Οι επιτυχίες είναι για να μοιράζονται και να γιορτάζονται

Κατορθώματα. Μικρά ή μεγάλα. Στόχοι ζωής ή και ξαφνικές ευκαιρίες που ευοδώθηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όλα στη λίστα σου φωνάζουν «μπράβο» με τον πιο δυνατό κι ηχηρό τρόπο.

Προσωπικές, επαγγελματικές ή οποιουδήποτε είδους κι ύφους επιτυχίες, δεν έχει διαφορά. Κατάφερες κάτι που ήθελες, με κόπο και πολλή προσπάθεια, κι αυτό είναι αρκετό. Αρκετό για να ανεβάσει την αυτοεκτίμησή σου, για να τονώσει την αυτοπεποίθησή σου και γενικά ό,τι καλύτερο μπορείς να χαρίσεις στον εαυτό σου.

Κι εδώ κάπου είναι που έρχονται ορισμένοι για να το χαλάσουν, που φέρνουν τους χαρακτηρισμούς «εγωιστής, ψώνιο, αλαζόνας, υπερφίαλος» για όποιον πετυχαίνει κάτι, χωρίς να υπάρχει πραγματική αφορμή απ’ την πλευρά του ανθρώπου που του απευθύνουν αυτές τις ταμπέλες. Μέσα στη ζήλια και τα κόμπλεξ των πολλών, καταλήξαμε έτσι να μιλάμε μόνο για τις αρνητικές στιγμές ή καταστάσεις στις οποίες εμπλεκόμαστε κι όχι για όσα σπουδαία καταφέραμε, για τα ευχάριστα που πραγματικά είναι άξια λόγου, από φόβο μη μας αποδώσουν ετικέτες που δε θα θέλαμε να φορτωθούμε.

Κι έχουμε γύρω μας ανθρώπους στη γενική εικόνα αρνητικούς, να μιλάνε μόνο για προβλήματα, χωρίς να ακούς κάτι θετικό που θα επηρεάσει και ‘σένα και θα σου δώσει ώθηση και κίνητρο για να κυνηγήσεις ένα στόχο και να πιστέψεις σ’ ένα όνειρο. Κι έρχομαι εγώ και διερωτώμαι. Γιατί, φίλε μου, το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; Έχεις καταφέρει κάτι, οτιδήποτε, όσο σημαντικό ή ασήμαντο κι αν είναι, είσαι περήφανος γιατί δε στο χάρισαν, ούτε το έκλεψες, και κάθεσαι και ντρέπεσαι ή φοβάσαι να μιλήσεις γι’ αυτό, για να μη φανεί πως επιδεικνύεσαι; Για να μη σε κατακρίνει ποιος, στην τελική; Γιατί θα ‘πρεπε ήδη να συναναστρέφεσαι ανθρώπους που χαίρονται κι εκτιμάν αυτά που κάνεις, χωρίς καμία δόση επίκρισης και ζήλιας.

Όλοι εσείς που κρίνετε, χαρακτηρίζετε ή βγάζετε βιαστικά συμπεράσματα, για μια στιγμή. Ένας άνθρωπος έχει καταφέρει κάτι που γι’ αυτόν είναι σημαντικό στη ζωή του και μπαίνει στη διαδικασία να το μοιραστεί μαζί σας, κι εσείς μπορείτε και έχετε το κουράγιο να πείτε, εκείνη τη στιγμή, κάτι αρνητικό; Για ποιο λόγο; Ποσό αξιοθρήνητο είναι αυτό σαν διαδικασία σκέψης απ’ τη γέννησή της στο μυαλό σας;

Υπάρχουν, ως επί το πλείστον, δύο είδη ανθρώπων σε αυτή τη ζωή. Αυτοί που έχουν αυτοπεποίθηση κι αυτοί που δεν έχουν. Οι πρώτοι δε θα ασχοληθούν μάλλον και πολύ με τη γνώμη των άλλων, όποτε είναι κι αυτοί που θα βγουν αλώβητοι από μια τέτοια δοκιμασία. Οι δεύτεροι, όμως, κυρίως μέσα από τα επιτεύγματά τους προσπαθούν να ανυψώσουν λίγο το χαμένο τους εγώ. Ίσως οι άνθρωποι αυτοί να μην κοκορεύονται για το τι έκαναν για να μειώσουν ή να κομπλάρουν κάποιον άλλον, αλλά να προσπαθούν μέσα από αυτήν την αναφορά να συνειδητοποιήσουν κι οι ίδιοι τι έχουν καταφέρει και να πιστέψουν ότι, όντως, είναι σημαντικοί και σπουδαίοι, όχι μόνο για τον ίδιο τους τον εαυτό αλλά, ιδανικά, και για κάποιον άλλον, ακόμα. Κι ίσως ενώ θα είχαν τη δύναμη να συνεχίσουν και να προσπαθούν να καταφέρουν πράγματα, εσείς απλά με την αντίδρασή σας να τους κλειδώσετε και να τους κλείνετε στο καβούκι τους, την αδράνεια και την ανασφάλειά τους, ακόμη περισσότερο.

Γι’ αυτό, για άλλη μια φορά, η συμβουλή είναι μία: Μην είστε μαλάκες! Δε θα σας στερήσει τίποτα να πείτε έναν καλό λόγο ή ένα «μπράβο» σε κάποιον που μοιράζεται μαζί σας μια σημαντική του στιγμή, μια προσωπική του νίκη. Δεν κοστίζει, επίσης, τίποτα να ‘στε γενικά άνθρωποι θετικοί και ευγενικοί. Για να μπορούμε επιτέλους να ανεβάσουμε το επίπεδο μας το προσωπικό και μετέπειτα και το επίπεδο του γενικού συνόλου, είτε αυτό λέγεται παρέα, είτε επαγγελματικός χώρος, είτε κοινωνία ολόκληρη.

Το μεγαλύτερο κατόρθωμά σου είναι να μην τα παρατάς μέχρι να πετύχεις αυτό που έχεις βάλει στο μυαλό σου, είτε είναι το πιο μεγάλο είτε το πιο μικρό, απ’ το πιο έξυπνο μέχρι το πιο χαζό. Είσαι κύριος του εαυτού σου κι εσύ και μόνο θα ‘σαι ο κριτής σου για το τι αξίζεις και τι όχι. Εσύ ξέρεις τα όριά σου και τους κόπους που έχεις καταβάλλει.

Κι άσε απλά τον κόσμο να λέει τα δικά του. Οι δικοί σου άνθρωποι θα ‘ναι εκεί να σε ακούσουν και να σε χειροκροτήσουν. Και, στο τέλος, μόνο αυτοί μετράνε.