Σ’ένα κόσμο αδιάφορο, σ’ένα κόσμο μίσους και φθόνου στον οποίο ζούμε σήμερα είναι σπάνιο φαινόμενο η ανιδιοτελής αγάπη. Η αγάπη εκείνη που προσφέρεται δίχως δισταγμό από άτομα τα οποία είναι μετρημένα στα δάχτυλα. Τα άτομα αυτά δε βλέπουν τη σχέση σαν αγοραπωλησία, αλλά ως εναπόθεση καρδιάς και ψυχής δίχως το φόβο του πόνου.
Ν’αγαπάς ή ν’αγαπιέσαι τελικά; Αλήθεια δεν πιστεύω πως θα βρεθεί κάποτε κάποιος να δώσει μια ικανοποιητική απάντηση σ’αυτή την ερώτηση. Όμως αν έχω μάθει κάτι τόσο καιρό μέσα από την εμπειρία μου με τους ανθρώπους είναι πως αυτοί που έχουν αγαπήσει πιο πολύ είναι οι πιο γλυκείς και ήρεμοι.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που θα δεις Δευτέρα πρωί να σου προσφέρουν απλόχερα την καλημέρα τους αδιαφορώντας για την κούραση της εβδομάδας που τους περιμένει. Δεν τους αγγίζει η ρουτίνα. Ζουν καθημερινά το δικό τους προσωπικό παραμύθι το οποίο δεν τους αφήνει στιγμή να λησμονήσουν την ομορφιά της κάθε στιγμής. Και είναι και ο έρωτας η κινητήριος δύναμη που τους επιτρέπει να δουλεύουν ασταμάτητα χωρίς να παραπονεθούν ούτε μια στιγμή. Τους αρκεί ένα μήνυμα, ένα απλό «σ’αγαπώ» και αμέσως το πρόσωπό τους φωτίζεται με το μεγαλύτερο χαμόγελο που διαθέτουν.
Δε θέλησαν ποτέ τους να ζητήσουν κάτι παραπάνω. Δεν έμαθαν να μετρούν την αγάπη μ’ανταλλάγματα. Ενεργούν με βάση το δικό τους συναίσθημα και όχι το συναίσθημα του άλλου. Ποτέ δε θέλησαν να βασίσουν την ευτυχία τους στην προσμονή της ανταμοιβής. Δεν τους ικανοποιεί.
Τους ηρεμεί η αγάπη και αυτή η ηρεμία τους είναι αρκετή. Δε ζητούν περισσότερα. Βέβαια δεν είναι πάντα καλό αυτό καθώς δε σκέφτονται όλοι μ’αυτόν τον τρόπο. Και κάπως έτσι ίσως τους εκμεταλλευτούν, να τους αφήσουν κενούς από αισθήματα και έπειτα εκείνοι πάλι απ’την αρχή να μαζέψουν τα κομμάτια τους.
Όμως αυτό δεν τους πτοεί. Δεν κλείνουν με την πρώτη ατυχία την πόρτα τους στην αγάπη, ίσα ίσα πεισμώνουν ακόμη περισσότερο.
Και μυστικά υπόσχονται στον εαυτό τους πως άξιζε ο πόνος γιατί τώρα ξέρουν πώς είναι να πονάς, πώς είναι να γίνεσαι κομμάτια, να είσαι κενός και δε θέλουν σε καμία περίπτωση να νιώσει άλλος εκεί έξω αυτόν τον πόνο. Και βάζουν στόχο τους την επόμενη φορά να κάνουν τους άλλους να νιώσουν την αγάπη τους τόσο βαθιά που και ο ίδιος να χαμογελάσει ξανά από ευτυχία και να αποκτήσει ξανά την ίδια στάση που είχε και πριν απέναντι στην αγάπη.
Περίεργη κατηγορία αυτοί οι άνθρωποι. Ζουν για το «εμείς» δίχως να σκέφτονται στιγμή το «εγώ». Άνθρωποι αληθινοί που λεπτό δε θα διστάσουν να τσαλακωθούν μπροστά σου διότι δεν επικροτούν την τελειότητα. Αντίθετα, έμαθαν να την αποδοκιμάζουν, έμαθαν ν’αγκαλιάζουν τις δικές τους ατέλειες αλλά και των άλλων δίχως δεύτερη σκέψη.
Γιατί με τον καιρό μέσα από την αγάπη και μέσα από κάθε σχέση στην οποία εμπλέκονταν, είτε αυτή κρατήσει είτε όχι, γινόντουσαν όλο και πιο σοφοί. Γιατί ακόμη και μέσα από τις λεπτομέρειες εκείνοι μάθαιναν κάτι καινούριο, κάτι μοναδικό, κάτι που κανείς νωρίτερα δεν είχε μπει στον κόπο να τ’ανακαλύψει.
Και μέσα από αυτή την εναλλακτική διαδικασία μάθησης η αγάπη τους ωριμάζει συναισθηματικά. Γι’αυτό λοιπόν το λόγο αυτούς τους ανθρώπους δεν τους ικανοποιούν τα εφήμερα κρεβάτια και οι συναισθηματικές αγκαλιές και γι’αυτόν τον λόγο πάντα θα ζητούν το κάτι παραπάνω. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν μια ψυχή να πλαγιάσουν και όχι ένα σώμα, θέλουν να ξέρουν πως μια καρδιά εκεί έξω χτυπάει γι’αυτούς και αυτό τους δίνει δύναμη να επιβιώσουν σε αυτόν τον κόσμο.
Γι’αυτό λοιπόν, αν στη ζωή σου βρεθεί ένας τέτοιος άνθρωπος μην τον πάρεις στην πλάκα, έχει να σας δώσει πάρα πολλά. Μα πάνω απ’όλα, θα σας αγαπήσει τόσο πολύ που ο,τι σπασμένο κρύβετε μέσα σας θα το επουλώσει και δε θα το αφήσει να σπάσει ποτέ ξανά.
Επιμέλεια Κειμένου Δανάης Γιαννοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Δανάη Γιαννοπούλου
