεν μπορείς την άλλη να πεις πια ότι δεν αισθάνεσαι έτσι.

Σχέσεις χρόνων διαλύονται με έναν ασήμαντο ουσιαστικά καβγά, μένουν τυπικές, καφές μια φορά το χρόνο, αλλά η τάση να λένε πολλά μεταξύ τους παραμένει. Πες το δύναμη της συνήθειας, μα δε δε θα σου ξενίζει να του πεις και τις πιο κρυφές σου σκέψεις. Δε θα φανεί περίεργο να λυγίζεις μπροστά του, να δακρίζεις. Μπορεί να μην του φανερώσεις κάθε πτυχή της ζωής σου, αλλά δεν έχεις κόμπο στο λαιμό. Δε σε νοιάζει να τσαλακωθείς. Να πεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Να αποκαλύψεις και μια ευτυχισμένη πτυχή ίσως. Μια φορά να νιώσεις με ένα άτομο αυτή την άνεση, για πάντα θα τη νιώθεις.

Είναι ίσως από τα πιο δυνατά κι όμορφα συναισθήματα μέσα σε μια σχέση. Τι μπορεί να κάνει μια ανθρώπινη επαφή πιο δυνατή από την οικειότητα; Τίποτα. Δεν μπορεί κάτι άλλο να δυναμώσει έναν δεσμό. Να τον κάνει ανίκητο. Να μην τρέμεις τη στιγμή που ο άνθρωπός σου θα σε δει να σπας, να γίνεσαι χίλια κομμάτια. Να είσαι ελεύθερος να νευριάσεις και να ζητήσεις συγγνώμη. Να τσακωθείς! Κι οι τσακωμοί δείγμα οικειότητας είναι. Δεν τσακώνεσαι με όποιον κι όποιον. Τσακώνεσαι πάντα -σχεδόν- με όποιον νοιάζεσαι κι αγαπάς, αληθινά και δυνατά. Με κάποιον που νιώθεις την άνεση να πέσεις χαμηλά για να ξανασηκωθείς μετά. Αυτό είναι και το νόημα του καβγά άλλωστε.

Άνθρωποι λοιπόν, αλλόκοτα πλάσματα, μυστήρια. Μπορεί να περνάνε μέρες ολόκληρες με κάποιον κι ακόμα να ντρέπονται να του αποκαλύψουν πως τα βράδια κλαίνε και με κάποιον που μιλάνε μια φορά το χρόνο ν’ αναλύουν όλα τους τα ψυχολογικά. Παράνοια! Όπως δε διαλέγεις ποιον αγαπάς, ποιον ερωτεύεσαι, έτσι δε διαλέγεις και τους οικείους σου. Εκείνους τους λίγους ανθρώπους που μαζί τους η σιωπή δε μοιάζει άβολη, που δε χρειάζεται να κατεβάσεις ένα κάρο αηδίες για να σπάσεις τον πάγο. Αυτούς που δεν είναι επιτακτική ανάγκη να δείξεις πόσο σκληρός είσαι μιλώντας για γεγονότα κι άτομα που η αναφορά και μόνο σε τσακίζει.

Σε όλους αυτούς τους αγαπημένους τύπους που σ’ έκαναν να μη φοβάσαι να ξεδιπλώνεσαι και να είσαι εσύ. Σ’ εκείνους που στις μαύρες σου δε σε κατηγόρησαν που έσπασες τα πάντα κι έκλαιγες σαν υστερικός, αλλά σου στάθηκαν με υπομονή δείχνοντας κατανόηση. Σε ανθρώπους που όσα χρόνια κι αν περάσουν δε θα υπάρχουν αμήχανες στις μεταξύ σας, ακόμη κι αν πια δε μιλάτε όπως πριν, γιατί απλώς ήταν τόσο αληθινό αυτό που ζήσατε κι η οικειότητα δεν μπορεί να χαθεί. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, είναι εσύ! Ένα κομμάτι του εαυτού σου, που θα μείνει εντός σου όσα χρόνια κι ας κυλήσουν.