Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο είχαν τραγουδήσει μερικά χρόνια πριν οι Πυξ Λαξ θέλοντας να δείξουν πως ό,τι ανήκει πια στο παρελθόν, όσο καλό και αν ήταν εκεί πρέπει πλέον να παραμείνει. Για τους μεγάλους έρωτες όμως, κανείς δε μας είπε. Τι γίνεται τελικά με δαύτους; Πάνε κι αυτοί στο δικό τους παράδεισο ή μένουν εδώ κάτω στα επίγεια να μας βασανίζουν εις τους αιώνες των αιώνων;
Η αλήθεια είναι πως απάντηση σε αυτή την ερώτηση δεν έχει δοθεί, όχι γιατί δεν την έψαξε κανείς, αλλά γιατί τους μεγάλους έρωτες δεν τους αντιλαμβάνεσαι όσο τους ζεις, αλλά λίγο αφότου σ’ έχουν εγκαταλείψει.
Τότε τον καταλαβαίνεις τον μεγάλο έρωτα. Όταν πια έχεις μαζέψει ό,τι έχει απομείνει από εσένα, έχεις βρει έναν άνθρωπο καινούριο να φέρει φως στη ζωή σου και την παίρνεις τη ριμάδα την απόφαση να πάρεις το ρίσκο και να ξαναρχίσεις απ’ το μηδέν.
Δύσκολο πράγμα το να προχωράς. Ειδικά όταν προηγουμένως έχεις περάσει ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι της ζωής σου πιστεύοντας πως το άτομο που είχες δίπλα σου θα παρέμενε δίπλα σου για πάντα. Κι ας φώναζαν τα σημάδια, κι ας σου έλεγαν πως όλο αυτό ήταν κάτι το παροδικό, εσύ εκεί, να κρατιέσαι από τις τυφλές σου ελπίδες πως όλο αυτό θα είναι για μια ζωή έτσι.
Κι όμως τις περισσότερες φορές έρχεται τελικά εκείνη η μέρα που πρέπει να κάνεις αυτό το άτομο στην άκρη, γιατί πλέον κάποιος άλλος διεκδικεί τη θέση που μέχρι τώρα κατείχε στην καρδιά σου. Έλα όμως που κάπου εκεί είναι που συνειδητοποιείς τι ήταν αυτό το άτομο για σένα. Σ’ εκείνες τις στιγμές που προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως ο άνθρωπος αυτός ανήκει πια στο παρελθόν σου και πως εκεί πρέπει να μείνει. Όταν σε ρωτούν μετά από καιρό οι φίλοι πως είσαι και εσύ ακόμα διστάζεις να το πεις το ριμάδι το «καλά».
Εκεί καταλαβαίνεις ότι ήταν μεγάλος έρωτας. Όταν μυαλό και σώμα έχουν κάνει το μεγάλο βήμα μπροστά και η καρδιά έχει μείνει ακόμα να περιμένει για μια ανατροπή στο παρά πέντε. Κι ας πόνεσες, έκλαψες, έβρισες μαζί του, ξέρεις πολύ καλά πως μ’ ένα νεύμα, εσύ θα γυρίσεις. Χωρίς να ρωτήσεις πώς ή γιατί, μόνο και μόνο για να έχεις μια ακόμη ευκαιρία να ζήσεις για μία φορά ακόμα τη μαγεία και την ηδονή του.
Δε λέω βέβαια πως όλο αυτό είναι σωστό ή ηθικό, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας. Και ποιος δε θα τα παράταγε όλα απλά και μόνο για να ζήσει αυτόν τον εσωτερικό πόλεμο των συναισθημάτων ξανά; Οι άνθρωποι είναι εγωιστές και να είσαι σίγουρος πως δε θα διστάσουν να πετάξουν στα σκουπίδια ό,τι τους έχεις προσφέρει προκειμένου να έχουν μία δεύτερη ευκαιρία με αυτό που κρυφά ποθούν, αυτό που πιθανόν να έχασαν βίαια.
Θα μου πεις και τον άλλον τι τον έχεις και τον βασανίζεις αφού στην πραγματικότητα άλλα πράγματα θες; Είπαμε, εγωισμός. Μπορεί ο μεγάλος έρωτας να μη φεύγει στιγμή απ’ το μυαλό σου και να τον αναπολείς με κάθε ευκαιρία, όμως κατά βάθος ξέρεις πως έχει τελειώσει. Γι’ αυτόν το λόγο λοιπόν, τις περισσότερες φορές, βρίσκεις κάποιον άλλον να σταθεί στο πλευρό σου από φόβο, μήπως η σιωπή και η μοναξιά σου σε γονατίσουν.
Αν ο άλλος καταφέρει τελικά να σου δείξει πως η ζωή συνεχίζεται ό,τι και αν έχει συμβεί, καλώς. Σε αντίθετη περίπτωση, από ένα σημείο και μετά μένεις μόνος σου ν’ αναπολείς τα περασμένα. Όμως ακόμη και στη δεύτερη περίπτωση, κάποια στιγμή θα βρεθεί αυτός ο ένας που θα σε κάνει να μηδενίσεις το κοντέρ και να αρχίσεις πάλι τη ζωή από το σημείο που την άφησες.
Γιατί δε λέω, καλοί οι μεγάλοι έρωτες, αλλά τους λείπει ο ρεαλισμός. Και χωρίς ρεαλισμό τίποτα δε διαρκεί πλέον σ’ αυτόν τον κόσμο.
Επιμέλεια Κειμένου Δανάης Γιαννοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Δανάη Γιαννοπούλου
