Καλύτερα να με μισήσεις τώρα παρά να με μισήσω αργότερα

Έρωτας. Κινητήριος δύναμη για άλλους, ουτοπία για μερικούς απαισιόδοξους, κάτι που κυνηγάνε κι ονειρεύονται οι περισσότεροι. Ο έρωτας μεταφράζεται με διάφορα σημάδια κι ενδείξεις. Άλλοτε με αϋπνίες, άλλοτε με πεταλούδες στο στομάχι, έλλειψη συγκέντρωσης, διάθεσης για φαγητό κι άλλα πολλά.

Πολλές φορές μπορεί να μπερδέψεις τα σημάδια, αλλά ποτέ δεν μπορείς να μπερδέψεις το συναίσθημα αυτό. Ούτε να το παραβλέψεις αν βρεθεί στον δρόμο σου. Τόσο μεγάλο, τόσο απόλυτο, τόσο ισοπεδωτικό.

Με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησε ο απολογισμός μου για ‘σένα, για ‘μένα, για μας. «Μόνο ο έρωτας αρκεί;», σιγοψιθύριζε μια φωνή μέσα μου που με τσιγκλούσε να απαντήσω. Εκτίμηση, σεβασμός, θαυμασμός, αγάπη, κατανόηση, κοινός κώδικας επικοινωνίας, κοινές αξίες κι άλλα τόσα, ξεκίνησαν να γεμίζουν τη λίστα στο μυαλό μου, ψάχνοντας τη σειρά προτεραιότητας με την οποία θα ‘πρεπε να τα βάλω.

Νοερά έγραφα κι έσκιζα την ίδια στιγμή ατελείωτες  λίστες ψάχνοντας μάταια να βγάλω κάποιο νόημα. Από όλες απουσίαζε το πιο σημαντικό. Ο έρωτας. Όσα ήθελα υπήρχαν εκεί, μπροστά μου. Μια παραλίγο ευτυχία. Μια ιδανική σχέση με ένα «αλλά» που πολλοί θα μπορούσαν να παραβλέψουν. Σχεδόν όλοι. Όχι όμως εγώ.

Σ’ αγάπησα πολύ και βαθιά, μην αμφιβάλεις γι’ αυτό ποτέ. Έφυγα, όμως, γιατί, δυστυχώς, ποτέ δε σε ερωτεύτηκα. Έφυγα γιατί κανένα άλλο χαρακτηριστικό ή κριτήριο για μια ισορροπημένη ή ιδανική σχέση δε με κάλυψε. Ήθελα τα πόδια μου να τρέμουν στη σκέψη της φυγής σου. Ήθελα την ανάσα μου κομμένη όταν γινόμασταν ένα. Ήθελα να αισθάνομαι κάθε κύτταρό μου να πεθαίνει όταν λείπεις και να αναγεννιέται όταν έρχεσαι και πάλι κοντά μου. Ήθελα να με κάνεις να ξεπεράσω τα όριά μου και να δω για τι και για πόσα μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος ικανός όταν ερωτεύεται. Όταν χάνεται μέσα σε ένα συναίσθημα τόσο απόλυτο.

Έφυγα γιατί σ’ αγάπησα, αλλά ποτέ δε σε ερωτεύτηκα. Γιατί προτίμησα να με μισήσεις τώρα εσύ, παρά να μισήσω εγώ εμένα αργότερα. Γιατί ανήκω σε αυτούς τους τρελούς που για μια στιγμή έρωτα θα θυσίαζαν μια αιωνιότητα οποιασδήποτε άλλης ζωής. Σε αυτούς που πέθαναν και γεννήθηκαν ξανά για να βιώσουν αυτό το μοναδικό αίσθημα πληρότητας που μπορούν να σου προσφέρουν δυο ερωτευμένα μάτια και την ελπίδα που μπορείς να βρεις κρυμμένη μέσα σε δυο ερωτευμένα χέρια.

Έφυγα για ‘μένα και για τον έρωτα. Αυτόν που περιμένω να γεμίσει τη ζωή μου με ανήσυχα βράδια και μέρες γεμάτες από αυτή τη γλυκιά ηδονή της προσμονής. Για τα χέρια σου που μου άγγιζαν το κορμί, αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να μου αγγίξουν το μυαλό. Για όλα τα αύριο που περιμένουν να γεμίσουν με τα πιο ζωντανά και παθιασμένα χρώματα και για όλα τα χθες που έφυγαν με την υπόσχεση ότι ποτέ δε θα σταματήσουν να ονειρεύονται. Ποτέ δε θα συμβιβαστούν.

Το τέλος αναπόφευκτο. Θέλει δύο μια σχέση για να λειτουργήσει και φταίνε πάντα δύο όταν εκείνη τελειώνει. Στη δική μας περίπτωση φταίει μόνο ένας. Ένας ονειροπόλος, με διαφορετικά ιδανικά που κυνηγάει το απόλυτο. Κι ένας επίλογος που βαραίνει πάντα αυτόν που μένει πίσω. Αυτόν που ελπίζει για το όνειρο που άγγιξε έστω και για λίγο.