«Ποτέ ξανά!» είπες και γέλασαν κι οι τοίχοι

Κάθε φορά που κάνουμε κάποιο σφάλμα η ίδια αντίδραση. Μια που το πες, μια που δεν το έκανες. Μια που μπήκε από το ένα αφτί ότι επρόκειτο για λάθος, μια που βγήκε από το άλλο. Το ίδιο ξανά και ξανά, μα πότε θα μάθεις; Πληγώθηκες, πόνεσες, χτυπήθηκες, είπες εγώ ποτέ ξανά και τσουπ το ξανακάνεις. Τι περίεργοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι! Το ίδιο σφάλμα θα το κάνεις και δεύτερη και τρίτη και χιλιοστή φορά, μέχρι να μην ξανααναπνεύσεις. Τι νόημα και τι σπουδαιότητα θα είχε μια κίνηση ορθή και συνετή αν δεν υπήρχαν τα λάθη μας;

Ξέρεις πόσο κακό σου κάνει να βλέπεστε κι εσύ επιμένεις. Με ένα τηλέφωνο αφήνεις σπίτι, οικογένεια, φίλους, μόνο και μόνο επειδή θέλει παρέα. Κι εσύ τι κάνεις; Αντί να το ξεκόψεις, να μην ξανασηκώσεις το τηλέφωνο, να μην ξανααπαντήσεις σε μήνυμα, δηλώνεις διαθεσιμότητα 24/7. Λες και το αξίζει! Ή λες και αξίζεις εσύ κάτι τέτοιο. Ξέρεις πόσο σε χαντακώνει όλο αυτό, μα δε σε νοιάζει. Τι σ’ ενδιαφέρει όταν σου δείχνει πως σε χρειάζεται, πως σκέφτηκε να σε πάρει. Όσο χαμογελά, χαμογελάς διπλά. Όσο σε καλεί να περάσετε χρόνο μαζί, εσύ νιώθεις ευτυχία. Δε σε νοιάζει πού θα οδηγήσει, δεν ξέρεις αν θα καταλήξεις μεθυσμένος να κλαις ή όχι. Σε νοιάζουν μόνο εκείνες οι στιγμές κι ας είναι λάθος, τι πειράζει.

Τρως τα μούτρα σου μια φορά μπαίνοντας σε μια κατάσταση σχέσης, βγαίνεις με τα χίλια ζόρια από αυτή κι ενώ πας να αναπνεύσεις και να τα βρεις με τον εαυτό σου, ξανά με τα μούτρα σ’ άλλη σχέση. Δίχως να έχεις προλάβει να πάρεις το χρόνο σου, τον χώρο σου, να βγεις με τις φίλους, να χαλαρώσεις και να μην κοιτάς συνέχεια το κινητό. Τα έφαγες μια φορά τα μούτρα σου. Ε, θα τα φας και δεύτερη. Ενώ μέσα σου κάτι σου λέει να κρατήσεις χαμηλά την μπάλα, ελπίζεις πως αυτή τη φορά όλα θα είναι αλλιώς. Μα ξεχνάς πως εσύ είσαι στα ίδια. Ξεχνάς όλες εκείνες τις φορές που υποσχέθηκες στον εαυτό σου ότι δεν πρόκειται να ξαναμπείς σε μια διαδικασία σχέσης πριν το σκεφτείς καλά, πριν ανακτήσεις τις δυνάμεις σου. Ξεχνάς και ξαναπέφτεις στο ίδιο σου το λάθος.

Λάθη, τόσο ελκυστικό να τα κάνεις. Αφού εκείνη τη στιγμή καίγεσαι, πώς να αντισταθείς. Εκείνο το μεθυσμένο μήνυμα θες με όλη σου την ψυχή να το στείλεις , ενώ μέσα σου ξέρεις πως το διαβάστηκε που θα ακολουθήσει θα σε τσακίσει, ενώ γνωρίζεις πως είναι λάθος γιατί δε σε θέλει και τζάμπα προσπαθείς! Θα αναγκάσεις κάποιον να αλλάξει συναισθήματα απλώς επειδή επιμένεις; Και το πιο αστείο είναι πως αν χρειαστεί να το ξανακάνεις, θα το ξανακάνεις. Έτσι πάνε αυτά.

Αυτό είμαστε, λοιπόν, τα λάθη μας. Είμαστε ό, τι κάνουμε και στο κάτω-κάτω αν τα κάναμε όλα σωστά θα ήμασταν θεϊκές υπάρξεις, κανένας δε θα μπορούσε να μας κρίνει, ούτε καν οι ίδιοι δε θα κρίναμε τον εαυτό μας. Ίσως βέβαια και να ήταν καλό αυτό. Να αγαπάς τα λάθη σου γιατί πολύ πιθανό να τα ξανακάνεις. Το κυριότερο είναι να τα καταλαβαίνεις. Αν αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις σφάλλει, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Αν κατανοείς τις δικές σου αποφάσεις και την τροπή τους, καταλαβαίνεις πρώτα απ’ όλα τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι αυτό δεν είναι παρά σπουδαίο.