Σε όλους μας έχει τύχει λίγο-πολύ να φύγουμε για αρκετό διάστημα απ’ τα μέρη που μεγαλώσαμε και ζήσαμε τα παιδικά μας χρόνια. Ο λόγος μπορεί να διέφερε στον καθένα. Είτε έφευγε για φοιτητής ή μπορεί ακόμα και για κάποια δουλειά σε ένα άλλο μέρος, είτε αυτό βρίσκεται στο εξωτερικό ή στο εσωτερικό της χώρας μας
Όπως και να ‘χει το κοινό συναίσθημα που υπάρχει σε όλους τους «προσωρινούς μετανάστες» που προανέφερα, είναι η ισχυρή αίσθηση της νοσταλγίας. Δεν αναφέρομαι μονάχα στα μέρη και στα τοπία που τα έχουμε χαραγμένα μέσα στο μυαλό μας με τόση αγάπη, αλλά κυρίως στους φίλους που αφήσαμε πίσω φεύγοντας.
Εκείνους τους φίλους που κατέχουν ένα ξεχωριστό κομματάκι του παρελθόντος μας και που τους θυμόμασταν σε κάθε στιγμή μοναξιάς στα καινούργια μέρη που βρεθήκαμε. Αυτούς που καταλήξανε από κολλητοί, να γίνουν ένα απλό κείμενο στα μηνύματα του κινητού μας και σιγά-σιγά να ξεθωριάσουν στη μνήμη μας σε σημείο να μη θυμόμαστε βασικά χαρακτηριστικά τους.
Γυρνώντας ωστόσο μετά από καιρό, κάτι αρχίζει να μας τρώει βαθιά μέσα μας. Θέλουμε να βρούμε την παλιά παρέα μας, τον κολλητό μας και γενικά άτομα απ’ το παρελθόν που τόσο πολύ μας έλειψαν. Ακόμα και το οικείο πρόσωπο του γείτονα να δούμε, που άλλοτε μας κοιτούσε με ξινίλα στο βλέμμα, φτάνει για να δημιουργήσει ένα αυτόματο χαμόγελο στο πρόσωπό μας.
Η αίσθηση ότι είσαι και πάλι σπίτι σου δε συγκρίνεται με τίποτα. Σπίτι σου δεν είναι αποκλειστικά το σπίτι που μεγάλωσες, αλλά όλα εκείνα τα γνώριμα μέρη που θυμάσαι από παλιά. Η καφετέρια, η εκκλησία στη γειτονιά σου, το μπακάλικο που παίζατε με την παλιά παρέα ακόμα και τα μέρη με τις όχι τόσο ωραίες αναμνήσεις.
Στο κινητό σου έχει μείνει μόνο ένας έγκυρος αριθμός τηλεφώνου που συνήθως θα είναι αυτός του κολλητού σου φίλου. Εκείνου που δε χαθήκατε εντελώς. Να ‘ναι καλά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ένα τηλέφωνο αρκεί για να βρεθείτε στο γνωστό μέρος που αράζατε παλιότερα και γελούσατε μέχρι το ξημέρωμα.
Με το που βρεθείτε οι αγκαλιές και τα γέλια δίνουν και παίρνουν. Μετά από λίγο κι αφού είπατε με τη σειρά σας το πόσο σας έλειψε όλο αυτό και φιλοσοφήσετε πόσο γρήγορα περάσανε όλα αυτά τα χρόνια, θα ξεκινήσετε την αναζήτηση της παλιοπαρέας με σκοπό να ξαναζήσετε τα παλιά, μια πραγματική επανασύνδεση.
Θα πάτε σε μέρη που συνήθιζε να δουλεύει ο ένας, που άραζε ένας άλλος και γενικά θα αλωνίσετε όλα τα παλιά μέρη που συχνάζατε σαν παρέα και που σας δένανε με ένα ξεχωριστό τρόπο. Το κάθε μέρος έχει μια ανάμνηση και κάτι ξεχωριστό που απλά με το που βρεθείς σε εκείνο το μέρος για άλλη μια φορά, φτάνει για να αναζωπυρώσει μια τόσο ρομαντική ανάμνηση κι όχι μόνο.
Στο ένα μέρος είχατε αράξει μέχρι να σας βρει το πρώτο φως της επόμενης μέρας με μπίρες στα χέρια. Σε ένα άλλο είχε γίνει μια παρεξήγηση κι όλοι μαζί πιαστήκατε στα χέρια σε σημείο να γίνετε μύλος σε ένα σύννεφο σκόνης.
Το σημείο που δεν ξεχνάς με τίποτα όμως, είναι εκείνο που βρέθηκες με το πρώτο σου φλερτ. Εκείνο κατέχει ένα ξεχωριστό κομμάτι του παρελθόντος σου που κρατάς αναλλοίωτο όσος καιρός κι αν περάσει.
Αν μετά από καιρό οι φίλοι που θεωρούσες όντως φίλους σου είναι εκεί για σένα και με το πρώτο τους χαμόγελο είσαι σίγουρος ότι τους έλειψες πραγματικά, κράτα τους για πάντα δίπλα σου. Γιατί σαν τη φιλία δεν έχει.
Επιμέλεια Κειμένου Παναγιώτη Καπτζιλή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Παναγιώτης Καπτζιλής
