Περίπλοκες οι εποχές μα τα συναισθήματα ξεκάθαρα

Θυμάμαι μια εποχή, όχι τίποτα αιώνες πριν, που την αρχή της σχέσης την επισφράγιζε το πρώτο φιλί. Χωρίς να χρειάζονται λόγια κι επεξηγήσεις για το τι τρέχει μεταξύ σας. Ένα φιλί που η αναμονή του το έκανε σπουδαίο και μοναδικό. Χαραζόταν στη μνήμη σου πιο έντονα κι απ’ την ίδια τη σεξουαλική επαφή κι έτσι αποτελούσε την αφετηρία μιας μοναδικής διαδρομής που δύο ερωτευμένοι επέλεξαν να ακολουθήσουν.

Οι άνθρωποι σήμερα δε συμπεριφέρονται έτσι. Άλλαξαν οι καιροί, οι συνήθειες, οι επιλογές, μεγάλωσαν τα στάνταρ, οι αυτοπεποιθήσεις κι η αδυναμία στη μοναχικότητα ή ίσως απλά οι φόβοι. Πλέον γνωρίζεις κάποιον, κάνεις σεξ, βγαίνεις μαζί του, πηγαίνετε κάνα ταξίδι, τρως με τους γονείς του, μπορεί να ‘χετε και κανένα παιδί και το status να παραμένει it’s complicated.

Πέρα απ’ την υπερβολή και τον κωμικό της χαρακτήρα, όντως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω (κι ίσως ανήκουμε κι εμείς σ’ αυτούς) που κοιμούνται μαζί, μοιράζονται ζωές και στιγμές και δεν ξέρουν ούτε τι έχουν μεταξύ τους ούτε πώς τους βλέπεις ο άλλος. Κι όλο αυτό θεωρείται νορμάλ και το ανέχονται. Λες και τα συναισθήματα τα ‘χουν βάλει στο mute και την ανάγκη τους να αγαπήσουν και να αγαπηθούν στον πάγο.

Μπορεί, ναι, να άλλαξαν οι εποχές, οι κοινωνίες, τα πρότυπα, τα «θέλω». Ίσως οι άνθρωποι έγιναν πιο κυνικοί λόγω συνθηκών, ίσως όσο μεγαλώνεις αναθεωρείς πολλά πράγματα, πολλά και τα «ίσως» που το καθένα αν το αναλύσεις μπορεί να σου δώσει κι ένα λογικό αίτιο για την ύπαρξή του.

Όσα κι αν αλλάξουν, όμως, ό,τι δικαιολογίες κι αν προσπαθήσεις να δώσεις για όλες τις αποτυχημένες απόπειρες ή την απόσταση δειλίας, ένα πράγμα θα παραμένει αναλλοίωτο στο πέρασμα των χρόνων: Αν δύο άνθρωποι θέλουν να ‘ναι μαζί κι αυτή η επιθυμία είναι αμοιβαία και στην ίδια ένταση, κανένας κανόνας των καιρών, καμία τάση και καμία αλλαγή στις συμπεριφορές δε θα τους επηρεάσει. Πάλι θα λαχταράνε το πρώτο φιλί, πάλι δε θα χρειαστούν  λόγια για να εξηγήσουν τι συμβαίνει μεταξύ τους κι όλα θα κυλήσουν αβίαστα, αφού θα ‘χουν την αίγλη που τους δίνει ο έρωτας ν’ ανοίγει τον δρόμο.

Γιατί όσο σκληρές κι αν γίνονται οι εποχές, όσο κι αν αλλάζουν τα πρότυπα κι οι εικόνες που έχει ο άνθρωπος, υπάρχουν ακόμα συναισθήματα αυθεντικά. Συναισθήματα που χρειάζονται μόνο την κατάλληλη αφορμή για να κατακλύσουν τον οποιοδήποτε, όσο κυνικός ή απογοητευμένος κι αν είναι. Κι υπάρχουν και χημείες και ταιριάσματα που κανένας δεν μπορεί να παραβλέψει ή να καταπιέσει μέσα του, στο όνομα ενός εγωισμού, μιας ευκολίας, ενός βολέματος ή ενός κοινωνικού γοήτρου.

Γιατί μαγκιά δεν είναι να βγαίνεις αγρατζούνιστος από μια μάχη, ειδικά μια μάχη όπως ο έρωτας, αλλά να γιατρεύεις τις πληγές σου και να προχωράς. Γιατί κάθε πληγή είναι εμπειρία κι ένα βήμα που σε πηγαίνει ακόμα πιο κοντά στο τι θέλεις, τι αντέχεις και τι θα ‘πρεπε να αναζητάς για να ‘σαι ευτυχισμένος και πλήρης. Για την ηρεμία σου και την ψυχική σου υγεία. Για να μπορείς να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Για να ζεις και να μαθαίνεις. Να μαθαίνεις τι δώρο είναι το να μοιράζεσαι, και να κατακτάς αυτό που ποθείς πραγματικά. Για τη χαρά του έρωτα κι όσων ακολουθούν μετά από αυτό το συναίσθημα. Κόντρα σε όσους το σνομπάρουν γιατί το τρέμουν, σε όσους προσπαθούν το ευτελίσουν και να το υποβιβάσουν σε μια χλιαρή σαρκική ανάγκη και μια μικρή περιπέτεια.

Μόνο όσοι τον ‘χουν ζήσει καταλαβαίνουν, ξέρουν και πάντα θα τον αποζητούν. Χωρίς λόγια και φανφάρες. Σκέτο, νέτο, ντόμπρο συναίσθημα, όπως του αξίζει.