Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς καθόλου επιβεβαίωση;

Επιβεβαίωση. Όλοι την απολαμβάνουν, πολλοί την επιζητούν και άλλοι απλά δε νοιάζονται. Η επιβεβαίωση, συγκεκριμένα η αναζήτηση αυτής, οδηγεί πολλές από τις επιλογές μας στις πιο ολέθριες ιστορίες της ζωής μας.

Η επιβεβαίωση ισούται με την απόδειξη αποδοχής, που με τη σειρά της οδηγεί σε ένα εισιτήριο για ένταξη σε ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Το σύνολο αυτό και η κουλτούρα που το καθορίζει, επιλέγεται από το άτομο που καλείται να συμμετέχει σε αυτό- συνήθως. Είτε έχει κοινωνική μορφή και λέγεται παρέα, σχολείο, είτε επαγγελματική όπως τη δουλειά που απασχολείται το άτομο είτε αφορά πιο αφηρημένες και γενικές έννοιες, μη απτές μα εξίσου σπουδαίες, όπως η ιδεολογία, η σεξουαλικότητα, η ηθική.

Η επιβεβαίωση ζητάται σε κάθε πτυχή της ζωής μας και σε κάθε μορφή. Από μωρό αναζητάς την προσοχή, αργότερα στο σχολείο προσπαθείς να εντυπωσιάσεις και στην ενήλικη ζωή την αναζητάς καθημερινά μέχρι και για την πιο απλή διαδικασία, επιβεβαίωση email, επιβεβαίωση κωδικού κ.λπ.. Και κάπως έτσι η επιβεβαίωση από μια απλή επαλήθευση ή μια εκ νέου βεβαίωση όπως ορίζεται, γίνεται εμμονή και στόχος επιδίωξης, μια σφραγίδα που πρέπει να φέρουμε διαρκώς.

Όσοι την κυνηγούν χαρακτηρίζονται από έλλειψη αυτοπεποίθησης, ανασφάλειες, ή οποιαδήποτε είδους προβληματικής σχέσης με την εικόνα τους και τους γύρω τους; Ή μήπως είναι όλο αυτό το κυνήγι ένα καλά στημένο παιχνίδι για να μην ασχολούμαστε με τα πραγματικά σημαντικά; Γιατί αν γνωρίζεις ποιος είσαι, τι θέλεις και προς τα πού οδεύεις, κανένας άνθρωπος δε θα χρειαστεί να σου υπενθυμίσει με κανέναν τρόπο την αξία σου ή την ύπαρξή σου. Ή μήπως μια τέτοια θεωρία, είναι λιγάκι ουτοπικά τοποθετημένη μέσα μας και δεν μπορεί να εφαρμοστεί ποτέ;

Αν έχεις δουλέψει με τον εαυτό σου στο βάθος και το χρόνο που χρειάζεται, σίγουρα θα είναι πιο δύσκολο για μια εξωτερική δύναμη να μπορέσει να επηρεάσει το σύστημα αξιών κι αυτοαξιολόγησης που έχεις δημιουργήσει. Η αυτοπεποίθηση δεν είναι γενετήσιο χαρακτηριστικό, είναι επίκτητο. Και κανένας που πατάει στα πόδια του, δε σημαίνει ότι δεν έπεσε πιο πριν ή δε θα ξαναπέσει, άρα και η ίδια η καλλιέργεια αυτής, είναι κάτι το ρευστό. Δεν έχουμε μια φορά αυτοπεποίθηση και για πάντα, ούτε γίνεται μια φορά να μην έχουμε, άρα αυτομάτως και για πάντα.

Η επιβεβαίωση, από την άλλη, δεν είναι αξία και δεν είναι αρχή. Αν γίνεις δέσμιός της, θα είσαι απλώς ένας αιχμάλωτος σε μια κατάσταση που ισόβια θα σε έχει εξαρτημένο και ανήμπορο. Και όταν πια δε θα μπορεί να σου δώσει την προσοχή που επιθυμείς, θα αρχίσεις να αμφισβητείς μέχρι και την ίδια σου την ύπαρξη.

Υπάρχει τρόπος να μάθεις να ζεις αφήνοντάς την να κινείται πλάι σου, χωρίς όμως να μπορεί να εισβάλλει όποτε θελήσει εντός σου. Λέγεται προσωπική δουλειά με τον εαυτό σου. Είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τα κίνητρα πίσω από μια επιβράβευση που θέλουμε να ακουστεί, πίσω από μια αξιολόγηση που χωρίς εκείνη δεν μπορούμε να αποφασίσουμε αν η δουλειά μας ήταν αρκετή. Είναι δύσκολο να μη συνδυάσουμε το νούμερο με την επιτυχία. Δεν είναι όμως ακατόρθωτο. Βρες γιατί το χρειάζεσαι κι όλα θα ξεκαθαρίσουν. Γιατί στην τελική όποιος και αν επιβεβαιώσει την ύπαρξή σου, αν εσύ ο ίδιος δεν έχεις κάνει αυτήν τη διαδικασία πριν για τον εαυτό σου, δε θα σου είναι αρκετό. Και οι φαύλοι κύκλοι δεν έχουν ποτέ την έξοδο που τόσο απεγνωσμένα ψάχνουμε.

Είσαι ο μοναδικός που μπορείς να σε οδηγήσεις στην ευτυχία που ψάχνεις, με συνταξιδιώτες στην πορεία σου πραγματικές αξίες κι αρχές όπως η αγάπη, ο σεβασμός, η φιλία, ο έρωτας και η υπομονή. Εσύ μόνο μπορείς να δεις το φως ή το σκοτάδι σου, ανάλογα με το τι θα επιλέξεις. Κανένας άλλος δεν έχει τη δύναμη να το κάνει αν εσύ πρώτα δε του δώσεις την άδεια να ενεργήσει αλόγιστα πάνω σου.