Υπάρχει σε κάθε οικογένεια. Τις περισσότερες φορές αδυνατεί να συμβαδίσει με τα πρότυπα και τα πιστεύω των υπολοίπων. Άλλοτε είναι ο μικρότερος, άλλοτε ο μεγαλύτερος. Αγόρι ή κορίτσι ο χαρακτηρισμός είναι ο ίδιος και αν σου κολλήσει η ρετσινιά του «μαύρου προβάτου» δύσκολα θα την ξεφορτωθείς.
Θα μου πεις εγώ τι φταίω; Έτσι γεννήθηκα. Δε μου είπε κανείς πως πρέπει να πληρώ κάποιες συγκεκριμένες προδιαγραφές. Και όντως κάτι δεν υπάρχει κάπου γραμμένο. Όμως υπάρχουν κι εκείνα τα άγραφα που απ’ την αρχή κιόλας του κόσμου βασανίζουν τον άνθρωπο. Και κάπως έτσι συμβαίνει και ακούς την, πλέον υιοθετημένη απ’ όλους τους γονείς, ατάκα: «Ο/Η αδερφός/ή σου μια χαρά παιδί είναι εσύ γιατί δεν μπορείς να του μοιάσεις λίγο;»
Και μπορεί στην αρχή να πασχίζεις μανιωδώς να μοιάσεις στον αδερφό/ή πρότυπο αλλά από ένα σημείο και μετά η όλη κατάσταση σε κουράζει. Άσε που αδυνατείς να καταλάβεις ποιο είναι το λάθος σου; Επειδή, δηλαδή δεν είσαι καλός στα μαθήματα ή αποπαίρνεις όποιον σου τη δίνει δεν είσαι αρκετά καλός; Κάτσε λίγο δηλαδή το ό,τι γουστάρεις να καπνίζεις ή να γυρνάς ξημερώματα σπίτι σου είναι αρκετό για να χαρακτηρίζει το ποιόν σου; Άνθρωπος είσαι και λάθη θα κάνεις και σωστά. Φυσιολογικό είναι! Γιατί οι άλλοι να σε μετρούν με βάση μόνο τα λάθη σου; Και μη μου πεις πως έχουν δίκιο γιατί κι εσύ το ξέρεις πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Σε πνίγει το δίκιο του παρεξηγημένου γιατί γνωρίζεις πολύ καλά ότι ο/η αδερφός/ή πρότυπο κάνει τα Σόδομα και τα γόμορα πίσω από την πλάτη των δικών σου.
Η μόνη διαφορά του/της από εσένα; Ξέρει να πλασάρει τον εαυτό του καλά και να καλύπτει πάντα τις βρωμοδουλειές του/της. Δε θα παραδεχτεί ποτέ το λάθος του/της γιατί έχει τον τίτλο του αλάνθαστου. Ναι, όπως ακριβώς τ’ ακούς. Αυτός και ο παπάς με το αλάθητο ένα πράγμα.
Και κάπως έτσι ο κλήρος των ευθυνών πέφτει πάλι σ’ εσένα. Και άντε μετά να τους πείσεις πως δεν ευθύνεσαι εσύ και γι αυτό. Και πάνε κι έρχονται οι καβγάδες, οι φωνές και οι βροντερές απειλές: «Δεν ξαναβγαίνεις απ’ το σπίτι» ή «Δεν είσαι παιδί μας εσύ».
Αλλά αυτά πλέον από το ένα αυτί μπαίνουν από το άλλο σου βγαίνουν. Τόσες φορές που τα έχεις ακούσει στη μέχρι τώρα ζωή σου ξέρεις πια πολύ καλά πως η ισχύ τους δεν ξεπερνά τη μία με δύο μέρες. Κάθεσαι, λοιπόν, κύριος/α για κάνα διήμερο και μετά πάλι όλα μέλι γάλα. Εξάλλου, τώρα σοβαρά μιλώντας όσο και να σου φωνάζουν για τη συμπεριφορά και τα πιστεύω σου αυτά είναι που τους κάνουν να σ’αγαπούν λίγο παραπάνω.
Αυτή η αδυναμία σου να συμβιβαστείς και η ανάγκη σου να ξεχωρίζεις είναι που τελικά σε κάνουν μοναδικό. Όσο για τον/την αδερφό/ή πρότυπο κατά βάθος σε ζηλεύει που έχεις αυτή την ικανότητα και το θάρρος να κάνεις ο,τι θες χωρίς να φοβάσαι τις συνέπειες. Γιατί εκείνος/η δεν έχει μάθει να ζει χωρίς περιορισμούς και κανόνες που του επιβάλλουν οι άλλοι. Γι’ αυτό λοιπόν είναι τόσο αντιδραστικός/ή απέναντι στο πρόσωπο σου. Γιατί σε εσένα βλέπει όλα τα απωθημένα και τις επιθυμίες που δεν κατάφερε να ζήσει.
Έτσι, λοιπόν, μαύρα προβατάκια αυτού του πλανήτη ανασυνταχθείτε. Τι κι αν είστε το μαύρο πρόβατο της οικογένειάς σας; Στο τέλος της ημέρας αντί να προσπαθείτε να το αλλάξετε, αγαπήστε το. Αυτό είναι που σας κάνει μοναδικούς.
Άλλωστε οι άνθρωποι γεννήθηκαν για να ξεχωρίζουν. Αν ήμασταν όλοι ίδιοι τι νόημα θα είχε;
Επιμέλεια Κειμένου Δανάης Γιαννοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Δανάη Γιαννοπούλου
