Κυριακή. Η τελευταία ανάσα πριν την αρχή της καινούριας εβδομάδας. Συνήθως συνοδεύεται από γέλια και χαρές, αλλά όχι μόνο.
H νοσταλγία δε λείπει ποτέ από τα κυριακάτικα τραπέζια. Πάντα κάτι θα σου λείπει. Κάτι παραπάνω πάντα θα ζητάς, κάποιος δε θα είναι εκεί. Το κενό μεγαλώνει τις Κυριακές γιατί όσο να πεις έχεις και περισσότερο χρόνο να το αφήσεις να σε επηρεάσει. Δεν έχεις δουλειές και υποχρεώσεις να σε αποσπούν και οι δαίμονές σου έρχονται σε πρώτο πλάνο όπως και όλες εκείνες οι αναμνήσεις που δεν πρόλαβες να χαρείς όσο ήθελες.
Για μερικούς, η νοσταλγία αυτή συνδέεται άρρηκτα με τα μαμαδίστικα φαγητά. Κακά τα ψέματα όσο και να μη θες να το παραδεχθείς, σαν το φαΐ της μάνας δεν έχει πουθενά. Αυτή η γυναίκα σ’ έχει μεγαλώσει, ξέρει τι σ’ αρέσει και τι όχι και δε θα σ΄αφήσει πότε με άδειο στομάχι. Πώς λοιπόν, να μην αναπολείς όλες εκείνες τις γεύσεις που κάθε Κυριακή στόλιζαν το πατρικό τραπέζι;
Έπειτα, είναι και εκείνοι που τις Κυριακές κλείνονται στον εαυτό τους ψάχνοντας κάπου μέσα τους για κάποιον. Αν τους ρωτήσεις, δεν πρόκειται να στο μαρτυρήσουν, όμως μέσα τους τους τρώει όλο αυτό. Είναι ένα μικρός θάνατος η απώλεια, με όποιον τρόπο και αν αυτή επέρχεται. Σε χτυπάει κατευθείαν στο μέσα σου. Δεν κάνει διακρίσεις, άλλα την Κυριακή τη συμπαθεί λίγο περισσότερο.
Και κάπως έτσι καταλήγεις την πιο χαρούμενη ημέρα της εβδομάδας με ένα μπουκάλι αγκαζέ να σκέφτεσαι μορφές και μυρωδιές σε μία τελευταία προσπάθεια να μην αφήσεις τον άλλον να χαθεί μέσα στο ποτάμι της λήθης.
Για άλλους πάλι, τις Κυριακές τους βαράνε οι τάσεις φυγής τους. Είναι μεγάλη η ανάγκη για φυγή τις Κυριακές. Όταν όλη την υπόλοιπη εβδομάδα η ρουτίνα βαράει κόκκινο, τις Κυριακές θες απλά να ξεφύγεις απ’ όλους και απ’ όλα. Να βρεθείς ξαφνικά κάπου που δεν ξέρεις κανέναν και δε σε ξέρει κανείς. Μα όταν αυτό μένει απραγματοποίητο, σε τυραννάει και δε σ’ αφήνει να χαρείς το παραμικρό.
Έτσι είναι φτιαγμένες οι Κυριακές, τι να κάνουμε; Διπολικές θα μπορούσε να τις χαρακτηρίσει πιθανότατα κάποιος. Από τη μία, ημέρες ξεκούρασης και ξεγνοιασιάς και από την άλλη ημέρες μεγάλων απολογισμών. Το «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται» σε καμία περίπτωση δεν ισχύει μαζί τους.
Αν σε πάρει από κάτω τις Κυριακές, τίποτα δεν μπορεί να σε κάνει καλά. Τίποτα δεν μπορεί να σε αποτρέψει απ’ το να ψάχνεις αυτό που έχασες μέσα στο πλήθος. Η απώλεια οξύνεται, το ίδιο και η νοσταλγία. Και γι’ αυτό συνήθως τις Κυριακές κάνεις τα μεγαλύτερα λάθη. Μεθυσμένα μηνύματα που με το φως της Δευτέρας καταριέσαι, κλάματα, φωνές συγγνώμες. Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Όρεξη να υπάρχει μόνο να γίνεις κομμάτια.
Πλέον οι Κυριακές μας είναι σημαδεμένες από την απουσία γι’αυτό το κάτι ή αυτόν τον κάποιον που είναι αρκετά σημαντικός για εμάς ενώ δεν τον έχουμε δίπλα μας κι ας μην το παραδεχόμαστε ώρες ώρες. Βλέπεις, πλέον οι Κυριακές μας θυμίζουν όλα μας τα απωθημένα, τις νοσταλγίες μας καθώς επίσης και όλα τα λάθη που μας οδήγησαν σε αυτές, κι ας μην μπορούμε πλέον να κάνουμε τίποτα.
Επιμέλεια Κειμένου Δανάης Γιαννοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Δανάη Γιαννοπούλου
