Σε θέλω όπως ο φοιτητής το 5άρι!

«Θέλω» και δυνατότερη λέξη από αυτή δε θα βρεις και δε θα ακούσεις ξανά. Έχει ένταση, δυναμική, είναι σύντομη και περιεκτική, χωρίς να χρειάζεται επεξηγήσεις και περαιτέρω αναλύσεις. Κι αν προσθέσεις κι ένα «σε» πριν απ’ αυτό το «θέλω», ζημιά!

Χαμένη μέσα στις σκέψεις μου κι επιχειρώντας να τις βάλω σε μια σειρά, προσπαθώντας παράλληλα να καταλήξω σε πίτσα ή σουβλάκια για βραδινό, ήθελα να παρομοιάσω τη φάση μου με μια άλλη κατάσταση, πιο χειροπιαστή, για να βγάλω μετά το πόρισμα για το πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση κι αν χρήζει ιατρικής παρακολούθησης, τελικά. Άρχισα, λοιπόν, να παίζω με τις λέξεις και τις παρομοιώσεις, μπας και δεν τα παίξουν τελείως τα νεύρα μου.

«Σε θέλω όπως εκείνος που κάνει δίαιτα τη ζάχαρη.» Μπα, αυτό μπορεί να μη μου αρκεί. «Σε θέλω όπως ο αλκοολικός την πρώτη γουλιά απ’ το ποτό του.» Ούτε αυτό μου κάνει, πολύ εξαρτητικό. Κι οι εθισμοί είναι βλαβεροί, άσε που όλοι σου λένε να τους κόψεις.

«Σε θέλω όπως ο μπακλαβάς το σιρόπι». Πάλι λίγο, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν ελάχιστο έως καθόλου σιρόπι ή δεν τρώνε καν σιροπιαστά. Εγώ θέλω κάτι αδιαμφισβήτητο, κάτι που να συγκεντρώνει όλη την επιθυμία και τη λαχτάρα που μπορεί να κρύβει μια κατάσταση. Το συναίσθημα αυτό το απερίγραπτο που σου δημιουργεί χαρά κι ανακούφιση χωρίς δεύτερη σκέψη.

«Σε θέλω όπως ο φοιτητής το 5αρι.» Ναι! Αυτό είναι, τόσο πολύ σε θέλω. Συναίσθημα που όμοιό του δεν υπάρχει. Είτε είσαι αιώνιος φοιτητής είτε πρωτοετής. Είτε σε νοιάζει να πάρεις το πτυχίο είτε όχι. Δεν έχει να κάνει με τη δυσκολία του μαθήματος, αλλά με την επιθυμία σου να το περάσεις. Για την ταλαιπωρία και τα ξενύχτια ή κι όχι, για την ηδονή που τα κατάφερες κι ας προσπάθησες ελάχιστα.

Είτε διάβαζες μερόνυχτα είτε πήρες βοήθεια και σημειώσεις από κάποιον άλλον. Από το πρώτο μέχρι το τελευταία μάθημα που θα πρέπει να περάσει απ’ τα χέρια σου για να πάρεις αυτό το γαμημένο το πτυχίο και να το βάλεις στο βιογραφικό σου. Για να σε ξεπληρώσει αυτό το 5αρι και να ανταποδώσει κάθε ώρα που αφιέρωσες σε έναν και μοναδικό σκοπό. Για να σε πάει ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο.

Γι’ αυτό το συναίσθημα αυτό είναι τόσο έντονο. Και μόνο με κάτι τέτοιο θα μπορούσα να συγκρίνω το πώς νιώθω για ‘σένα. Με μια επιθυμία αλήτικη, ίσως αυθαίρετη κι απόλυτη. Με εκείνους τους old school τρόπους που τον έψαχνες τον βαθμό, χαμένος σε λίστες μέχρι να βρεις το όνομά σου.

Σε θέλω γιατί απ’ όσα μαθήματα έχω διαβάσει κι έχω περάσει στη ζωή μου, είσαι το πιο σημαντικό κι ουσιαστικό. Από ‘κείνα που όσες φορές και να κοπείς, γουστάρεις να ξαναδώσεις. Για την ταλαιπωρία, για τη διαδικασία. Για να μπορέσεις να τα καταφέρεις επιτέλους και να το τρίβεις στη μούρη όλων. Για να μη χρειαστεί να πας ξανά στην ίδια αίθουσα, στην ίδια σχολή, στα ίδια μέρη, στα ίδια ξενέρωτα αισθήματα.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι μπορεί να σε θέλω λίγο πιο πολύ. Όχι όπως θέλει ο φοιτητής το 5αρι, αλλά όπως το θέλει και ξεροσταλιάζει γι’ αυτό πάνω απ’ τα τηλέφωνα η μάνα του. Κατάλαβες τώρα;