Ίδιο το άγχος του καινούριου έρωτα με της επιστροφής σε έναν παλιό

Υπάρχει ένας παράγοντας στη ζωή μας που, καλώς ή κακώς, όταν κάνει την εμφάνισή του και βρει ζεστασιά κοντά μας, γίνεται σχεδόν αδύνατο να αποβάλλουμε. Το άγχος. Σε κάθε απόφαση που καλούμαστε να πάρουμε, επαγγελματική, προσωπική ή οτιδήποτε άλλο, ξεπροβάλλει το άγχος και η αβεβαιότητα αυτοστιγμεί, λες και λίγα προβλήματα είχαμε, εξουθενώνοντάς μας. Αυτό φυσικά δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση στις ερωτικές μας σχέσεις. Σε αυτόν τον τομέα όμως συμβαίνει το εξής παράδοξο. Το ίδιο άγχος και της ίδιας έντασης αβεβαιότητα προκαλούνται τόσο από κάτι το καινούριο όσο και από κάτι το παλιό, απλά για διαφορετικούς λόγους.

Στην πορεία των χρόνων της ενήλικης ζωής μας θα συμβεί να γνωρίσουμε αρκετούς συντρόφους. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, χωρίς να είμαστε πάντα εμείς που ορίζουμε το αν και το πώς αυτό θα συμβεί. Κάποιες φορές σχέσεις που τελείωσαν ξεκινάνε ξανά, άλλες πάλι καινούρια άτομα προστίθενται στη λίστα της ζωής μας.

Ό,τι καινούριο, μας συγκινεί και μας φοβίζει λόγω του αγνώστου της ταυτότητάς του. Αισθάνεσαι την έξαψη της καινούριας γνωριμίας και είναι αντίστοιχη εκείνης που νιώθεις κάθε που κρατάς στα χέρια σου ένα καινούριο βιβλίο. Ανοίγεις στις πρώτες του σελίδες και αυτόματα προσπαθείς να ψυχολογήσεις το άτομο που έχεις απέναντί σου, τις προθέσεις του και όλα όσα ακόμη δεν ξέρεις. Και με βάση αυτά τα λίγα που στην αρχή σου προσφέρονται, ψάχνεις στα κιτάπια που έχεις κρυμμένα μέσα σου να συγκρίνεις κινήσεις, συνήθειες και συμπεριφορές ώστε να οδηγήσεις τον εαυτό σου στο να βγάλει ένα συμπέρασμα. Να καταλάβει αν θα πληγωθείς ή όχι.

Τι και αν έχεις πληγωθεί ξανά; Κάθε φορά σε αυτό το παιχνίδι, το ερωτικό, είναι σαν να είναι η πρώτη φορά που παίζεις με κάτι εύφλεκτο και ταυτόχρονα με την τύχη σου. Ίσως να πονέσει, αλλά πρέπει να καταφέρεις να διαχειριστείς μια τέτοια δυσάρεστη κατάσταση και να ανασυγκροτηθείς. Αυτό το ενδεχόμενο όμως δημιουργεί το άγχος και την αβεβαιότητα που έρχονται με ήρεμο τρόπο και γλυκές κινήσεις να σου δέσουν τα χέρια και να σε πείσουν ότι δυστυχώς είναι μη διαχειρίσιμα, αφού δε γνωρίζεις τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον με το άτομο που έχεις απέναντί σου, από τη στιγμή που σου είναι παντελώς άγνωστο.

Από την άλλη, υπάρχουν φορές που συμβαίνει ένα πισωγύρισμα. Μια σχέση που έληξε άδοξα ή όχι, με δίκη σου ευθύνη ή λόγω ανάδρομου Ερμή, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ένας άνθρωπος που γνωρίζεις, ζητά πίσω μια ευκαιρία για να διορθώσει κάτι που δε λειτούργησε. Αυτό που ενοχλεί εδώ, είναι κυρίως ότι ο χρόνος που αφιέρωσες πήγε χαμένος. Γιατί όταν λήγει κάτι, όποιος και αν έφταιγε, χάνουν το ίδιο και οι δυο. Χρόνο, συναισθήματα και αναμνήσεις.

Και εκεί που προσπαθείς να αποφασίσεις αν θα δώσεις την ευκαιρία να αποδείξεις, κυρίως στον εαυτό σου, όσα θέλεις να επιβεβαιωθούν, κάνει για άλλη μια φορά απρόσκλητη εμφάνιση το άγχος και σε καταβάλει. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: αφού ξέρεις κάθε κίνηση, κάθε συνήθεια, κάθε συμπεριφορά που το άτομο αυτό δύναται να αναπτύξει υπό οποιαδήποτε συνθήκη, τότε γιατί να έχεις αυτήν την αβεβαιότητα; Γιατί να νιώθεις και πάλι απροετοίμαστος; Και η απάντηση είναι απλή. Γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Ειδικά αν οι ελπίδες που τρέφουμε αφορούν άτομο που γουστάρουμε.

Και εκεί είναι, όποια και αν είναι η περίπτωση που αντιμετωπίζεις, που καλείσαι να διαχειριστείς αυτούς τους δυο πολύ κακούς συμβούλους. Κανένας δεν μπορεί να προκαθορίσει το μέλλον και τίποτα δεν μπορεί να σε προφυλάξει από τις διαφορετικές πιθανές εκδοχές του. Η ζωή όμως είναι όμορφη για αυτόν ακριβώς το λόγο. Γιατί είναι απρόβλεπτη και μυστηριώδης. Γιατί όσα συμβαίνουν έχουν ως στόχο να σου μάθουν κάτι. Και τα καλά και κυρίως τα άσχημα. Για αυτό, πάρε μια ανάσα και πάρε τη μοναδική απόφαση που αξίζει να πάρεις με οποίο ρίσκο. Να ζήσεις. Να ζήσεις όσα έρθουν και όσα φύγουν. Όσα θα σε κάνουν χαρούμενο και όσα σε πονέσουν. Για να μπορέσεις στο τέλος της διαδρομής να στέκεσαι στα πόδια σου και γεμάτος αυτοπεποίθηση για τη ζωή που επέλεξες να ζήσεις.