Έβαλες ποτέ κανέναν πάνω απ' τον εαυτό σου;

Ήρθε η ώρα να λογαριαστούμε. Να πούμε αλήθειες. Ξέρεις, όπως αυτές που σερβίρεις κι απαιτείς απ’ τους άλλους ως αντάλλαγμα. Ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς γίνεται να έχεις τέτοια συμπεριφορά. Αγαπάς, δίνεσαι, παρακαλάς, κάνεις χίλιες προσπάθειες. Σε έχω δει να προσπαθείς, να αφιερώνεις το πιο πολύτιμο αγαθό, το χρόνο σου. Πολύ χρόνο. Και μετά;

Γίνεται να ξε-αγαπάς; Όχι! Το ξέρουμε καλά κι οι δύο. Το έψαξες στο λεξικό, αλλά δε βρήκες ποτέ κανέναν ορισμό για αυτήν τη λέξη. Τόσες ιστορίες, τόσες αναμνήσεις. Τόση αγάπη, τόσος έρωτας, τόσες στιγμές. Πώς το κάνεις αυτό; Να προσπαθείς να θυμηθείς και να μην μπορείς. Όλοι έχουν την ίδια απορία. Πώς γίνεται να μην ξεσπάς;

Σε ξέρουν. Σε έχουν δει να καίγεσαι από έρωτα. Σε έχουν δει χαρούμενο, λυπημένο, προβληματισμένο. Οι κολλητοί σου, η οικογένειά σου, αυτοί που σε γνωρίζουν καλά, που δε χρειάζεται να μιλήσεις για να καταλάβουν τι νιώθεις, σε έχουν δει να υποφέρεις. Και μετά; Δε σε έχω δει ποτέ να γυρνάς. Δε σε έχω ακούσει ποτέ να μιλάς για τα παλιά με νοσταλγία.

04.32, λέει το ρολόι. Θα μου πεις ότι δε θες να μιλάς γι’ αυτά, το έχω ξανακούσει. Είναι αργά. Διασκεδάζεις ή πρέπει να κοιμηθείς. Αλλά όχι σήμερα. Σήμερα θα κάνουμε αυτό που θα πω εγώ! Αγάπησες ποτέ κανέναν πιο πάνω από σένα; Ερωτεύτηκες ποτέ αληθινά, τελικά; Ξέρεις, από αυτά που βλέπεις στις ταινίες και τα ζηλεύεις. Τους έρωτες τους μεγάλους, τους πολύχρωμους.

Θα σου πω εγώ! «Όχι» είναι απάντηση. Ποτέ. Γιατί πάντα ήσουν πρώτα εσύ. Προτεραιότητά σου πάντα ο εαυτός σου. Να παίρνεις αυτά που θες, όπως τα θες εσύ. Πάντα ήθελες να αλλάζεις τον άλλον. Σκέψου λίγο. Σκέψου και πες μου. Ποιον δέχτηκες για αυτό που είναι πραγματικά; Κανέναν.

Είχες μόνο απαιτήσεις. Έβλεπες στον άλλον μια εκδοχή του εαυτού του που θα ήθελες εσύ να έχεις δίπλα σου. Την καλύτερή του για σένα ίσως. Τον ρώτησες ποτέ, όμως, τον άλλον αν ήθελε να αλλάξει; Ρώτησες ποτέ αν μπορεί; Όχι. Προσπαθούσες πάντα για την αλλαγή. Λες κι εσύ ήσουν το ιδανικό. Δεν είσαι, όμως.

Εγώ σε ξέρω καλά. Κι όπως δε θα άλλαζες εσύ για κανέναν, γιατί γουστάρεις αυτό που είσαι με τα καλά σου και τα κακά σου, έτσι δεν μπορεί να αλλάξει κι όποιος συναναστρέφεσαι. Όπως εσύ ζητάς πρέπει και να δέχεσαι να σου ζητάνε. Πάντα έλεγες ότι δε θες να κάνεις ό,τι δε θες να σου κάνουν. Το τήρησες ποτέ; «Όχι» είναι η απάντηση κι εδώ.

Σταμάτα, λοιπόν, να αναλώνεσαι με τα σωστά και τα λάθος, με τα «πρέπει» και τα «θέλω». Σταμάτα να κάνεις επιλογές που ξέρεις απ’ την αρχή ότι θα σε οδηγήσουν στα ίδια. Είναι κρίμα. Κρίμα και για σένα και για τον άλλο τον ταλαίπωρο.

Ξέρω ότι δε με ακούς. Ξέρω ότι πάλι θα κάνεις αυτό που θες εσύ. Γιατί ξέρω τι είσαι. Ένας επιπόλαιος, ένας εγωιστής, που νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θες, χωρίς να σκέφτεσαι και να σε νοιάζουν οι συνέπειες. Χωρίς να σε νοιάζει αν πληγώνεις ή αν πληγώνεσαι.

Γιατί μπορεί να μην το δείχνεις, αλλά σε ξέρω καλύτερα δυστυχώς. Πάλι θα είμαι εδώ για σένα. Να δω πού θες να καταλήξεις με όλο αυτό. Θα είμαι εδώ και θα σε στηρίζω όπως έκανα τόσα χρόνια. Να σε σηκώνω όταν πέφτεις, αφού δε ζητάς βοήθεια ποτέ από κανέναν. Μέχρι να μάθεις. Να μάθεις να αγαπάς. Ακούς, εαυτέ μου;