Από τη πρώτη κιόλας στιγμή που πατάς το πόδι σου στο σχολείο το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να αναζητήσεις φίλους. Μεγαλώνοντας, η ανάγκη αυτή γίνεται όλο και μεγαλύτερη εξαιτίας του φόβου της μοναξιάς που οξύνεται. Ο φίλος είναι εκείνος με τον οποίο θα βγεις, θα περάσεις καλά, όμως κατά πάσα πιθανότητα δε θα είσαι 100% ο εαυτός σου μαζί του. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και με τους κολλητούς.
Κακά τα ψέματα, με τον/την κολλητό/ή τα πράγματα είναι αλλιώς. Είσαι ρε παιδί μου, ο εαυτός σου. Και δε σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Θα περάσεις καλά και μόνο αυτό έχει σημασία. Κι όταν λέμε καλά δεν εννοούμε απαραίτητα ξεφάντωμα μέχρι το πρωί σε ένα από το πολυσύχναστα κλαμπάκια της πόλης, αν και καλοδεχούμενο είναι και αυτό. Με τους κολλητούς σου όμως περνάς καλά και στο σπίτι με ένα μπουκάλι κρασί και ενώ τσακώνεστε για το ποιος θα πρωτοαρπάξει το τελευταίο κομμάτι πίτσας.
Δε χρειάζεστε πολλά. Καλή διάθεση να υπάρχει και όρεξη για ξεφτιλίκια και αιώνιους καβγάδες για το ποιος παρασέρνει ποιον στο τέλος. Και ποιος ξεχνάει αυτές τις μεγαλόπονες υποσχέσεις «Έλα να κάνουμε καμιά βλακεία και απόψε, και από αύριο σοβαρευόμαστε». Κάτι το οποίο φυσικά δε γίνεται ποτέ. Γιατί βαθιά μέσα σου ξέρεις πολύ καλά ότι δε θες να σταματήσει. Την έχεις ανάγκη αυτή την ανεμελιά και την άγνοια κινδύνου των περασμένων παιδικών χρόνων. Γιατί, οι καιροί είναι δύσκολοι και μόνο με λίγη τρέλα παλεύονται.
Αν έχεις κιόλας τα κατάλληλα άτομα δίπλα σου, τι άλλο να ζητήσεις; Και κάπως έτσι βρίσκεσαι εσύ, ο άλλοτε ντροπαλός τύπος να την πέφτεις στον/στην κάθε μπάρμαν/μπαργούμαν και ο/η κολλητός/ή σου από δίπλα να βήχει δυνατά και απροκάλυπτα και στη συνέχεια να λύνεται στα γέλια. Ή ακόμα, να οδηγάτε στο αμάξι με τη μουσική στη διαπασών και να φωνάζετε στους περαστικούς και να τους αφιερώνετε τραγούδια χωρισμού και πόνου.
Και η λίστα συνεχίζει με όλες εκείνες τις φορές που είχατε βγει έξω για να μιλήσετε σοβαρά και καταλήξατε να βγάζετε δήθεν κραυγές ηδονής προκειμένου να ρεζιλέψετε ο ένας τον άλλον. Και φυσικά, ποιος ξεχνάει και αυτές τις ατελείωτες ώρες στο τηλέφωνο που ξεκινούν με την κλασική υπόσχεση των πέντε μόνο λεπτών και καταλήγουν να διαρκούν ολόκληρο το βράδυ.
Βέβαια, θα μου πεις και με το δίκιο σου, πως δεν είναι μόνο γι’αυτό οι κολλητοί. Φυσικά και όχι. Κολλητός είναι και αυτός που θα πάρεις στα δύσκολα όταν τέσσερις η ώρα τα ξημερώματα δε θα μπορείς να κλείσεις μάτι επειδή σε παράτησε ο/η γκόμενο/γκόμενα. Γιατί ξέρεις πολύ καλά πως είναι ο μόνος που δε θα σου χαριστεί και αν χρειαστεί θα αρχίσει και τις φάπες και το μπινελίκι προκειμένου να σε κάνει να συνέλθεις. «Ξεκόλλα ρε μαλάκα, τόσοι/τόσες υπάρχουν εκεί έξω, δε θα κάτσουμε να πεθάνουμε και για πάρτη του/της».
Και άλλες πάλι φορές, που δε θα θες να μιλήσεις σε άνθρωπο και με υπεκφυγές θα προσπαθείς να του ξεφύγεις, εκείνος ξέρει τον τρόπο για να σε κάνει να τα πεις όλα χαρτί και καλαμάρι. Και ας ξέρει πως σε τσαντίζει, δε πρόκειται να σταματήσει μέχρι να σε δει να γελάς και πάλι με τις βλακείες που σου λέει.
Και με το που καταφέρει αυτό θα είναι έτοιμος να σε παρασύρει πάλι στις μικρές μυστικές σας ακολασίες που σκέφτεσαι και γελάς όταν στα οικογενειακά τραπέζια οι γονείς μιλούν για το πόσο ώριμος και συνειδητοποιημένος είναι. Γιατί αδυνατείς να πιστέψεις στο άτομο το οποίο αναφέρονται είναι το ίδιο που κάθε βράδυ σε μπλέκει και σε μια διαφορετική περιπέτεια.
Ο κολλητός λοιπόν, είναι αυτός που με την ίδια άνεση θα κάνει μαζί σου τα πιο τρελά πράγματα, ενώ άλλες φορές θα σταθεί στο πλευρό σου όταν το χρειαστείς. Και δεν πρόκειται να σου ζητήσει ανταλλάγματα γιατί το μόνο που ζητάει είναι να σε βλέπει ευτυχισμένο. Και αυτό είναι που τον κάνει να ξεχωρίζει από όλους τους άλλους.
Επιμέλεια Κειμένου Δανάης Γιαννοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Δανάη Γιαννοπούλου
