Ότι δε θυμάται κάθε λεπτομέρεια για σένα δε σημαίνει πως δε νοιάζεται

Οι άνθρωποι διαφέρουμε πολύ μεταξύ μας- άλλωστε αυτή είναι και η ομορφιά μας, η διαφορά μας. Ένας πολύ σημαντικός τομέας αυτής της διαφοράς είναι αυτός τής παρατηρητικότητας. Κι όταν λέμε παρατηρητικότητα, εννοούμε πόσο προσέχει κανείς τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω του ή πόσο τεντωμένες κεραίες έχει κανείς για εκείνους τους οποίους συναναστρέφεται. Αν κάναμε έναν διαχωρισμό των δύο άκρων, θα λέγαμε πως υπάρχουν αυτοί που παρατηρούν κάθε λεπτομέρεια και κάθε ασήμαντη και σημαντική πληροφορία κι εκείνοι που καμιά φορά δε θυμούνται γεγονότα και καταστάσεις- τι κι αν επαναλαμβάνονται διαρκώς και συστηματικά.

Αν τώρα κάνουμε μεταφορά στις σχέσεις, είναι δείγμα ενδιαφέροντος το να σε παρατηρεί κάνεις; Να τους ονομάζουμε αυτό που λέμε τους πιο δικούς μας ανθρώπους εκείνους που μας σκανάρουν; Μπορεί το ότι αυτοί που ξεχνούν τα πάντα και δε δίνουν βάση σε κάποια λεγόμενα και πράξεις μας, να σημαίνει πως δεν αξίζει να βρίσκονται στη ζωή μας; Μήπως βιαζόμαστε να συμπεράνουμε το ενδιαφέρον ή την αδιαφορία, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι πιθανόν, απλώς να ξεχνούν ή να μην πολύ συγκρατούν πληροφορίες, αλλά στις πιο κρίσιμες στιγμές να είναι τα πιο γερά μας στηρίγματα;

Δεν έχει να κάνει το πόσο παρατηρεί κάνεις και το πόσο θυμάται, με το πόσο ουσιαστικά νοιάζεται και μας αγαπάει. Ίσως καμιά φορά βλέποντας το δέντρο να χάνουμε το δάσος. Η ουσία στις ανθρώπινες σχέσεις δε βρίσκεται πάντα στην ποσότητα της πληροφορίας. Η μεγάλη ποσότητα γνώσης, καμιά φορά μπορεί να οδηγήσει σε μία υπερφόρτωση του συστήματος και να μας μπλοκάρει. Όταν κάποιος έχει να ασχοληθεί με πολλές λεπτομέρειες, χάνει το νόημά από τα βασικά και τα πολύ σημαντικά. Όταν κάποιος προτιμάει να παρατηρεί το καθετί, δεν έχει πάντα απαραίτητα καλές προθέσεις. Κάποιες φορές αυτή η τάση των ανθρώπων να έχουν κάτι να πουν και να σχολιάσουν το παραμικρό, να μην αφήνουν τίποτα να πέσει κάτω, δείχνει κι έναν χαρακτήρα λίγο πιο δεσποτικό. Σαν αρπακτικό έτοιμο για επίθεση.

Είναι πολύ όμορφο να παρατηρείς τους ανθρώπους σου και να θυμάσαι πράγματα γι’ αυτούς. Είναι επίσης υπέροχο να δείξεις το νοιάξιμό σου, με το να θυμάσαι τι καφέ πίνουν και να τους τον έχεις έτοιμο το πρωί. Να θυμάσαι προτού μαγειρέψεις ότι ο φίλος σου ή ο σύντροφός σου έχουν αλλεργία σε ένα μπαχαρικό και να μην το χρησιμοποιήσεις. Την ημέρα των γενεθλίων της μαμάς σου να θυμάσαι την μπλούζα που σου είχε δείξει πριν από ένα χρόνο και να την προσφέρεις απλόχερα ως δώρο.

Όμως, το να θυμάσαι στιγμές που ένας δικός σου άνθρωπος, ένας φίλος σου ή το ταίρι σου αισθάνθηκε άβολα κι εσύ να τού τις υπενθυμίζεις λέγοντας πόσο έντονα τις θυμάσαι, το λες και κόμπλεξ ανωτερότητας. Δε δείχνει έναν άνθρωπο που νοιάζεται, αλλά αντίθετα δείχνει έναν άνθρωπο έτοιμο να ασκήσει κριτική. Που τον νοιάζει η λεπτομέρεια μόνο και μόνο για να κουνήσει το δάχτυλο και να σου υποδείξει σωστές συμπεριφορές, προσπαθώντας έμμεσα να αναδείξει τον εαυτό του σε πρότυπο συμπεριφοράς.

Γι’ αυτό ας μην παρεξηγούμε πάντα αυτούς που ίσως δε θυμούνται τα πάντα. Δε σημαίνει πως δε μας αγαπάνε. Δε σημαίνει πως δεν είναι εκεί όταν τους χρειαζόμαστε. Ας μην είμαστε λοιπόν τόσο βιαστικοί κι ας μην κρίνουμε τόσο έντονα εκείνο τον φίλο που ξέχασε την ονομαστική μας εορτή· πολύ πιθανόν να μας αγαπάει πιο πολύ από εκείνον που τη θυμήθηκε στις 12 τα μεσάνυχτα.