Τα σχεδόν ρομάντζα πoυ μας άφησαν μισούς

Τρέλα λένε ο έρωτας.Όταν σου τύχει είναι σαν να πετάς στον έβδομο ουρανό όπως λέει και το γνωστό καψουρο-άσμα. Κάποιες φορές στη ζωή μας, όμως, αυτό το υπέροχο συναίσθημα δεν οδηγεί πάντα στις σαρκικές  απολαύσεις και την ηδονή, αλλά σ´ένα ανεπανάληπτο παιχνίδι του μυαλού με δύο οδοιπόρους να πορεύονται παράλληλα αντί για μαζί.

Η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε ο όρος «πλατωνικός έρωτας» ήταν από τον Πλάτωνα στην αρχαιότητα· αποσαφηνίζεται κι από το όνομα. Κανείς δε φαντάζεται κι ούτε ονειρεύεται να ζήσει κάποιον πλατωνικό έρωτα καθώς  είναι ένα φαινόμενο που τυγχάνει αναπάντεχα στις ζωές των ανθρώπων. Οι λόγοι είναι ποικίλοι, είτε είναι ακατάλληλη η στιγμή που θα τύχει ο έρωτας κι οδηγείται σε πλατωνικό, είτε είναι ακατάλληλη η κατάσταση των πραγμάτων. Η μαγεία μ´αυτό το είδος έρωτα είναι ότι παραμένει πάντα άσβεστος κι αγνός στο πέρασμα του χρόνου. Μεταξύ των δύο ατόμων πάντα θα υπάρχει ένας είδος καρμικού δεσμού αγάπης, όχι απαραίτητα όμως ερωτική έλξη, αν κι όχι αδύνατον.

Κι αναρωτιέστε, μπορεί να υπάρχει πλατωνικός έρωτας σε πιο νεαρές ηλικίες ή ακόμα, στα βαθιά γεράματα; Η απάντηση είναι ναι, μπορεί. Εξάλλου τα πιο έντονα συναισθήματά μας αρχίζουμε να τα νιώθουμε στην εφηβεία. Από τον καιρό του λυκείου όλοι θυμόμαστε τον εαυτό μας να είμαστε ερωτευμένοι με κάποιον άλλο, να ελπίζουμε να τον συναντήσουμε κάπου τυχαία -και καλά- ή ακόμα και να μιλήσουμε μαζί του.Ήταν τόσο έντονα τα συναισθήματά μας όπου κάθε φορά που συζητούσαμε γι’ αυτόν τα μάτια μας ήταν έτοιμα να εκραγούν και να πεταχτούν έξω.

Ας αφήσουμε όμως τα τραγικά αλλά και τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μας κι ας πιάσουμε την ενήλικη πορεία μας. Ρωτήστε τον εαυτό σας αν κάποτε έτυχε να γνωρίσετε καρμικά κάποιον, τον οποίο μόλις είδατε και μιλήσατε μαζί του νιώσατε μια οικειότητα μεταξύ σας, σαν να τον γνωρίζατε χρόνια αν και ήσασταν δύο ξένοι.

Αυτό το όμορφο σκίρτημα, αν τελικά δεν εξελιχθεί, τι μένει πίσω; Αν η απάντηση είναι τίποτα τότε λυπάμαι αλλά δεν ήταν έρωτας, μια παροδική φάση ήταν κι έφυγε μαζί με τον αέρα. Αν όμως τα δύο άτομα αυτά κρατήσουν σχέσεις ακόμα και φιλικές (που εννοείται δε θα είναι καθαρά φιλικές), τότε μπορούμε να πούμε πως υπάρχει ένας πλατωνικός έρωτας. Παρά την απουσία της σωματικής επαφής με οποιοδήποτε τρόπο όπως το πιο απλό, μια αγκαλιά, υπάρχουν τα συναισθήματα τα οποία είναι αμοιβαία και με τον καιρό εδραιώνονται πιο πολύ.

Η ζωή είναι ωραία λένε, όμως ο άνθρωπος πέρα από τα θεωρητικά και τα όμορφα λόγια έχει ανάγκη κι από πράξεις. Όλοι έχουμε ανάγκη από μια τρυφερή ζεστή αγκαλιά, από κάποιον με τον οποίο να συζητάμε περισσότερο με τα μάτια παρά με το στόμα και να μας καταλαβαίνει, όλοι έχουμε ανάγκη από τον άνθρωπό μας , το δικό μας άνθρωπο. Δεν αντιλέγω, κρύβει  πολλή δύναμη από πίσω του ο πλατωνικός έρωτας όμως στον πολύ καιρό ίσως κουράσει τα δύο άτομα. Ναι μπορεί, να είναι δυνατά τα συναισθήματα αλλά να υπάρχει η αδυναμία να εκδηλωθούν και δεν μπορούν για πάντα τα δύο άτομα να μείνουν δύο σώματα που θα πορεύονται στο δρόμο του μυαλού αλλά όχι του σώματος.  Κάποτε ο ένας από τους δυο με βαριά καρδία θα προχωρήσει κι απόκρυψη από στόρι θα σε κάνει στο ίνσταγκραμ και πληγωμένος θα αναγκαστεί να σε βγάλει από τη ζωή του και κάπως έτσι δυο ζωές χωρίστηκαν από την πραγματικότητα και τα σόσιαλ, αυτό πού το πας. Ναι, η ζωή στέκεται άδικη κυρίως με τους μεγάλους έρωτες και πόσο μάλλον με τους μακρινούς.

Μπορεί και να μην έκλεισε ο κύκλος τους, μπορεί και να τους ξαναβρείς. Έτσι είναι, όμως, όλα τα πράγματα όπως έχουν την αρχή τους έχουν και το τέλος τους. Αν  δύο άνθρωποι  που κάποτε ένιωσαν πολλά χάθηκαν χωρίς να πούνε αντίο, τότε δε μιλάμε για το τέλος.

Το μόνο σίγουρο είναι πως κάποιον που ερωτεύτηκες κάποτε μ´όλη σου την ψυχή, πάντα θα τον αγαπάς χωρίς να σημαίνει κάτι παραπάνω αυτό και πάντα θα έχεις το παράπονο στα μάτια σου ότι ποτέ δεν έγινε κάτι παραπάνω, του ότι ποτέ δεν έφτασε στο τέλος η κατάστασή σας, αλλά παρέμεινε μισή κι ατελής. Και για εσάς που πέσατε στην παγίδα των τόσων ερωτηματικών και νιώσατε προδομένοι, να θυμάστε πως και το μίσος κρύβει δύναμη αγάπης. Ίσως την ανθεκτικότερη μορφή αγάπης σ´ αυτό το σκηνικό που λέμε ζωή.