Σε έναν ιδανικό κόσμο θα διαλέγαμε εμείς τι θα θυμόμαστε

Όλους μας μάς βασανίζουν σκέψεις. Τα βράδια πριν κοιμηθούμε αναδύονται στην επιφάνεια κι εκεί είναι που πέφτει η ερώτηση, υπάρχουν άραγε οι άνθρωποι που κοιμούνται ήσυχοι, χωρίς να θυμούνται όλα όσα θέλουν να ξεχάσουν;

Κακώς ή καλώς στο πέρασμα του χρόνου οι περισσότερες ανθρώπινες σχέσεις φθείρονται. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, κάποιοι άλλοι έρχονται και μένουν. Το θέμα είναι αν μπορούμε να ρίξουμε μαύρη πέτρα πίσω μας και να μην ξανασχοληθούμε ποτέ με κάποιον που αφήσαμε ή αφέθηκε στο παρελθόν. Σαφώς μεγάλη σημασία έχει ο τρόπος που κάποιος έφυγε από τη ζωή μας, καθώς είναι και η τελευταία ανάμνησή μας από εκείνον.

Υπάρχει η θεωρία πως το παρελθόν πρέπει να μένει στο παρελθόν και σημασία έχει το παρόν, στην πράξη το χάνουμε όλοι. Είναι σαν μαγνήτης, κάτι μας τραβά πίσω. Μπορεί να μην τ’ ομολογούμε ή να μην το καταλαβαίνουμε καν, αλλά η μάχη που δίνουμε μέσα μας με ό, τι ονομάζουμε σκέψη είναι θεόρατη. Μπορεί αυτός ο άνθρωπος να ήταν ένας καλός φίλος, μπορεί να ήταν κάποιος από την οικογένειά μας ή κάποιος έρωτας. Πολλές οι πιθανότητες και όλες κρατούν μια θέση στο μυαλό μας ανάλογα με τη σημασία τους.

Σκέψου όμως, ιδανικά, όταν εμείς το επιθυμούσαμε το μυαλό μας να βαρούσε black out και να τα ξεχνούσε όλα. Ολική διαγραφή. Ακούγεται ονειρικό μα και τελείως εκτός πραγματικότητας. Χωρίς να το θέλουμε είναι παντού οι μνήμες, μέσα σε συζητήσεις, μέσα σε εικόνες ακόμα και μέσα σε τραγούδια.

Όσο ζούμε, όμως, εξελισσόμαστε. Μια απώλεια, αλλιώς την παίρνουμε όταν είναι φρέσκια κι αλλιώς όταν περάσει χρόνος. Βρίσκεται στο DNA του ανθρώπου να λησμονεί ό, τι τον ξέχασε κι έχει καιρό να δει, αλλά όχι να διαγράφει. Κάποιες φορές το να θυμάσαι, ακόμα κι αμυδρά, κάποιον σου προκαλεί πόνο.

Το παρελθόν έρχεται όταν δεν το έχεις τακτοποιήσει μέσα σου. Άλλοτε μας κάνει να νοσταλγούμε τις καλές στιγμές κι άλλοτε πράγματα που έχουν συμβεί ή δεν έχουν συμβεί και το θέλαμε πολύ. Μερικές φορές πείθεις άθελά σου τον εαυτό σου ότι κάποιες καταστάσεις δεν μπορείς να τις ξεπεράσεις, δεν μπορείς να ξεχάσεις, δεν μπορείς να τα δεις αλλιώς τα πράγματα και να προχωρήσεις παρακάτω. Κι όμως, εκεί ακριβώς βρίσκεται η πρόκληση: να μπορείς να βλέπεις όλο και πιο καθαρά όσο περνάει ο χρόνος, να μαθαίνεις να συγχωρείς και να κλείνεις ένα-ένα τα κεφάλαια μέσα σου που έχουν τελειώσει, ακόμα κι αυτά που θεωρούσες άκρως σημαντικά.

Στον εαυτό μας κρύβονται οι απαντήσεις. Ό, τι έφυγε ίσως καλά έκανε κι έφυγε και δεν αξίζει να το σκαλίζουμε και πάρα πολύ γιατί κουράζει. Επομένως ό, τι μας πονάει από το παρελθόν δε χρειάζεται να το κουβαλούμε πάνω μας ως παρακαταθήκη. Πρέπει να ελαφρύνουμε τον εαυτό μας και να γυρίσουμε σελίδα. Οι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή μας και σημασία ίσως δεν έχει να μείνουν για πάντα μαζί μας, αλλά τι μας αφήνουν όσο είναι δίπλα μας. Γιατί δεν μπορεί, όλο και κάποιες καλές στιγμές άφησαν. Ακόμα κι απ’ τους πιο ακατάλληλους κι αταίριαστους με σένα ανθρώπους κάτι καλό μπορεί να πάρεις. Ίσως μάλιστα απ’ αυτούς, να μπορείς να διδαχθείς και περισσότερα για τη μετέπειτα ζωή σου.