«Ο χρόνος είναι μια έννοια υποκειμενική». Αυτή η φράση έχει καταστρέψει κόσμο και κοσμάκι. Ξέρεις πολύ καλά πριν καν αρχίσω να μιλάω σε τι αναφέρομαι ή μάλλον σε ποιους. Και φυσικά δεν είναι άλλοι από τους ανθρώπους του «τώρα, τώρα».
Αν ανήκεις σ’ αυτήν τη κατηγορία τότε ξέρεις πολλά καλά σε τι αναφέρομαι. Αν πάλι κάποιος από το περιβάλλον σου ανήκει σε αυτή τη κατηγορία, όχι μόνο ξέρεις αλλά είσαι υποχρεωμένος να το ανέχεσαι κι από πάνω. Δεν έχει σημασία εάν είναι συγγενής, σύντροφος ή φίλος, η ουσία είναι μία· δεν πρόκειται να κάνει ποτέ αυτό που του ζητάς τη στιγμή που το ζητάς, μια ζωή θα σε έχουν στο «τώρα, τώρα» το οποίο μέσα στα αυτιά σου ηχεί ως ο πιο ενοχλητικός ήχος αυτού του πλανήτη, χειρότερος ακόμη κι από αυτόν της σκούπας που βάζει η μάνα σου Κυριακή πρωί και δε σε αφήνει να κλείσεις δωδεκάωρο στο κρεβάτι σου όπως είχες εξαρχής σχεδιάσει.
Κι αν τελικά καταφέρεις να τους πείσεις να σου κάνουν τη χάρη θα έχει περάσει αρκετή ώρα απ’ την ώρα που τους το ζήτησες. Θα σου κάνουν την χάρη με ένα ύφος λες και τους έφαγες το αγαπημένο τους γλυκό το οποίο είχαν κρύψει σε μία γωνία του ψυγείου για να μην το φάει κανένας άλλος παρά μόνο αυτοί.
«Μωράκι μου πεινάω, να παραγγείλουμε;» «Ναι τώρα, τώρα». Περνάνε οι ώρες κι εσύ λιμοκτονείς και περιμένεις να έρθει αυτό το «τώρα» για να φάτε επιτέλους. Δεν ξαναφέρνεις στην επιφάνεια το θέμα παραγγελία γιατί μετά θα σε λέει γκρινιάρα. Έλα που αυτό το πολυπόθητο «τώρα» δεν έρχεται ποτέ κι εσύ κοντεύεις να αφήσεις τα κόκκαλά σου εκεί στον καναπέ που έχετε ξαπλώσει οι δυο σας. Και τελικά από εκεί που λιγουρευόσουν μια πίτσα σπέσιαλ καταλήγεις να βγάζεις το βράδυ με ένα γιαούρτι με 0% λιπαρά γιατί μην ξεχνάμε τη Δευτέρα ξεκίνησες και μια δίαιτα την οποία βέβαια θα την έχεις ξεχάσει μέχρι το τέλος της εβδομάδας, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Όμως τι γίνεται όταν το ζήτημα είναι λίγο πιο σοβαρά; Όταν για παράδειγμα λες στη συγκάτοικο-κολλητή σου να πληρώσει το τηλέφωνο; «Τώρα, τώρα» σου λέει αλλά όλο κάτι συμβαίνει και τελικά δεν καταφέρνει να το πληρώσει ποτέ και κάπως έτσι πας μια ωραία πρωία να σηκώσεις το ακουστικό κι αυτό έχει νεκρώσει.
Δε φταίνε όμως αυτοί. Είναι η συνήθεια που τους έχει κάνει έτσι. Όταν από μωρά έμαθαν στη καθυστέρηση και την αναβολή πως τους ζητάς εσύ τώρα ν’ αλλάξουν; Αυτό το σπαστικό «τώρα, τώρα» που πλέον έχεις βαρεθεί να το ακούς είναι τρόπος ζωής τους. Δεν πα να φωνάζεις εσύ και ν’ απαιτείς, δεν ιδρώνει έτσι εύκολα το αυτάκι τους. Και κάπως έτσι αρχίζεις να καταλαβαίνεις τη μάνα σου που τότε έλεγες υπερβολική όταν σου ζήταγε κάτι και το απαιτούσε εκείνη τη στιγμή.
Όσα περισσότερα τους ζητάς, τόσα λιγότερα θα πάρεις. Δεν την αντέχουν την πίεση. Τι άλλο θες για να το καταλάβεις; Η αναβολή κυλάει μέσα στο αίμα τους κι αν δε θες το δικό σου να φτάσει στο κεφάλι, με τέτοιου είδους άτομα ή θα κάνεις υπομονή ή θα τους σκοτώσεις. Φιλική συμβουλή, η ποινή για το φόνο κυμαίνεται από 15 χρόνια μέχρι κι ισόβια οπότε σκέψου καλά ποιον δρόμο θα ακολουθήσεις.
Επιμέλεια Κειμένου Δανάης Γιαννοπούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Δανάη Γιαννοπούλου
