Όταν το κολλητάρι αποκτά προσωπική ζωή

Υπάρχει για όλους τους ανθρώπους, ή έστω τους περισσότερους, ένα σημείο αναφοράς στη ζωή τους και στις αναμνήσεις που δημιουργούν από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους. Συγκεκριμένα ένα πρόσωπο αναφοράς. Ο κολλητός τους φίλος. Σε άλλες περιπτώσεις είναι ένας, σε άλλες περισσότεροι. Το κολλητάρι σου στη ζωή σου είναι το πιο ιερό κομμάτι σου. Είναι ο άλλος σου εαυτός. Αυτός που σε ξέρει στα καλύτερα σου αλλά κι αυτός που σε έχει ζήσει στα χειρότερα ξεφτιλίκια σου. Από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου είναι πάντα δίπλα σου, στις φωτογραφίες σου, στις πιο απόμακρες αναμνήσεις στο μυαλό σου, σε όλα. Είναι αυτός και όλοι οι άλλοι. Αυτός και η πρώτη σου σχέση. Αυτός και η αποφοίτηση σου στο πανεπιστήμιο. Αυτός, αυτή και τα μυστήρια με αλλά λόγια.

Μέχρι τη στιγμή που η φάση αλλάζει. Η στιγμή που ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε, έκανε ένα, δυο ή δέκα παιδιά. Και ξαφνικά ο άνθρωπος που ήσουν και ήταν η προτεραιότητά σου, άλλαξε τρόπο ζωής. Τώρα τι γίνεται; Γίνεται από εκεί που είτε ήταν πέντε το απόγευμα είτε πέντε το πρωί και μπορούσες να τον πάρεις τηλέφωνο, να τον σύρεις από το κρεβάτι, αν χρειαστεί, για να συζητήσετε από το πιο άσχετο μέχρι τον πιο σοβαρό προβληματισμό, να ακολουθήσεις κάποιους κανόνες καλής συμπεριφοράς ή καθωσπρεπισμού; Με ποιον; Με τον άνθρωπο που δεν είχε περάσει καν από το μυαλό σου ότι θα βρισκόσασταν σε διαφορετικά σπίτια αλλά θα γερνούσατε μαζί σαν άλλοι ήρωες του Μάπετ Σόου;

Όπως όλα τα πράγματα και οι καταστάσεις στη ζωή έχουν μια πορεία και μια εξέλιξη, δυστυχώς ή ευτυχώς και μια τέτοια σχέση έρχεται η ώρα που δε χρειάζεται απαραίτητα να αλλάξει ριζικά, αλλά να αναθεωρηθεί απλά ώστε να γίνει λειτουργική. Προφανώς, όταν αποφασίζεις να δεσμευτείς με έναν άνθρωπο και να δημιουργήσεις μια οικογένεια, οι ανάγκες σου και οι προτεραιότητές σου ως άνθρωπος αλλάζουν. Ωραία τα πάρτι, τα σου-σου ως το πρωί και τα ξενύχτια αλλά μέχρι ένα σημείο. Το σημείο αυτό, το αποφασίζει ο άνθρωπος που το βιώνει συνειδητά και πρέπει οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος συναναστρέφεται μαζί του να το σεβαστεί.

Είναι δύσκολο να μην μπορείς να έχεις την ίδια σχέση με το φιλαράκι σου όπως αυτήν που είχατε ελεύθεροι στα 25 και χωρίς ευθύνες, αλλά θα πρέπει να προσαρμοστείτε και οι δυο στη νέα κατάσταση. Η κτητικότητα και η συνειδητοποίηση ότι μεγαλώνουμε ίσως είναι από τα πιο δύσκολα κομμάτια που πρέπει να διαχειριστούν και οι δυο πλευρές που βρίσκονται σε μια τέτοια θέση. Αν σκεφτούμε όμως ότι η φυσιολογική εξέλιξη οποιουδήποτε σταδίου ή συναισθήματος είναι η ωρίμανση σ’ αυτή τη ζωή, έτσι και η σχέση σας μπορεί απλά να περάσει σε ένα άλλο επίπεδο, δε χρειάζεται να διαλυθεί.

Αν αγαπάς και σέβεσαι τον κολλητό σου και τις στιγμές που έχεις μοιραστεί μαζί του, τότε η κατανόηση είναι μονόδρομος. Γιατί μοιράστηκες και μοιράζεσαι με το άτομο που επέλεξες να είναι η οικογένειά σου, τις πιο όμορφες και δυνατές συγκινήσεις. Γιατί στα εύκολα και στα δύσκολα, στη χαρά αλλά και στη μαλακία πάλι θα είσαι εκεί. Γιατί ξέρεις ότι όσο σημαντικοί κι αν είναι όσοι θα έρθουν στη ζωή του, η θέση σου θα παραμείνει ανέγγιχτη στη ζωή του.

Γιατί τα φιλαράκια μας είναι ιερά. Κι εμείς είμαστε σε θέση να σεβαστούμε όσα είναι πολίτικλι κορέκτ για την πάρτη τους. Γιατί οι δυνατές φιλίες είναι αυτές που δεν είναι εγωιστικές και μεροληπτικές αλλά γενναιόδωρες και αλτρουιστικές. Και γιατί η ζωή επιφυλάσσει τόσες εκπλήξεις που καλύτερα να έχεις τους κολλητούς σου στη ζωή σου με κανόνες και μερικά όρια, παρά να αναγκαστείς να ζήσεις μια ζωή χωρίς περιορισμούς μακριά τους.