Οδηγώντας πήραμε τις πιο μεγάλες αποφάσεις

Οδήγηση κι αυτοκίνητο. Πολλοί δεν μπορούν να μετακινηθούν χωρίς αυτό, άλλοι ονειρεύονται τη στιγμή που θα το αποκτήσουν κι άλλοι, εν έτει 2018, πορεύονται χωρίς δίπλωμα -ναι, υπάρχουν και ζουν ανάμεσα μας. Για αδιευκρίνιστους ακόμα λόγους άνευ διπλώματος, που δεν είναι θέμα του συγκεκριμένου άρθρου κι είναι κάτι που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω, άρα και κανενός επόμενου!

Όποια κι αν είναι η κατηγορία στην οποία ανήκεις υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια γύρω απ’ την οδήγηση. Το να οδηγείς σου δίνει μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας. Μπορείς να ξυπνήσεις σήμερα Θεσσαλονίκη και χωρίς σημαντική αφορμή να είσαι σε 4,5 ώρες Αθήνα ή όπου αλλού σε βγάλει ο δρόμος σου ανάλογα με την όρεξή σου και την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι. Δε χρειάζεται να δώσεις λόγο κάπου, μπαίνεις στο αμάξι και φεύγεις. Κι αυτή η αίσθηση όταν οδηγείς;  Χρειάζεσαι την αγαπημένη σου μουσική, έναν ανοιχτό δρόμο κι ένα τιμόνι.

Υπάρχει, λοιπόν, άλλη μια κατηγορία που θα μπορούσα αυτήν τη στιγμή να αναφέρω. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που εκείνη τη στιγμή που οδηγούν δεν κρατούν απλά ένα τιμόνι αυτοκινήτου, αλλά το «τιμόνι» της ίδιας τους της ζωής. Σκέψεις, πράξεις, λόγια, αποφάσεις, όλα γυρνούν εκείνη τη στιγμή στο μυαλό. Όχι το «οδηγώ και σε σκέφτομαι κι είναι αυτό επικίνδυνο» του Αντύπα. Αυτό κάποια στιγμή της ζωής σου το έκανες και θα το ξανακάνεις. Είναι της στιγμής. Μιλάω για κάτι πιο γενικό.

Είναι αυτή η αίσθηση ελευθερίας εκείνη τη στιγμή; Είναι το γεγονός ότι μετά από χρόνια εμπειρίας η οδήγηση γίνεται μηχανικά και το μυαλό μπορεί να ξεφύγει στα θέματα που το απασχολούν; Πάντως καλείσαι να τα λύσεις. Θέλοντας και μη. Και το κάνεις. Κι ας προσπαθούσες μέσα σε τέσσερις τοίχους να βρεις τη λύση. Ψυχοπλάκωμα. Περπατάς από εδώ, περπατάς από εκεί. Τα ίδια και τα ίδια. Στο μυαλό σου μόνο το πρόβλημα. Ίσως φταίει το ότι είσαι στατικός, σαν να είσαι καρφωμένος σε αυτό το πάτωμα.

Ρωτάς φίλους, ζητάς συμβουλές. Δεν νιώθεις καλυμμένος με τις απαντήσεις. Δε θα έπρεπε μόνος σου να σκεφτείς τι είναι καλύτερο για σένα; Να φύγεις ή όχι για αυτή τη δουλειά που σου πρότειναν στο εξωτερικό; Να μείνεις ή να φύγεις από εκεί που είσαι; Απ’ τη δουλειά, το σπίτι, τη σχέση. Μάλωσες και δεν ξέρεις ποιος έφταιγε και πού ξέφυγε η κατάσταση με την οικογένειά σου. Μπες στο αμάξι. Άσε λίγο χρόνο να βολευτείς, να ακούσεις δυο-τρία αγαπημένα τραγούδια κι ό,τι σε απασχολεί θα έρθει μόνο του, κάπου εκεί στη διαδρομή.

Και με το πλεονέκτημα αυτής της αίσθησης που θα έχεις εκείνη τη στιγμή, με τα τοπία να εναλλάσσονται, τους στίχους να γυρνάνε στο μυαλό σου κι εσένα μοναδικό οδηγό αυτής της διαδρομής, κυριολεκτικά και μεταφορικά, θα δεις τι πρέπει να κάνεις.

Η απόφαση που θα πρέπει να πάρεις θα είναι αυτή που όταν σου έρχεται στο μυαλό δε θα αναστατώνει αυτήν την απόλυτη αίσθηση ελευθερίας και πληρότητας που θα νιώθεις εκείνη τη στιγμή με την οδήγηση, αλλά θα συνάδει με αυτήν. Δε θα νιώθεις ενόχληση στη σκέψη της συγκεκριμένης λύσης, αλλά ανακούφιση.

Σωστή ή όχι, κανείς δεν ξέρει. Απόλυτα δική σου σίγουρα, για να βάλεις στο βιβλίο της ζωής σου άλλη μια μοναδική εμπειρία. Τι λες; Μήπως να κάνεις μια βόλτα;

Υ. Γ. Είναι πολύ σημαντικό όταν οδηγάμε να είμαστε σε πλήρη εγρήγορση και να έχουμε το νου μας στο δρόμο με απόλυτη προσοχή. Γι’ αυτό αν δεν έχετε εμπειρία σε τέτοιου είδους «διαδρομές» ή στο multi-tasking, καλό θα ήταν να μην το δοκιμάσετε σπίτι.