Να πάρουμε τη σχέση μας ξανά απ’ την αρχή. Να ξυπνήσουμε ένα πρωί σαν δύο ξένοι σε χωριστά κρεβάτια, εσύ στο δικό σου κι εγώ στο δικό μου. Να μην υπάρχει μήνυμά σου το πρωί στο κινητό μου. Να σηκωθώ να βάλω καφέ, να ετοιμαστώ για τη δουλειά και να μην υπάρχει ίχνος της ύπαρξής σου πουθενά. Μην τρομάζεις δε μιλάω για χωρισμό, απλά για ένα μικρό παιχνίδι. Κάτι για να μας θυμίσει το «πολύ» της αρχής. Εκείνη την τρελή υπερβολή μου δεν τη δάμασε κανένα μέτρο.
Να βρεθούμε τάχα τυχαία στο πάρκο απέναντι απ’ το σπίτι σου. Να με κάνεις χάζι λίγο από μακριά κι εγώ τάχα να μη σε κοιτάω. Έπειτα, να έρθεις να κάτσεις δίπλα μου και ν’ αρχίσουμε να μιλάμε. Όχι για κάτι συγκεκριμένο, έτσι περί ανέμων κι υδάτων ίσα-ίσα για να σπάσει ο πάγος. Το ξέρω πως πιθανότητα τώρα να σκέφτεσαι « Χριστέ μου, είναι τρελή» αλλά είμαι σίγουρη πως και ‘σένα σου λείπουν εκείνες οι πρώτες συναντήσεις.
Εκείνες οι πρώτες φορές που πασχίζαμε να το σκάσουμε απ’ την παρέα για να βρεθούμε λίγο οι δυο μας, τίποτα το πονηρό, απλά για να ξεκουραστώ για λίγο στην αγκαλιά σου και εσύ να μπλέκεις το ρολόι σου μέσα στα μαλλιά μου. Ή εκείνα τα βράδια του Σαββάτου που μας έβρισκε το πρωί να ξενυχτάμε σε μια ταράτσα μ’ ένα μπουκάλι ουίσκι στο χέρι.
Καν’ το και μη σε νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι. Καν’ το για χάρη μου! Ρουτινιάζουμε, μωρό μου, κι αυτό με φοβίζει. Ποτέ δεν ήμασταν εμείς έτσι. Την αναζητάγαμε την περιπέτεια, πάντα φλερτάραμε με το καινούριο. Μα τώρα σαν να νιώθω ότι βαλτώνουμε. Νύχτα-μέρα σ’ έναν καναπέ με την τηλεόραση στη διαπασών να μη μας αφήνει ν’ αρθρώσουμε λέξη.
Για κάτσε όμως δεν έχουμε μεγαλώσει δα και τόσο πολύ για να κλειστούμε από τώρα στο σπίτι. Στα είκοσι κυνηγάς τη ζωή, δεν την αφήνεις να σε προσπερνάει έτσι απλά. Φτιάχνεις αναμνήσεις, ερωτεύεσαι, παραστρατείς, όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Γι’ αυτό σου λέω, άκουσέ με και δε θα χάσεις.
Έλα να πιάσουμε το νήμα απ’ την αρχή. Να σου μιλήσω και γι’ αυτά που ακόμη και μετά από τόσους μήνες δεν έχω τολμήσει ακόμη να σου ξεστομίσω. Να εκτεθείς, να εκτεθώ, να κάνουν επανάσταση τα συναισθήματά μας. Κι όταν το πάθος φτάσει στο ζενίθ του να γίνουμε ένα, πάνω στο μονό σου κρεβάτι δίχως να μας νοιάζει το πώς ή το γιατί, όπως ακριβώς την πρώτη φορά. Να κάνουμε σεξ όχι γιατί το επιβάλλει η ώρα αλλά γιατί το θέλουμε εμείς.
Να με κοιτάς μ’ εκείνη την ανυπομονησία στα μάτια σου που σ’ είχε προδώσει σχεδόν απ’ την αρχή. Να σε παίρνω τηλέφωνο κι εσύ να είσαι ήδη από κάτω κι εγώ να σου γκρινιάζω γιατί ούτε για μπάνιο δεν πρόλαβα να μπω.
Ν’ ανησυχείς μήπως είναι νωρίς για να πεις «σ’ αγαπώ». Ν’ αλλάζεις κουβέντα μόλις το θέμα πηγαίνει προς τα εκεί. Να διαλέγεις εμένα πάνω από τους φίλους κι όταν έρχεται η στιγμή να βγούμε να σε στέλνω πακέτο σε αυτούς γιατί όπως θα σου μάθω στην πορεία «οι φίλοι είναι πάνω απ’ όλα».
Το μόνο ερώτημα που προκύπτει τώρα είναι το αν κι εσύ είσαι τόσο τρελός όσο κι εγώ για να παίξεις μαζί μου αυτό το παιχνίδι. Σου εγγυώμαι πως δε θα είναι καθόλου εύκολο μιας και θα πρέπει να προσπαθήσεις διπλά αυτή τη φορά για να με κερδίσεις, όλα όσα σου έχω πει δε θα ισχύουν κι έτσι δε θα μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις εναντίον μου.
Λοιπόν, τι λες; Θέλεις;
Επιμέλεια Κειμένου Δανάης Γιαννοπούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Δανάη Γιαννοπούλου
