To δράμα των καλλιτεχνών που έχουν γονείς καλλιτέχνες

Τέχνη. Τόσο βαθιά και σημαντική λέξη. Περικλείει χιλιάδες έννοιες, διαφορετικά είδη και ποικίλους τρόπους έκφρασης. Δεν είναι πάντα κάτι απλό, αλλά ούτε και κάτι άλυτο. Καμιά φορά η τέχνη είναι σύνθετη. Περιέχει τη βούληση του καλλιτέχνη και αυτή πολλές φορές ζει μπερδεμένη μέσα στο μυαλό του. Η τέχνη είναι συναίσθημα και βγάζει συναισθήματα. Θυμό, λύπη, αγάπη, έρωτας, το καθένα ξεχωριστά σε ένα έργο, ή και όλα μαζί. Ένα τουρλουμπούκι δημιουργίας.

Ο καλλιτέχνης δεν είναι πάντα ένας μυστήριος, μοναχικός και αντικοινωνικός τύπος κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους μιας σκοτεινής ημιυπόγειας γκαρσονιέρας. Τις περισσότερες φορές μιλάμε για τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Ζει σε διαμέρισμα με την οικογένειά του. Ανησυχεί και αγχώνεται για καθημερινά προβλήματα, πάει σουπερμάρκετ, πληρώνει λογαριασμούς και τρέχει για χίλια δυο όλη μέρα. Πάει τα παιδιά του στο σχολείο, φροντιστήριο και σε άλλες τόσες δραστηριότητες. Τι γίνεται όμως όταν αυτά τα παιδιά τραγουδιστών, στιχουργών, ηθοποιών και άλλων γενικότερα καλλιτεχνών επιθυμούν να ασχοληθούν με τον τομέα της τέχνης;

Το δράμα των παιδιών που επιδιώκουν ν’ ασχοληθούν με την τέχνη αλλά προέρχονται από οικογένεια διάσημων καλλιτεχνών είναι υπαρκτό. Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη. Όσο κι αν θέλουν να ξεφύγουν από αυτή. Όσο κι αν επιλέγουν να δραστηριοποιηθούν σε εντελώς διαφορετικό είδος από αυτό του γονέα τους, πάντα θα υπάρχει αυτή η σύγκριση. Γεγονός που θα τους φέρει συνήθως σε μια διαρκή κατάσταση άγχους και αμφισβήτησης του ταλέντου τους και των ικανοτήτων τους. Ό, τι κάνουν μπαίνει στο μικροσκόπιο.

Μπαίνει το κοινό -ίσως και ασυναίσθητα- λόγω της σχέσης με τους γονείς τους, σε μια διαδικασία να βάλει το έργο του ενός στη ζυγαριά με το έργο του άλλου. Κι ειδικά αν μιλάμε για καλλιτέχνες  εξαιρετικά διάσημους και υπέρ ταλαντούχους τότε δε λείπουν και τα πιο σκληρά σχόλια. «Καλός είναι και αυτός, αλλά ο πατέρας/ η μητέρα του είναι σκάλες ανώτεροι.». «Τι το θέλει κι αυτός το τραγούδι/ το σανίδι, επειδή ο γονιός του τα κατάφερε δε σημαίνει  ότι μπορεί κι αυτός». Υπάρχει αυτή η τάση υποτίμησης, ο έντονος σχολιασμός σε περίπτωση λάθους ή αποτυχίας. Λες και πρέπει από τα πρώτα κιόλας βήματα να λάμψει κανείς σαν αστέρι.

Αυτά τα παιδιά ζουν διαρκώς στη σκιά του δικού τους ανθρώπου. Κι όχι επειδή το επιδιώκει ένας από τους δύο. Κυρίως γιατί ένα απρόσωπο κοινό τον τοποθετεί εκεί. Βιώνουν διαρκώς μέσα τους κι έξω τους έναν συνεχή ανταγωνισμό. Έχουν έναν κόμπο καθημερινά και μια φωνή στο μυαλό τους που τους λέει ότι πρέπει να αποδείξουν το δικό τους προσωπικό ταλέντο. Να αναδείξουν τις δημιουργίες τους. Τις δικές του, ο καθένας, ως αυθύπαρκτες και καθ’ όλα εξαρτημένες από τη δουλειά του και τον κόπο του.

Μα λόγω καταγωγής για τα αυτονόητα πρέπει να δώσουν ολόκληρο αγώνα. Δεν είναι λίγες οι φορές που παιδιά σπουδαίων καλλιτεχνών έχουν επιλέξει να αλλάξουν το επίθετό τους. Παιδιά ηθοποιών γνωστών τόσο λόγω τηλεοπτικών εμφανίσεων όσο και θεάτρου, προτιμούν τη θεατρική σκηνή και απορρίπτουν οποιαδήποτε συμμετοχή τους σε τηλεοπτικά προγράμματα για να μην εκτεθούν σε πικρόχολα σχόλια, όπως «εμ βέβαια με τέτοιο όνομα, θα τον έπαιρναν εύκολα στην τηλεόραση». Πολλές φορές επιλέγουν να μένουν πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, διότι η όποια σύγκριση τούς επηρεάζει ψυχολογικά κι άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας!

Ίσως είναι πιο θαρραλέο από  αυτό που φαίνεται, να είσαι παιδί καλλιτέχνη και να δραστηριοποιηθείς στην τέχνη. Θέλει τόλμη να αντέξεις την αυστηρότητα του κοινού, την έντονη κριτική και την προσμονή όλων στο ότι θα ξεπεράσεις τις προηγούμενες γενιές με τη δουλειά σου. Η τέχνη όμως είναι ομορφιά. Κάθε καλλιτέχνης έχει τη δική του πινελιά να δώσει και τη δική του προσωπική αίσθηση του τι είναι ωραίο. Δεν υπάρχει αντικειμενική κριτική, εφόσον ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του προσωπικό γούστο.

Ωστόσο όταν ένας καλλιτέχνης εκφράζεται μέσω του έργου του, δίνει μια πνοή στον κόσμο. Εκφράζει τα δικά του συναισθήματα, τις δικές του ανησυχίες και τη δική του προσωπική οπτική. Είτε μας αρέσει, είτε όχι αισθητικά, είναι σε κάθε περίπτωση άξια σεβασμού. Και οι καλλιτέχνες είναι σε κάθε περίπτωση αρωγοί σε μια προσπάθεια ωραιοποίησης του μηχανικού και ανέκφραστου κόσμου που ζούμε. Αξιοθαύμαστοι λοιπόν, από όποια οικογένεια και αν προέρχονται!