Έχεις σκεφτεί ποτέ γιατί επιμένεις τόσο σε μια άποψη;

Για όλα τα πράγματα στη ζωή μας, από συμπεριφορές μέχρι τον τρόπο που χειριζόμαστε καταστάσεις, υπάρχει μια λεπτή γραμμή που καθορίζει τα όρια. Τα όρια μεταξύ του καλού και του κακού, του υγιούς και του άρρωστου, του φυσιολογικού και του μη φυσιολογικού.

Αυτός ο κανόνας ισχύει και για την άποψη που μπορεί να έχει ο καθένας μας πάνω σε οποιοδήποτε θέμα, είτε αφορά τη ζωή του είτε όχι. Καταρχάς θεωρώ ξεκάθαρη προϋπόθεση ότι στην ενήλικη ζωή  έχεις διαμορφώσει κάποιες απόψεις. Είτε τις έχεις αποκτήσει βιωματικά είτε τις έχεις ενστερνιστεί από άλλους. Αλλιώς μιλάμε για άβουλα όντα. Οι απόψεις έχουν μια βασική ιδιότητα. Μεταβάλλονται, μετατοπίζονται, αλλάζουν ανάλογα με την ηλικία, τα βιώματα, τις εμπειρίες και τη συναναστροφή με άλλους ανθρώπους. Είτε προς το καλό είτε προς το κακό, κάτι το οποίο, επίσης, είναι υποκειμενικό.

Ένας άνθρωπος με άποψη, έχει προσωπικότητα. «Όλοι μπορούν να έχουν άποψη. Τη γνώση για να έχουν άποψη, πόσοι την έχουν;» είχε πει ο Πλάτωνας.  Το να έχεις δημιουργήσει ως άνθρωπος μια γνώμη και το πώς διαχειρίζεσαι τη γνώμη σου είναι το ζητούμενο εδώ. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή, λοιπόν, στο να υπερασπίζεσαι απλά την άποψή σου και να είσαι εμμονικός με αυτή. Στα πλαίσια που ορίζει η δημοκρατία ως δικαίωμα του καθενός, η ελευθερία του λόγου και το πλαίσιο του να συνυπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές απόψεις, πολιτεύματα, θρησκείες, προτιμήσεις. Ο,τι έρχεται συνήθως σε κόντρα με μια πεποίθηση δημιουργεί αντίσταση και αντίδραση. Σε εκείνο το πολύ λεπτό σημείο λοιπόν, κρίνεται και το πώς έχεις μάθει να διαχειρίζεσαι τον εαυτό σου, τους γύρω σου και τις αρχές που έχεις διδαχθεί, βάσει του τρόπου που υπερασπίζεσαι την άποψή σου.

Το να έχεις το θάρρος της γνώμης σου και να αντιτίθεσαι σε μια συζήτηση με επιχειρήματα βασισμένα στη γνώση που έχεις λάβει, είναι υγιές και θεμιτό. Το να μαλώνεις, να ξεκόβεις σχέσεις, να ασκείς βία λεκτική ή ακόμη και σωματική, για να υπερασπιστείς την άποψή σου επειδή είναι αντίθετη με κάποιου άλλου συνανθρώπου σου είναι πρόβλημα. Και το πρόβλημα δεν είναι η διαφορά των απόψεων ή η ασυμφωνία που μπορεί να προκύψει. Κάτι δεν έχεις κατανοήσει πολύ βασικό στο πέρασμα των χρόνων που ζεις κι όλα τα προβλήματα πηγάζουν από εκείνο ακριβώς το σημείο. Το σεβασμό και τα πλαίσια ή τα όρια που ορίζει ως έννοια. Σεβασμό, πρώτα στον εαυτό σου και μετέπειτα σε όλους όσους συναναστρέφεσαι.

Είναι πολύ ωραίο να παθιάζεσαι και να υπερασπίζεσαι τις αξίες σου με ένταση και σθένος. Είναι και κάτι τελείως διαφορετικό όμως να προσπαθείς να πατρονάρεις αυτούς που διαφωνούν με σένα.  Μας ορίζουν διαφορετικότητες γιατί όλοι έχουμε διανύσει μια μοναδική διαδρομή, βασισμένη σε τελείως αντικρουόμενα γεγονότα που μας διαμόρφωσαν και μας σμίλεψαν σε αυτό που είμαστε. Από την στιγμή που η ζωή μου είναι βασισμένη στο σεβασμό και σε αξίες που με καθιστούν αξιοπρεπή ως άνθρωπο, οι προτιμήσεις μου, οι πεποιθήσεις μου και οι ανάγκες μου είναι αδιαπραγμάτευτες συνθήκες και δικαιώματά μου. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει ή να προσπαθεί να αναδιαμορφώσει την άποψη και τη ζωή κανενός. Όποιος κι αν είναι, ό,τι κι αν υπερασπίζεται. Για να μπορούμε να έχουμε μια κοινωνία γεμάτη ελεύθερους ανθρώπους που θα μπορούν να συνυπάρχουν, πρεσβεύοντας ο καθένας αυτό που τον εκφράζει, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, θρησκείας, πολιτεύματος ή σεξουαλικών προτιμήσεων. Άλλωστε όλα αυτά είναι ετικέτες που ξεθωριάζουν τόσο εύκολα. Αυτό που μένει, είναι η ενέργειά μας.