Κανένας δε μοιράζει ευκαιρίες χωρίς να έχει κάτι να κερδίσει

Ευκαιρίες. Πρώτες, δεύτερες, τρίτες δεν έχει σημασία. Υπάρχουν δυο είδη ανθρώπων, αυτοί που τις δίνουν κι αυτοί που δεν τις έχουν καν ως λέξη στο λεξιλόγιό τους. Συγγενικές σχέσεις, φιλικές, επαγγελματικές, ερωτικές, όλες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Άνθρωποι διαφορετικοί, με ξέχωρες εμπειρίες, οπτική και τρόπο σκέψης συναναστρέφονται μεταξύ τους έχοντας έναν κοινό στόχο, μια σωστή συνεργασία που θα οδηγήσει στα επιθυμητά αποτελέσματα, όποια κι αν είναι αυτά.

Τέτοιες συνεργασίες εμπεριέχουν μέσα τους πάντα τον κίνδυνο του λάθους. Λάθος συμπεριφορές, λάθος στρατηγικές, λάθος τρόποι αντιμετώπισης των καταστάσεων και πάει λέγοντας. Κάθε λάθος έχει μια ή πολλές συνέπειες, ανάλογα με τη βαρύτητά του και το ανάλογο τίμημα που καλείται να πληρώσει ο εσφαλμένος. Αντίστοιχα, η άλλη πλευρά, δηλαδή αυτή που δέχεται το λάθος έχει στο χέρι της δυο επιλογές. Ή θα διακόψει τη σχέση ή θα δώσει άλλη μια ευκαιρία.

Τα πράγματα είναι εύκολα να τα ζυγίσεις και ν’ αποφασίσεις όταν ως κριτήριό σου έχεις την λογική. Ανάλογα με το κόστος που προκάλεσε το λάθος, πράττεις ανάλογα. Τι γίνεται όμως όταν εμπλέκεται το συναίσθημα και η κρίση σου αλλοιώνονται; Τι γίνεται όταν ενώ βλέπεις ξεκάθαρα το αποτέλεσμα και τις απώλειες που προκάλεσε αυτό το λάθος, εσύ ως ρομαντικός ή ανθρωπιστής ακόμη πιστεύεις ότι οι άνθρωποι κάνουν λάθη και πρέπει να τους δίνουμε τις ευκαιρίες να τα διορθώσουν;

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Όλοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Αν ψάχνεις γι’ αυτόν που δεν πρόκειται να κάνει λάθος ποτέ, ψάχνεις μάλλον σε λάθος πλανήτη. Αυτό που διαφοροποιεί τις καταστάσεις και τις αποφάσεις που πρέπει να παρθούν μετά, είναι η πρόθεση του ατόμου που έσφαλλε.

Σε μια ενήλικη σχέση, οποιασδήποτε μορφής, υπάρχουν όρια που πρέπει να ορίζονται κι από τις δυο πλευρές και ο σεβασμός προς τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας που πρέπει να τηρείται. Όταν καταπατείται κάτι από τις δυο αυτές θεμελιώδης αρχές, τότε η σχέση δεν έχει υπόσταση και το λάθος με μαθηματική ακρίβεια θα επαναληφθεί.

Τις ευκαιρίες που δίνουμε στη ζωή μας, για να μην οδηγήσουν σε όλεθρο, τις δίνουμε πάντα με τη βεβαιότητα ότι δυστυχώς ή ευτυχώς οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν αν δεν το θελήσουν οι ίδιοι.  Την ευκαιρία την δίνεις εσύ στον ίδιο σου τον εαυτό για να επιβεβαιωθείς για την επιλογή σου και για την κρίση σου και για να μην έχεις κάποια αμφιβολία αργότερα του τύπου «τι θα γινόταν αν δεν την είχες δώσει».

Για τους αισιόδοξους, όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία γιατί υπάρχουν άνθρωποι που από τα λάθη τους μαθαίνουν. Για τους απαισιόδοξους, το να δίνεις μια δεύτερη ευκαιρία είναι σαν να δίνεις στον άνθρωπο που πήγε να σε πληγώσει μια έξτρα προσπάθεια για να σε πετύχει καλύτερα αυτήν τη φορά.  Για μένα, άλλη μια ευκαιρία είναι ένα ρίσκο που αξίζει να πάρεις όταν ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου σού προσφέρει πολλά περισσότερα από όσα άθελά του σου στέρησε.

Αυτό που πρέπει να έχεις στο μυαλό σου είναι ότι όταν είσαι συνειδητοποιημένος για το ποιος είσαι, τι αξίζεις και τι κάνεις, αυτό που θ’ αποκομίσεις στο τέλος, είτε δώσεις την ευκαιρία είτε όχι, είναι άλλη μια ωφέλιμη εμπειρία ζωής. Μιας ζωής που είναι γεμάτη εκπλήξεις.