Δε με κοιτάς πια στα ματιά. Λες και κάτι φοβάσαι. Λες και κάτι κρύβεις. Δεν έχεις μάθει να δίνεις τελικά. Λάθος μου που το πίστεψα εξαρχής αυτό. Μόνο ευκαιρίες ξέρεις να ζητάς τη μία πίσω απ’ την άλλη λες και το γουστάρεις τρελά να τις σπαταλάς τόσο άσκοπα.
Κι εγώ; Εγώ τι κάνω γι’ αυτό; Τίποτα απολύτως. Στις δίνω απλόχερα λες και δεν ξέρω τι κατάληξη θα έχει. Απογοητεύομαι μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο αλλά ποιος έχει το θάρρος ν’ αναλάβει την ευθύνη του χωρισμού;
Απόψε μου ζήτησες να μη σου μιλήσω. Είσαι τάχα κουρασμένος, λες. Δε με φιλάς καν. Ακόμη κι αυτό πλέον φαντάζει βουνό για ‘σένα. Γυρνάς μόνο πλευρό κι εξαφανίζεσαι. Όμως, αγάπη μου, απόψε δυστυχώς για ‘σένα η σιωπή με πνίγει κι έφτασε ο καιρός ν’ ακούσεις ό,τι τόσο καιρό σου κρύβω για να διατηρήσω ζωντανό το παραμυθάκι σου. Ανάβω τσιγάρο κι αρχίζω λοιπόν.
Αλήθεια το απολαμβάνεις αυτό; Γιατί εγώ δεν το αντέχω άλλο. Να ζω με τη σκιά σου κι εσύ κάθε μέρα να απομακρύνεσαι όλο και πιο πολύ. Ποιος σου ‘μαθε πως έτσι λειτουργούν οι σχέσεις; Ο ένας μόνος του να προσπαθεί κι ο άλλος να βάζει κι άλλα εμπόδια στη μέση.
Κουράστηκα μέσα σ’ όλο αυτό πια. Εσύ να ‘χεις το άδικο μα πάντα εγώ να φταίω. Υπερβάλλω, μου λες, γίνομαι υστερική χωρίς λόγο. Μόνο τον εαυτό μου, λες, σκέφτομαι. Φωνάζεις, βρίζεις , επαναλαμβάνεις ότι έχω αλλάξει κι ότι γίνομαι φορτική. Μα όταν σου ανοίγω την πόρτα για να φύγεις, ν’ απελευθερωθείς απ’ τα δικά μου τα δεσμά σαν σε αρχαία τραγωδία, αλλάζεις προσωπείο.
Και ξαφνικά μαζεύεις βιαστικά κι άτσαλα τις κατηγορίες που τόσο εύκολα ξεστόμιζες πιο πριν κι αρχίζεις να μου μιλάς για συγχώρεση. Έτσι απλά. Και περιμένεις από ‘μένα να στη δώσω ξανά όπως κάνω πάντα. Εκμεταλλεύεσαι τις αδυναμίες μου κι εκεί πατάς. Στο φόβο μου. Και εκεί εναποθέτεις τις ελπίδες σου για μια ακόμη λύτρωση. Και δώσ’ του οι ευκαιρίες να σου δίνονται κι εσύ να μην αξιοποιείς ούτε μία.
Μα εγώ εκεί σαν υπνωτισμένη να μένω δίπλα σου κι ας μη βλέπω πια προοπτική. Να φθείρομαι για κάτι που από καιρό έχει τελειώσει. Ό,τι μου ζητάς να στο προσφέρω κι ας μη μένει στο τέλος για μένα ούτε ένα ψίχουλο αγάπης.
Όμως δε θ’ αντέξω ακόμη για πολύ. Δεν είναι απειλή, αλλά προειδοποίηση αυτό που μόλις άκουσες. Οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές. Πονάνε, έχουν συναισθήματα και πάνω απ’ όλα όρια. Κι εσύ με έχεις φτάσει από καιρό τώρα στα δικά μου. Όμως δε θα στο κάνω τόσο εύκολο. Δε θα σου πω ένα ξερό αντίο κι ύστερα απλά θα χαθώ. Με το ίδιο σου το παιχνιδάκι θα σε κερδίσω, μωρό μου. Όπως στη ρώσικη ρουλέτα έτσι κι εδώ, το τέλος θα είναι απροειδοποίητο. Δε θα σου πω πού κρύβεται η σφαίρα.
Πριν σου δώσω την ευκαιρία που τόσο απελπισμένα μου ζητάς δε θα σου πω πως θα είναι κι η τελευταία. Σε τι θα ωφελήσει άλλωστε; Δεν αλλάζει, μωρό μου, ο άνθρωπος με μία προειδοποίηση, τα ίδια θα πάει να κάνει πάλι. Τουλάχιστον, λοιπόν, ας το απολαύσω εγώ αυτή τη φορά. Να σε νικήσω στο ίδιο σου το παιχνίδι κι ύστερα να φύγω. Να σ’ αφήσω μόνο σου μήπως και καταλάβεις πως δεν εκβίαζες τους δικούς μου φόβους τόσο καιρό αλλά τους δικούς σου.
Αυτά ήταν όλα, αγάπη μου. Το τασάκι γέμισε και ήρθε η ώρα να σου γυρίσω κι εγώ την πλάτη και ν’ αποκοιμηθώ. Όμως πριν σβήσω το φως έχω μια τελευταία συμβουλή: Να το τραβάς μωρό μου το σκοινί όσο θες αλλά να μην ξεχνάς τι θα γίνει εάν η άλλη πλευρά αποφασίσει να το αφήσει.
Καληνύχτα.
Επιμέλεια Κειμένου Δανάης Γιαννοπούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Δανάη Γιαννοπούλου
