Όλοι λίγο πολύ όσο μεγαλώνουμε αναπολούμε όλο και περισσότερο τα παιδικά μας χρόνια. Τότε που η μέρα μας τελείωνε ουσιαστικά στις δύο το μεσημέρι, που το κουδούνι σήμαινε τη λήξη του σχολικού ωραρίου. Τότε που οι γονείς μας μας παρότρυναν να ξαπλώσουμε έστω και για μια ώρα το μεσημέρι για να ξεκουραστούμε κι εμείς, θέλοντας να το παίξουμε μεγάλοι, κρατούσαμε σθεναρή αντίσταση.
Ποιο να μας το ‘λεγε τότε πως θα ‘ρχόταν κάποια στιγμή που θα δίναμε τα πάντα για μερικά λεπτά μεσημεριανής σιέστας, μεταξύ των καθημερινών υποχρεώσεων. Αχ, στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα.
Ειδικά εκείνες τις βροχερές μέρες, που έξω ο αέρας λυσσομανάει, ο μεσημεριανός ύπνος είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεσαι. Μία μικρή ανάπαυλα απ’ τους τρελούς ρυθμούς της καθημερινότητας και κυρίως μακριά απ’ όλους και απ’ όλα. Γιατί, κακά τα ψέματα, καλοί οι φίλοι κι η οικογένεια αλλά μερικές φορές χρειάζεσαι να ‘σαι μόνο εσύ κι ο εαυτός για να ηρεμήσεις.
Εξάλλου το κρεβάτι, όπως βέβαια κι η σοκολάτα, δε ρωτάει απλώς σε καταλαβαίνει. Σε τυλίγει με τα σκεπάσματά σου και σε παρηγορεί μέσα στην αγκαλιά του μέχρι να ξαναβρείς το θάρρος ν’ αντιμετωπίσεις τον κόσμο.
Αν πάλι, βέβαια, θες απλώς να ξεκουραστείς μετά από μια άσχημη μέρα, ο μεσημεριανός ύπνος είναι ό,τι χρειάζεσαι. Ακόμη κι αν πέσεις στο κρεβάτι μουτρωμένος, χωρίς καμιά διάθεση, είναι αποδεδειγμένο πως θα ξυπνήσεις αναζωογονημένος απ’ τη μεσημεριανή σου σιέστα.
Αν ξυπνήσεις, βέβαια, την ίδια μέρα. Γιατί, ας το παραδεχτούμε, δεν είναι λίγες οι φορές που πέσαμε μεσημέρι και ξυπνήσαμε την επόμενη ημέρα το πρωί μ’ εκείνα τα μανιώδη φιλοσοφικά ερωτήματα να βασανίζουν το μυαλό μας: «Πού είμαι; Ποιος είμαι; Πότε ξημέρωσε;» Κι άντε μετά να δικαιολογήσεις γιατί ήσουν τόσο κουρασμένος. Αλλά απ’ την άλλη, γιατί να πρέπει ν’ απολογείσαι ακόμη και γι’ αυτό; Ήθελες να κοιμηθείς και το ‘κανες, δικαίωμά σου είναι στο κάτω-κάτω.
Και θα το ξανακάνεις, πίστεψε με. Έμμεσα ή άμεσα, θα θελήσεις και πάλι να ξεκλέψεις μερικές στιγμές και να χαθείς στο κρεβάτι σου, πριν ή μετά τη δουλεία ή τη σχολή ή οτιδήποτε άλλο σου τρώει χρόνο. Θα κλείσεις πόρτες, παράθυρα, κινητά και το μόνο άτομο που θα ειδοποιήσεις είναι η μάνα σου, από φόβο και μόνο μην καταλήξεις να ‘σαι εσύ ο επόμενος αγνοούμενος στο amber alert.
Ειδικά όσο μεγαλώνεις, οι ανάγκες ξεκούρασης αυξάνονται. Δεν είναι ίδιες οι αντοχές όπως παλιά. Τώρα πλέον δεν παλεύεται να βγει σερί η μέρα. Άλλωστε, πόσους καφέδες να πιεις πια; Η υπερβολή δεν είναι πάντα η λύση σ’ αυτήν τη ζωή. Στο κάτω-κάτω άνθρωπος είσαι. Δεν μπορείς κάθε στιγμή να λειτουργείς στο 100%. Κάποιες στιγμές θα νιώθεις έντονη την ανάγκη να χωθείς κάτω απ’ τα σκεπάσματα και να χαθείς από προσώπου γης. Είναι φυσιολογικότατο, αν λάβει κανείς υπόψιν του την πίεση που δεχόμαστε καθημερινά, από δεκάδες διαφορετικά μέτωπα.
Και στο κάτω-κάτω της γραφής, ο ύπνος μας γλυκαίνει, μας κάνει λιγότερο γκρινιάρηδες, ξυπνώντας μέσα μας τον παιδικό μας εαυτό. Κι έτσι για λίγο, άγχη και σκοτούρες μας αποδεσμεύουν και μας αφήνουν ν’ απολαύσουμε αυτό που πραγματικά ποθούμε. Την ελευθερία του μυαλού και της ψυχής, που οι σύγχρονοι ρυθμοί συχνά απορυθμίζουν και που μόνο ο ύπνος μπορεί, πλέον, να μας προφέρει. Γι αυτό, λοιπόν, κοιμηθείτε κάνει καλό.
Επιμέλεια Κειμένου Δανάης Γιαννοπούλου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Δανάη Γιαννοπούλου
