Θα το ξεπεράσεις όταν θελήσεις εσύ!

Περίεργα όντα είμαστε οι άνθρωποι. Κι ακριβώς αυτή η περιέργεια δημιουργεί αντιθέσεις. Άλλοι κάνουν ώρες, μπορεί και δευτερόλεπτα να προχωρήσουν κι άλλοι, ίσως πιο ευαίσθητοι, μπορεί να μένουν κολλημένοι για χρόνια σ’ ένα γεγονός, σε λίγες στιγμές, σε μια τότε ευτυχία. Γεμάτοι αντιθέσεις οι άνθρωποι. Για κάποιον τίποτα δεν έχει και πολλή σημασία και για κάποιον άλλο όλα μετράνε, όλα τα θυμάται κι όλα προσπαθεί να τα ξεπεράσει. Ο ένας χρειάζεται μόνο ένα ποτό για να περάσει η ζωή του στο επόμενο στάδιο και κάποιος άλλος χρειάζεται όλα τα party της δεκαετίας. Άλλος χαρακτήρας, άλλη ιδιοσυγκρασία ο κάθε άνθρωπος. Δεν υπάρχει τρόπος να σβήνουμε όλα όσα θα θέλαμε από την καρδιά και το μυαλό. Το να ξεπεράσεις κάτι δε συμβαίνει αν πάρεις αντιβίωση για 15 μέρες, αν και καλά θα ήταν.

Άντε, ξεπέρασέ το, πάμε παρακάτω. Πόσο γραφική αυτή η φράση! Πόσες φορές την έχεις ακούσει μετά από ήττα, τσακωμούς, χωρισμούς. Κι όσο πιο πολύ την ακούς, τόσο περισσότερο σε νευριάζει. Τι πάει να πει τελείωνε πάμε γι’ άλλα; Υπάρχει κάποιο κουμπί και δεν το ξέρουμε; Εσύ θες να κλάψεις, να πλαντάξεις, να μιζεριάζεις , για όσο χρειαστεί ώστε πια να μην πονάς, αυτό που συνέβη να μη μετράει πλέον. Θες να χτυπιέσαι και να το συζητάς έως ότου περνάει από μπροστά σου η σκέψη κι η εικόνα του συμβάντος κι εσένα πραγματικά κι όχι υποκριτικά, να μη σου καίγεται καρφί.

Το ξεπερνάς αργά και σταθερά. Τόσο αργά, που οι φίλοι σου σε λένε γραφικό. Μα αν κάτι σε καίει, να μην το πεις; Πόσο ειλικρινές κι υγιές είναι να κρατάς μέσα σου τα συναισθήματά σου; Μάλλον, όσο υγιές είναι και το να κάνεις σχέση όντας ακόμα κολλημένος με πρώην σου. Καθόλου δηλαδή. Εάν κάτι δεν μπορείς να το ξεπεράσεις, το συζητάς. Το αναλύεις με τις ώρες. Το ξεκοκαλίζεις. Μέχρι να θυμηθείς τα πάντα. Μέχρι ν’ ανακαλύψεις μόνος και με όλη σου την ψυχή ακριβώς γιατί πρέπει να πας παρακάτω.

Κανένας δε γνωρίζει καλύτερα από εσένα γιατί πρέπει να προχωρήσεις. Λες κι όλοι οι άλλοι είναι αψεγάδιαστοι, δεν ασχολούνται με τα παλιά και κάνεις δεν έχει κρυμμένες αναμνήσεις στο χρονοντούλαπο. Ο χρόνος είναι ανθρώπινη εφεύρεση και μετριέται υποκειμενικά, ειδικά σε ό, τι αφορά την αξία του. Για να μαζέψεις τις δυνάμεις σου, να συμβιβαστείς με την υπάρχουσα κατάσταση και να το χωνέψεις, εσύ θ΄αποφασίσεις πόσο θα σου πάρει. Να χωνέψεις ότι πια δεν είναι η σχέση σου, ο έρωτάς σου. Δεν είστε φίλοι, δε βγαίνετε μαζί. Δε δουλεύεις πια εκεί που δούλευες. Δεν είναι όλα όπως ήταν. Θέλει χρόνο.

Για κάποιους τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Είναι περισσότερο ρεαλιστές, πιο κυνικοί, πιο συνειδητοποιημένοι ίσως. Το να προχωρούν παρακάτω είναι παιχνιδάκι. Τους το έμαθε κάποιος άραγε; Πιθανόν η ίδια η ζωή, τα βιώματά τους. Έμαθαν να κάνουν καλό στον εαυτό τους και να του προσφέρουν εκείνο το υπέρτατο δώρο, το να κοιτούν μπροστά. Κάθε εμπόδιο για καλό, σκέφτονται και τσουπ να το ένα βήμα μπροστά.

Οι άνθρωποι, όμως, δεν είναι μηχανές, δεν έχουν κουμπιά. Δεν υπάρχει ένα απλό delete που σβήνει λέξεις κι αμέσως τις αντικαθιστά με άλλες. Στον ανθρώπινο οργανισμό αυτά τα κουμπιά λειτουργούν με τον δικό τους χρόνο, στον δικό τους τόπο. Όσο κι αν παίρνει σε κάποιον να ξεπεράσει κάτι, έχει το δικαίωμα να είναι εκεί, να επιμένει και να υπομένει. Στο τέλος, άλλωστε, όλα περνάνε. Κι αν δεν μπορείς να το ξεπεράσεις, προσπάθησε να το διορθώσεις. Να λες και να κάνεις ό, τι ζητάει η καρδιά σου για να ηρεμήσει. Μόνο έτσι πράγματι θα προχωρήσεις μπροστά. Μπορεί να πάρει χρόνια, μέρες, λεπτά. Μα θα γίνει όταν εσύ το θελήσεις.