Έχεις αναρωτηθεί ποτέ ότι τρέχεις πιο γρήγορα απ’ ό,τι συνήθιζες παλιότερα; Ότι φέρεσαι παράλογα και διαφορετικά απ’ όπως θα ‘θελες εσύ να φέρεσαι πραγματικά; Ότι κάτι δε σου κολλάει, βρε παιδί μου.
Πολλές φορές οι ρυθμοί που μας ορίζει η κοινωνία είναι τόσο γρήγοροι και λάθος, που απ’ το βομβαρδισμό πληροφοριών και την παραπληροφόρηση που δεχόμαστε σε καθημερινή βάση, δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι φερόμαστε τόσο λάθος για την εκάστοτε ηλικία που είμαστε και παρασυρόμαστε σ’ ένα λάθος δρόμο για να γίνουμε αρεστοί στον κύκλο γύρω μας, είτε αυτός ονομάζεται φίλοι, γνωστοί ή μερικές φορές οικογένεια.
Είναι τα στερεότυπα που ‘χουν καρφωθεί στο μυαλό μας ασυναίσθητα. Αυτά τα στερεότυπα που μας πέρασαν σαν πηγαίο κώδικα οι γύρω μας με το έτσι θέλω και που μεταλλάξανε τον κόσμο σ’ ώριμους πιτσιρικάδες κι ανώριμους μεσήλικες.
Βλέπεις δεκατετράχρονα παιδιά, ντυμένα στην τρίχα, να συχνάζουν σε πρωτοκλασάτα μέρη, με ύφος χιλίων καρδιναλίων και σαν να μην έφτανε αυτό, κρατάνε το τσιγάρο στο ένα χέρι και το κινητό στ’ άλλο, απασχολημένα λες και διοικούν επιχείρηση με 20 άτομα προσωπικό. Σ’ αυτήν την ηλικία υπάρχουν τόσο όμορφα πράγματα για να ζήσεις, που μετά από καιρό θα χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο γιατί δεν τα ‘ζησες όταν μπορούσες και πλέον δε θα ‘χεις το χρόνο να τα κάνεις.
Επίσης υπάρχει κι η περίπτωση του «δε θέλω να μεγαλώσω ακόμα», που ‘χει φτάσει στη σεβαστή ηλικία των 40 χρόνων και συχνάζει στα κλαμπ με σηκωμένο το γιακά στο πουκάμισο, ουρλιάζει και φωνάζει πιο πολύ και από μαζορέτα σ’ αμερικάνικο ράγκμπι και κερνάει σφηνάκια μικρότερης ηλικίας κοριτσάκια, περιμένοντας τ’ αδύνατο. Αυτή η κατηγορία δημιουργήθηκε γιατί δεν έζησε την ηλικία των 16 σαν έφηβος, δημιουργώντας το απωθημένο ενός χαμένου παρελθόντος.
Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει μια αντίφαση και μια ανωμαλία, που οποιοσδήποτε τρίτος το βλέπει απ’ έξω του κάθεται στραβά σαν μεγάλο κόκκαλο στον λαιμό. Δε λέω να το κάνεις για να ευχαριστήσεις τους γύρω σου, αλλά για σένα, πριν να ‘ναι πολύ αργά και το μετανιώσεις.
Ένα άλλο πρόβλημα που παρατηρείται είναι εικοσάχρονα παιδιά να παντρεύονται ηθελημένα και να γίνονται γονείς από τόσο νωρίς, μήπως και δεν προλάβουν στο μέλλον. Κάνοντας οικογένεια είναι σαν να κάνεις ένα τεράστιο άλμα απ’ το χώρο που λέγεται ξεγνοιασιά, στον τραχύ δρόμο της υπευθυνότητας και των υποχρεώσεων. Δε σε πήραν δα και τα χρόνια, γιατί τρέχεις; Άραξε και ζήσε, μη βιάζεσαι. Έχεις όλο το χρόνο στον κόσμο να τα κάνεις όλα αυτά, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Διώξε όλους τους ηλίθιους κανόνες που σε κυνηγούσαν μέχρι στιγμής και ρίξε το ρυθμό στο βήμα σου για να απολαύσεις τη θέα, στη στιγμή που είσαι.
Κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της κι είναι στο χέρι σου να την ανακαλύψεις. Να βρεις τι μπορείς να κάνεις τώρα, που μετά από λίγο καιρό, αν το ‘κανες θα φαινόταν ανώριμο ή ανούσιο και χαζό. Για παράδειγμα δεν μπορείς να παίξεις κρυφτό με τους φίλους σου όταν είσαι 30 χρονών, αλλά ούτε να διαβάζεις χρηματιστήριο στην εφημερίδα μ’ ένα καλό ποτήρι κρασί ένα κυριακάτικο απόγευμα, όταν είσαι 20. Μπορείς, αλλά θα ‘ναι ανόητο κι οξύμωρο.
Επιμέλεια Κειμένου Παναγιώτη Καπτζιλή: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Παναγιώτης Καπτζιλής
