Μπλοκ. Μια λέξη, χιλιάδες συναισθήματα. Πιστεύω ακράδαντα στην ελευθερία του λόγου. Πιστεύω, όμως, επίσης, φανατικά στο block, το delete και το mute. Παιδιάστικο; Ανώριμο; Ίσως. Δε λένε, όμως, όλοι να κρατάμε ζωντανό το παιδί μέσα μας; Voila, λοιπόν!
Μας δίνει τη δυνατότητα κάθε εφαρμογή και μέσο κοινωνικής δικτύωσης να χρησιμοποιήσουμε αυτήν την επιλογή; Μας την δίνει. Προσπαθεί να μας δοκιμάσει, να δει αν έχουμε αυτοσυγκράτηση; Λυπόμαστε, αλλά ούτε ο Δαλάι Λάμα είμαστε ούτε η μητέρα Τερέζα. Απ’ τον τύπο «γεια σο κόκλα» που στέλνει απ’ το 2012 κι ενώ δεν παίρνει απάντηση επιμένει, μήπως κι αλλάξει η τύχη του, μέχρι τον μεγάλο έρωτα της ζωής μας, όπου κρίνεται αναγκαίο το μπλοκ πέφτει σύννεφο.
Κι άντε, τον πρώτο μία που θα τον μπλοκάρεις και μία που θα ξεχαστεί. Αυτόν τον πολύ γνωστό σου-πλέον άγνωστο όμως; Γιατί, ας μην κρυβόμαστε, κατά καιρούς όλοι για τους δικούς μας λόγους, χιλιάδες, ίδιους ή και διαφορετικούς, μπαίνουμε στη διαδικασία να πατήσουμε αυτό το κουμπί.
Block, μπλοκάρισμα, αποκλεισμός, φραγή εισερχομένων, όπως κι αν το πεις, το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο. Αφαιρούμε το δικαίωμα απ’ τον άλλον να μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μας, να προσπαθήσει να μας δει, να μας ακούσει. Γιατί ήξερε τι έλεγε ο Μέγας Αλέξανδρος με το «ό,τι δε λύνεται, κόβεται», χαζοί είμαστε εμείς να μην τον ακούσουμε;
Και μετά ξεκινάει ο μαραθώνιος. Μπλοκάρισμα, ξεμπλοκάρισμα. Και δώστου τα νεύρα κι οι απορίες. Έστειλε όσο ήταν μπλοκ; Είδε ότι μπλοκαρίστηκε; Κι αν ναι, γιατί δεν προσπάθησε να επικοινωνήσει αλλιώς; Και γιατί όταν είναι μπλοκαρισμένος ο άλλος δε συλλέγονται κάπου τα μηνύματα που έστειλε, έτσι ώστε όταν θα έρθει η ώρα να ξεμπλοκαριστεί, να δούμε κι εμείς αν έχει κάνει καμία προσπάθεια προσέγγισης; Τι τσαπατσουλιές κι ερασιτεχνισμοί είναι αυτοί σε σοβαρές εφαρμογές τέλος πάντων; Ποιο είναι το τηλέφωνο απ’ τα κεντρικά του Facebook για να βελτιωθούν τέτοια λάθη;
Και κάπου εκεί, μέσα σε όλον αυτόν το παραλογισμό, συνειδητοποιείς ότι όπως είναι δικαίωμά σου να μπλοκάρεις, έτσι δικαιούνται να σε μπλοκάρουν κι οι άλλοι -αν είναι ποτέ δυνατόν! Απορίες χωρίς λογική και νόημα, round 2. Σε εμένα μπλοκ; Γιατί; Την μπουκιά απ’ το στόμα τους πήρα; Τόσο ενοχλητική ήταν η συμπεριφορά μου; Ή τόσο πολύ δεν μπορεί να με ξεπεράσει επιτέλους;
Είτε είσαι θύτης είτε είσαι θύμα αυτής της επιλογής, το συμπέρασμα είναι ένα. Για κάποιο λόγο ένας άνθρωπος αποφασίζει να κόψει την επικοινωνία με κάποιον άλλον. Τόσο απλό, ανώδυνο και νόμιμο. Σε μπλοκάρω γιατί είναι παράνομο να σε δείρω, φίλε μου! Με εξαίρεση τους άγνωστους, ενοχλητικούς τύπους που στέλνουν απανωτά μηνύματα λατρείας, όταν κάνεις κάποιον μπλοκ, δεν το κάνεις για τον άλλον. Το κάνεις για σένα!
Εσύ βάζεις όριο στον άλλον να μην μπορεί να χαλάει την ηρεμία σου όποτε αυτός γουστάρει. Επιλέγεις εσύ το πότε, με ποιον τρόπο και με ποιο μέσο μπορεί αυτός ο άνθρωπος να μπει στη ζωή σου ή στην καθημερινότητά σου ξανά. Και στην τελική, είναι κι ένας πολύ ανώριμος αλλά συνάμα ωραίος τρόπος να δεις μέχρι πού θα έφτανε ο άλλος για να σε βρει, να σε προσεγγίσει και να διεκδικήσει το χώρο του και το χρόνο του στη ζωή σου. Τόσο απλά.
Είναι το πιο άμεσο κι απλό μέσο ξεκαθαρίσματος συναισθημάτων και λογαριασμών. Γιατί αν όντως κάποιος σου είχε τελειώσει, δε θα είχες την ανάγκη να κάνεις κανένα μπλοκ πουθενά. Γιατί θα έχεις πατήσει αυτό το κουμπί μέσα σου, πριν μπεις σε οποιαδήποτε τέτοια σκέψη ή διαδικασία να το πατήσεις στην οθόνη σου.
Συντάκτης: Λίνα Καράτση
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
