Ο άνθρωπος δεν έμαθε ποτέ να δέχεται και ν’ αναγνωρίζει τα προβλήματα. Μαχόμενος πάντα να βγάζει μια θεμιτή εικόνα προς τα έξω δεν έμαθε να συμφιλιώνεται μαζί τους. Αντίθετα. Τα θεωρούσε και τα θεωρεί εχθρούς του. Όμως φοβούμενος πάντα τη σύγκρουση μαζί τους, διαλέγει λύσεις εναλλακτικές για να τα εκτονώσει.
Μια από αυτές είναι και η υιοθέτηση του ρόλου του συμβούλου στα προβλήματα των άλλων. Αδυνατώντας να κοιτάξει κατάματα τη δική του την καμπούρα, θεωρεί πως αν καταφέρει να λύσει τα προβλήματα των άλλων, μ’ έναν μαγικό τρόπο δίχως να προσπαθήσει και ιδιαίτερα, θα λυθούν και τα δικά του.
Αλλά πέρα ακόμη κι απ’ αυτό, όταν συμβουλεύει τους άλλους αισθάνεται ξαφνικά αυθεντία. Νιώθει πως μέσα του υπάρχει άγνωστη γνώση που περιμένει ν’ ανακαλυφθεί και ν’ αξιοποιηθεί. Και αν έχει και λίγη παραπάνω έπαρση, καβαλάει και το καλάμι του αυτοδημιούργητου ψυχολόγου/ψυχαναλυτή κι άντε να τον πείσεις να το ξεκαβαλήσει μετά.
Βέβαια, συνήθως δεν το κάνουμε επίτηδες. Απλά τις περισσότερες φορές τα προβλήματα των άλλων φαντάζουν πιο εύκολα. Κακά τα ψέματα, όταν στο μυαλό σου επικρατεί το απόλυτο μπουρδέλο, πώς περιμένεις να βρεις και τη λύση; Δεν είναι τόσο εύκολο. Αν δεν μπει μία τάξη σε αυτή την αναρχία, αν δεν μπει μια σειρά σε όλο αυτό, ποτέ δε θα το πάρεις απόφαση ν’ ασχοληθείς. Είναι μυστήριο όργανο το μυαλό και εύκολα σε τρελαίνει.
Όταν μάλιστα εμπλέκεται και η καρδιά, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. Πώς να εναντιωθεί η λογική στο συναίσθημα, όταν πριν από λίγο ήταν εκείνη που του έλεγε προχώρα δίχως κανένα δισταγμό; Δεν είναι δυνατόν. Μνήμες και εικόνες σε τραβάνε από το μανίκι και σου λένε να υποκύψεις στη λήθη και όποιο είναι το πρόβλημα να το αφήσεις να ξεχαστεί.
Έπειτα, είναι και ο φόβος. Ο φόβος της αποδοχής και της αναγνώρισης του προβλήματος. Εκείνος ο κόμπος που σε πιάνει, όταν τελικά συνειδητοποιείς ότι το πρόβλημα είναι εδώ και θα συνεχίσει να είναι εδώ μέχρι να το αντιμετωπίσεις.
Οι πιο δυνατοί θα πάρουν μια βαθιά ανάσα, θα σηκώσουν τα μανίκια και θα στρωθούν τελικά στη δουλειά. Οι άλλοι, οι λιγότερο ανθεκτικοί, θα πάρουν την κουβερτούλα τους, θα κουκουλωθούν και μαζί τους θα κουκουλώσουν κάθε έγνοια και σκοτούρα τους.
Με τους άλλους όμως, δεν είναι έτσι. Κυρίως διότι εκεί το πρόβλημα δεν είναι δικό σου και βλέπεις τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία. Το συναίσθημα σε καμία περίπτωση δεν εμπλέκεται με τη λογική. Γι’ αυτό και οι συμβουλές δίνουν και παίρνουν.
Όποιο και αν είναι το επίμαχο θέμα, όσο δύσκολο και να φαντάζει στον άλλον, εσύ θα ‘χεις τη συμβουλή έτοιμη, πριν καν ολοκληρώσει. Όχι, δεν είσαι ειδικός επί παντός θέματος, αλλά εκείνη τη στιγμή το μυαλό σου βαράει υπερωρίες.
Και από εκεί που είχε ένα ζήτημα να το βασανίζει μέρες και ώρες και να το αδρανοποιεί εν τέλει το ρημάδι το μυαλό, εμφανίζεται σαν απομηχανής θεός ένα άλλο, απαλλαγμένο από συναισθήματα και μελοδραματισμούς για να του δώσει την ώθηση που χρειάζεται, ώστε να λειτουργήσει ξανά παραγωγικά. Και κάπως έτσι μέσα από το πρόβλημα του άλλου καταφέρνεις, σε ανύποπτο χρόνο, να βρεις τη λύση και για το δικό σου το βάσανο.
Και συνειδητοποιείς, ότι δεν είναι και τόσο δύσκολο τελικά. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κοιτάξεις τους φόβους σου κατάματα, να τους αποδεχθείς, στην ανάγκη να τους κεράσεις και ένα ποτό και πάνω στο μεθύσι να συμφιλιωθείς μαζί τους. Γιατί στο τέλος της ημέρας οι φόβοι και τα προβλήματα υπάρχουν απλά και μόνο για να τα ξεπερνάμε.
Επιμέλεια Κειμένου Δανάης Γιαννοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Δανάη Γιαννοπούλου
