«Πεθερά δεν είχα και πεθερά απέκτησα». Συνήθης πλέον η χρήση της συγκεκριμένης ατάκας κάθε φορά που κάποιος μας κάνει τη ζωή δύσκολη κι άμεσα συνδεδεμένη με τα όσα θέλω να σας πω σήμερα. Ναι, καλά καταλάβατε, σήμερα θ’ ανοίξουμε το κουτί της Πανδώρας και θα μιλήσουμε για τις –παρεξηγημένες μεν, αδίκως δε– «πεθερές».
Βασικά δε θα μιλήσω για την κλασική στερεοτυπική πεθερά που όλες μας φοβόμαστε και τρέμουμε πως μπορεί να μας τύχει. Θα σας μιλήσω για την πεθερά μου και για το πόσο γαμάτη είναι!
Ναι, καλά ακούσατε η πεθερά μου είναι γαμάτη και νιώθω πολύ τυχερή γι’ αυτό. Η πεθερά μου δεν έχει ουδεμία σχέση με τις πεθερές στην τηλεοπτική σειρά «Επτά Θανάσιμες Πεθερές» που βλέπαμε στο MEGA και γελούσαμε για τα χάλια τους, η γυναίκα είναι από άλλον πλανήτη, λέμε.
Κατ’ αρχάς, για να καταλάβετε, ποτέ της δε μου έχει γκρινιάξει για τίποτα απολύτως. Ποτέ της δε με έχει ρωτήσει εάν ξέρω να μαγειρεύω και κυρίως να κάνω το αγαπημένο του φαγητό, δε με έχει ρωτήσει εάν ξέρω να βάζω πλυντήριο κι αν ξέρω να σκουπίζω, δεν την απασχολούν τέτοια πράγματα τη γυναίκα. «Αν δεν ξέρεις εσύ, θα αναγκαστεί να μάθει ο γιος μου, χεράκια –δόξα τω Θεώ– έχει, δε θα πάθει και τίποτα να τα χρησιμοποιήσει» αυτά είναι τα λόγια της.
Η γυναίκα κατανοεί πως δεν είμαστε πλέον στον εικοστό αιώνα. Έχει προσαρμοστεί στην ιδέα ότι οι καιροί έχουν αλλάξει και πως μέσα στο σπίτι πρέπει και τα δύο φύλα να είναι ίσα μεταξύ τους. Αναγνωρίζει και καταλαβαίνει πως η γυναίκα δεν είναι η δούλα του άντρα μέσα στο σπίτι και δηλώνει πως κι οι δύο πρέπει να εκτελούν τις υποχρεώσεις που έχουν μέσα στο σπίτι με κύριο σκοπό την αρμονική συνύπαρξη και των δύο.
Πέρα από την ιδεολογία της, όμως, έχω λατρέψει και το χαρακτήρα της ή καλύτερα τη συντροφιά της. Μαζί της μπορώ κάνω τα πάντα, πηγαίνουμε μαζί για ψώνια, κατεβαίνουμε στην παραλία για καφέ και λέμε διάφορα αστεία ενώ παράλληλα βγάζουμε φωτογραφίες με duckface. Μέχρι και ταινία έχουμε πάει να δούμε μαζί στο σινεμά. Τολμώ να ομολογήσω πως ο σχολιασμός της στις ταινίες είναι πιο αστείος κι από τις ίδιες τις κωμωδίες που πάμε και βλέπουμε.
Για να καταλάβετε πριν από τέσσερις εβδομάδες με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να συναντηθούμε στο στέκι μας. Μόλις έφτασα μου μίλησε για τα αποτελέσματα των εξετάσεων που είχε κάνει και μου είπε πως την είχε πάρει λιγάκι από κάτω. Σκέφτηκα πως εάν πίναμε θα την έκανα να ξεχαστεί λιγάκι. Να μην σας τα πολυλογώ καταλήξαμε να πίνουμε Martini στις έντεκα το πρωί ενώ καλά-καλά καφέ δεν είχαμε πιεί.
Η γυναίκα αυτή μπορεί εξωτερικά να είναι 47 χρονών αλλά μέσα της έχει παραμείνει ακόμη έφηβη με τις σκανταλιές της και τις χαζομάρες της. Τη νιώθω σαν φίλη μου, μπορούμε να μιλήσουμε για τα πάντα χωρίς ταμπού και φοβίες μήπως πούμε κάτι «απαγορευμένο» σε μια συζήτηση νύφης-πεθεράς. Η γυναίκα αυτή ζει τη ζωή της όπως πρέπει, περνάει μια δεύτερη εφηβεία μαζί μου κι αυτό με κάνει ακόμη πιο χαρούμενη γιατί πλέον είμαι ένα κομμάτι της ζωής της.
Επιμέλεια Κειμένου Δανάης Γιαννοπούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Δανάη Γιαννοπούλου
