Social media. Ζούμε στην εποχή όπου όλοι έχουν, πολλοί είναι φανατικά ενεργοί και λίγοι αυτοί που ασχολούνται περιστασιακά ή σχεδόν καθόλου. Η φίλη σου, ο κολλητός από το πανεπιστήμιο, η μάνα της γειτόνισσας κι ακόμα χειρότερα, η μάνα σου, ποστάρουν ανά πάσα ώρα και στιγμή πού είναι, τι τρώνε, με ποιον και πόσο «ευλογημένοι» αισθάνονται, πίνοντας «τα πάντα», στην τοποθεσία «τρέχα-γύρευε». Όλοι μπορούν να επικοινωνήσουν με όλους, είτε είναι φίλοι είτε όχι, να σχολιάσουν, να ενημερωθούν, να στείλουν μηνύματα με ή χωρίς κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο.

Κι εκεί που όλοι σχεδόν οι φίλοι-γνωστοί-influencers μάς βομβαρδίζουν κάθε στιγμή της ώρας με άσχετες, βαρετές και παγερά αδιάφορες ιστορίες για τη ζωή τους, εκεί που σκρολάρεις για να σκοτώσεις αυτές τις άδειες και πληκτικές ώρες στη δουλειά, έρχεται εκείνη η τρομακτική στιγμή που συνειδητοποιείς ότι δε μαθαίνεις τα νέα όλων.

Υπάρχουν μερικά άτομα περίεργα, παράξενα και εξωφρενικά εκνευριστικά. Είναι τα άτομα εκείνα που έχουν να ανεβάσουν κάτι από πέρυσι το καλοκαίρι. Είναι εκείνα τα άτομα που είχες στείλει ένα μήνυμα για ευχές στα περασμένα γενέθλια και είναι ακόμη αναπάντητο ή και ακόμα χειρότερα, αδιάβαστο. Τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι; Δεν τρώνε; Δεν πίνουν τα πάντα αυτοί νιώθοντας ότι τους αγαπούν σε κάποια τοποθεσία; Έχουν σχέση; Κι αν ναι γιατί δεν το ξέρουμε; Αυτές και παρά πολλές ακόμη ερωτήσεις δημιουργούνται με τρόμο στο μυαλό σου, ψάχνοντας να βρουν απαντήσεις.

Τι είναι αυτό που μας σοκάρει κι ενδόμυχα μας ελκύει σε αυτούς τους τύπους; Οι πιθανές απαντήσεις πολλές. Ίσως είναι όντως από αυτούς που χρησιμοποιούν κι εκμεταλλεύονται μόνο τα ουσιαστικά οφέλη που μπορούν να σου προσφέρουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που είναι η επαφή που μπορείς να κρατήσεις με φίλους  που σας χωρίζει χιλιομετρική απόσταση, με ανθρώπους που είχες χαθεί και πραγματικά θέλεις να έχεις μια επαφή και μέχρι εκεί.

Ίσως η ζωή τους είναι τόσο γεμάτη και ουσιαστική, που δε χρειάζονται καμία έκθεση με σκοπό να επιβεβαιωθούν ή να πάρουν την οποιαδήποτε έγκριση από τον καθένα. Ίσως όντως δεν έχουν τον χρόνο λόγω υποχρεώσεων να ασχοληθούν γενικά με το κινητό τους και τα γύρω τριγύρω.

Όποιος κι αν είναι ο λόγος, θέλω απλά να στείλω ένα μήνυμα εκεί έξω, σε αυτούς που έχουν αυτή τη συμπεριφορά. Όσο μας τρομάζετε άλλο τόσο σας αγαπάμε. Γιατί είστε αυτοί οι γαμάτοι τύποι, οι γεμάτοι αυτοπεποίθηση. Αυτοί που επειδή δεν ξέρουμε τι κάνετε και πώς περνάτε, ακόμα κι αν η ζωή σας είναι η πιο βαρετή στον κόσμο, την κάνετε τόσο μυστηριώδη και περιπετειώδη να φαντάζει.

Ο καθένας, κυρίως απευθύνομαι στους ενήλικες, έχουν για κάποιο λόγο και χρησιμοποιούν κατά βούληση τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Το καθόλου, όντως εν έτη 2019 -σχεδόν 2020- είναι λιγάκι τρομακτικό σε μια κοινωνία που ακόμα και η δουλειά του καθενός προωθείται μέσω αυτών των μέσων πλέον. Το λίγο και με μέτρο αποτελεί μια υγιή χρήση τους. Το άλλο άκρο, αν και κατά περιόδους όλοι πιστεύω το έχουμε ζήσει και το έχουμε εξαντλήσει, καταντάει αν μη τι άλλο κουραστικό.

Να ξέρεις ποιος είσαι, τι αξίζεις και τι πρέπει να προβάλεις από σένα. Γιατί αυτό που θα θέλεις να μείνει από σένα στην τελική ως αίσθηση σε κάποιον άλλον άνθρωπο σίγουρα δεν μπορεί να είναι ως αποτέλεσμα καμίας έκθεσης σε κανένα τέτοιο μέσο. Γι’ αυτό πάντα εσάς τους αντί- social freaks θα σας αγαπάμε λίγο περισσότερο. Γιατί ξέρετε να προστατεύεται ό, τι αξίζει.

Συντάκτης: Λίνα Καράτση
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου