Το περπάτημα στο δρόμο δεν είναι μια απλή υπόθεση. Έχει παρατηρηθεί ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του στιλ περπατήματος. Άλλος πάει πιο αργά, άλλος πάει πιο γρήγορα, κι άλλος είναι ικανός να σταματήσει στη μέση του δρόμου μόνο και μόνο για να παρατηρήσει κάτι που του κέντρισε το ενδιαφέρον.
Κι έπειτα ήμαστε κι εμείς. Ποιοι ήμαστε εμείς; Είμαστε εκείνοι οι φαινομενικά παράξενοι τύποι τους οποίους θα δεις να μιλάνε μόνοι τους στο δρόμο. Με την πρώτη ματιά είναι σίγουρο ότι θα μας περάσεις για τρελούς. Ίσως και να κάνεις και λίγο στην άκρη για να περάσουμε ώστε να εξαφανιστούμε όσο πιο γρήγορα γίνεται απ’ το οπτικό σου πεδίο ενώ πιθανότατα από μέσα σου θα αναρωτιέσαι «τον καημένο τι να έχει περάσει και κατάντησε έτσι;»
Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν είμαστε τρελοί ή τουλάχιστον όχι όσο τρελοί νομίζετε. Πιστέψτε με κάποτε ήμασταν κι εμείς σαν εσάς. Περπατούσαμε αμέριμνοι στο δρόμο δίχως να αισθανόμαστε την ανάγκη να λύσουμε το κυπριακό μέσω εσωτερικού μονολόγου.
Μέχρι που μια μέρα οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν κι όλα άλλαξαν στην καθημερινότητά μας. Πλέον μας φαίνεται αδύνατον να περπατάμε στο δρόμο χωρίς να μονολογούμε. Ο καθένας βέβαια για τους δικούς του λόγους. Άλλος για να εκτονώσει την ένταση της ημέρας, άλλος για να μην ανοίξει κανένα τυχαίο κεφάλι στη μέση απ’ τα νεύρα του κι άλλοι μόνο και μόνο για να δουν τι αντιδράσεις θα αποσπάσουν απ’ το πλήθος.
Όμως, η αλήθεια να λέγεται, δεν ενοχλούμε και κανέναν. Χαράσσουμε την πορεία μας δίχως να εμποδίζουμε την πορεία κάποιου άλλου. Οπότε εσάς ποιο είναι το πρόβλημά σας; Γιατί κάθε φορά που μας πετυχαίνετε στο δρόμο μας περνάτε πατόκορφα με ακτίνες Χ; Σας ενοχλήσαμε εμείς ποτέ; Όχι. Ίσα-ίσα μάλιστα ούτε σας απειλήσαμε ούτε την άποψή σας ζητήσαμε για το θέμα που μας βασανίζει. Εσείς, λοιπόν, γιατί υψώνετε το φρύδι κάθε φορά που περνάμε από δίπλα σας;
Κατά βάθος, αλλά πολύ βάθος όμως, είναι σίγουρο ότι μας ζηλεύετε επειδή έχουμε βρει τον τρόπο να εκτονώνουμε τα συναισθήματά μας. Όπως και να το δεις κάνουμε τσάμπα ψυχοθεραπεία. Γιατρός κι ασθενής σε ένα και μάλιστα και νοικοκυρεμένα. Μοναδικοί στο είδος μας λύνουμε τα προβλήματά μας στο πι και φι. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε.
Τώρα αν τελικά καταλήγουμε πιο μπερδεμένοι κι απογοητευμένοι από ποτέ αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Στην τελική, προσπαθήσαμε, βρε αδερφέ. Δεν πειράζει κάπως πρέπει να ζήσουν τα μπαράκια και τα ζαχαροπλαστεία. Τι νομίζετε; Σκεφτόμαστε και τους άλλους, γι’ αυτό δεν είμαστε και τελείως στα καλά μας.
Βέβαια, αν ρωτήσετε φίλους και συγγενείς θα σας πουν πως από καιρό τώρα το έχουμε χάσει το παιχνίδι. Συκοφαντίες. Επειδή δηλαδή μπορεί να πούμε καμιά κουβέντα παραπάνω ή επειδή περιπλανόμαστε σαν τις άδικες κατάρες μονολογώντας; Σιγά τώρα.
Δε μας καταλαβαίνουν. Το μόνο σίγουρο είναι πως όπως και να ‘χει, έχουμε δίκιο είτε ως αυτοδημιούργητοι ψυχολόγοι είτε ως ψυχασθενείς. Γιατί όπως λέει και ο σοφός λαός «Ο γιατρός έχει πάντα δίκιο» ή σε μια άλλη εκδοχή «Άσε τον τρελό στην τρέλα του».
Έτσι την επόμενη φορά που θα συναντήσετε κάποιον από εμάς στον έξω κόσμο, μη βιαστείτε να μας στραβοκοιτάξετε και ν’ αλλάξετε πεζοδρόμιο. Σκεφτείτε πρώτα την παροιμία που λέει «Ό,τι κοροϊδεύεις το λούζεσαι» κι ύστερα πράξτε αναλόγως. Εις το επανιδείν λοιπόν.
Επιμέλεια Κειμένου Δανάης Γιαννοπούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Δανάη Γιαννοπούλου
