Όταν τα μεγαλύτερα αδέρφια κάνουν babysitting στα μικρότερα

«Είσαι μεγαλύτερος και πρέπει να αναλάβεις την ευθύνη», «Λοιπόν, να έχεις το νου σου στο μικρό, εμείς δε θα αργήσουμε, να φάτε και να κοιμηθείτε νωρίς, να κλειδώσεις».

Πόσες φορές έχεις βιώσει αυτήν την κατάσταση είτε είσαι ο μικρότερος είτε ο μεγαλύτερος από τα παιδιά της οικογένειας, πόσες φορές το έχεις πει στα παιδιά σου ή έστω βρέθηκες αντιμέτωπος με μια παρόμοια αφήγηση.

Μεγαλύτερο ή μικρότερο, ένα παιδί είναι ένα παιδί. Τα παιδιά έχουν μερικά χρόνια στη διάθεσή τους να παίζουν, να τσαλακώνονται, να απολαμβάνουν την αθωότητά τους και τα γεμάτα φαντασία όνειρά τους. Έχουν περιορισμένο χρόνο στη διάθεσή τους, μέχρι την εφηβεία περίπου, όπου καμία ευθύνη και κανένα βάρος δεν μπορεί να τους αγγίξει και να γίνει κατανοητό σε σχέση με την ενήλικη φύση των άλλων ανθρώπων.

Για περίπου 10-15 χρόνια, αν είναι τυχεροί, θα είναι παιδιά και για την υπόλοιπη ζωή τους θα είναι ενήλικες. Με υποχρεώσεις, ευθύνες, οδηγίες που θα πρέπει να ακολουθούν και νόμους να τους περιορίζουν σε κάθε τους κίνηση. Δεν είναι κρίμα να βάζουμε σε μια τέτοια διαδικασία αυτά τα πλάσματα;

Βάζοντας το μεγαλύτερο από τα παιδιά να έχει υπ’ ευθύνη του το ή τα άλλα, είναι σαν να του στερείς το δικαίωμα στην παιδική του φύση. Του δίνεις, για όσο διάστημα διαρκέσει αυτή η κατάσταση, τον ρόλο του γονέα, με τις ευθύνες και τα βάρη που αντιστοιχούν σε έναν τόσο υπεύθυνο ρόλο, με τελικό αποτέλεσμα να οδηγούνται και τα αδέρφια μεταξύ τους σε ρήξεις, συγκρούσεις και πικρίες χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος.

Προφανώς και ως άνθρωπος έχεις ανάγκη να έχεις χρόνο για τον εαυτό σου, ως γονέας χρειάζεσαι χρόνο για να διευθετήσεις όποιες εκκρεμότητες χωρίς την παρουσία των παιδιών και ό,τι άλλο απαιτεί την παρουσία σου εν απουσία των τέκνων. Για αυτό το λόγο όμως υπάρχουν οι γονείς σου, οι φίλοι σου, οι babysitter και άλλοι τόσοι στη διάθεσή σου. Θα μου πεις δεν έχουν όλοι την πολυτέλεια να έχουν βοήθεια ή λεφτά για βοήθεια ή οτιδήποτε άλλο χρειαστεί.

Και θα συμφωνήσω μαζί σου. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, έχεις επιλέξει να γίνεις γονιός και μαζί με τα καλά και χαρούμενα στοιχεία που έχει μια τέτοια κατάσταση έρχονται και όσες δύσκολες στιγμές ή περίεργες αντιξοότητες περιλαμβάνει. Από τη στιγμή που έχεις κάνει αυτό το βήμα στη ζωή σου, κάθε στιγμή της ζωής σου είναι αφιερωμένη και δοσμένη σε μερικά πλασματάκια που σε έχουν ανάγκη για να διαμορφώσουν και οι ίδιοι το χαρακτήρα, τις συνήθειες, τη συμπεριφορά τους και όσα θα χρειαστούν ως εφόδια για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Κάτι που σε κάποιον ενήλικα φαίνεται ανυπολόγιστο, σε μια παιδική μάτια και ψυχή μπορεί να φαντάζει και να εντυπώνεται ως τραύμα. Και ένα τραύμα πολλές φορές δεν είναι οφθαλμοφανές και ιάσιμο. Τις περισσότερες είναι μια πληγή που μόνιμα κατοικεί μέσα σου και πάντα σε τρώει χωρίς την συγκατάθεσή σου.

Κανένας άνθρωπος δε γεννήθηκε γονέας και κανένα παιδί δε χρειάζεται οδηγίες χρήσης. Με κοινή λογική, ενσυναίσθηση, σεβασμό και αγάπη όλα γίνονται πιο όμορφα και γαλήνια. Και στη συμβίωση και στην ευθύνη του μεγαλώματος και σε όσα πρέπει ουσιαστικά να προσφέρει ο γονιός σε ένα παιδί για να μπορέσει όταν θα έρθει η ώρα, ως ένας καλλιτέχνης κηπουρός, να θαυμάσει το υπέροχο θέαμα που προσφέρει η αναγέννηση ενός σπόρου σε ένα δυνατό, αγέρωχο και πανέμορφο δέντρο γεμάτο καρπούς, που έφτασε σε αυτό το σημείο με τη φροντίδα και την προσοχή που έδειξε ο ίδιος σε αυτό.