Συμβουλάτοράς σου να ‘ναι τα βιώματά σου

Οι καταστάσεις και συμπεριφορές που ερχόμαστε αντιμέτωποι, μαζί με αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε έχουν επιδραστικό ρόλο στις  αποφάσεις μας, είτε αυτές αφορούν τα επαγγελματικά είτε τα προσωπικά μας. Όλη μας τη ζωή καλούμαστε να δεχόμαστε ή να απορρίπτουμε πράγματα για να διαμορφώσουμε το περιβάλλον και τον τρόπο ζωής που θεωρούμε ότι μας αντιπροσωπεύει και μας αξίζει.

Κι ακούγεται ορθό, έτσι δεν είναι;  Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Στην πραγματικότητα, σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Υπάρχει όμως μια γενική γραμμή που ο καθένας μας, ενήλικας κι υπεύθυνος για τις πράξεις του, οφείλει να υιοθετήσει.

Κανένας, μα κανένας, από γονιός και φίλος ως οποιονδήποτε έχει τη θέση του συμβουλάτορα στη ζωή σου, δεν είναι σε θέση να σου υποδείξει τι πρέπει να κάνεις, τι πρέπει να δέχεσαι, πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι ή όχι.

Προφανώς στο πλαίσιο της συμβίωσης με άλλους ανθρώπους και της ομαλής συνέχισης αυτής της κοινωνικής διαδικασίας, υπάρχουν κάποιοι κανόνες κι όρια. Τα διέπει ο σεβασμός στον άλλον άνθρωπο, πρωτίστως όμως στον εαυτό μας. Αρχές και κανόνες, που σκοπό έχουν να προστατέψουν και να εξασφαλίσουν μια υγιή κοινωνία, με παραγωγικούς ανθρώπους ως μέλη της.

Αν εξαιρέσουμε, λοιπόν, τρανταχτά παραδείγματα που εντάσσονται στο πλαίσιο της άρνησης κοινωνικοποίησης ή εν γένει παραβατικής συμπεριφοράς, οτιδήποτε άλλο είναι προσωπική επιλογή κι απόφαση. Ο κάθε άνθρωπος, ακόμα κι αν ανήκει στην ίδια οικογένεια κι έχει μεγαλώσει με τους ίδιους ακριβώς όρους και τρόπους σκέψης, είναι διαφορετικός. Δεν είμαστε κλώνοι και δε φτάσαμε ακόμα στο σημείο να γίνουμε τυποποιημένα προϊόντα ή μίμοι.

Υπάρχουν διαφορετικοί χαρακτήρες και τρόποι κρίσης, διαφορετικά «θέλω» κι ανάγκες. Ως εκ τούτου συνυπάρχουν σε μια κοινωνία πολλές απόψεις για το τι είναι σωστό και λάθος. Αυτό που για ‘μένα φαντάζει η ενδεδειγμένη επιλογή, για κάποιον άλλον μπορεί να ‘ναι καταφανέστατα η λάθος. Κανένας άνθρωπος, όμως, δεν έμαθε να κρίνει αξιολογικά με το να ακούει παθητικά ιστορίες κάποιου άλλου ή αποκλείοντας κάτι επειδή κάποιος, κάπου, κάποτε τον συμβούλεψε να μην το επιχειρήσει. Αν δε βιώσεις μια κατάσταση, αν δε νιώσεις άβολα ή ακόμα κι αν δεν πληρώσεις τις συνέπειες που συνεπάγεται μια επιλογή σου, τότε δεν πρόκειται να μάθεις. Ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτός είναι ένας βασικός κανόνας που διέπει το ανθρώπινο είδος.

Όλες οι καταστάσεις, οι συμπεριφορές κι οι επιλογές, όποιον τομέα της ζωής μας κι αν αφορούν, πρέπει να ‘ναι βιωματικές. Πρέπει όντας ενήλικας και νοήμων και φυσικά έχοντας υπόψη σου τις γνώμες και τις συμβουλές ανθρώπων που σε νοιάζονται και θέλουν το καλό σου, να καταλήγεις στα δικά σου συμπεράσματα και να ζεις τη ζωή που εσύ ο ίδιος έχεις επιλέξει για τον εαυτό σου. Σωστή ή λάθος, η επιλογή κι απόφαση –μαζί με τις συνέπειες– είναι δική σου.

Κι αν κάτι δεν πάει όπως το υπολόγιζες, θα σου χαρίσει μια πολύτιμη εμπειρία, ενώ μια ευτυχής κατάληξη θα σε κάνει ευτυχισμένο και περήφανο. Τα θετικά με τα αρνητικά είναι αλληλένδετα, χωρίς το ένα το άλλο θα ‘χανε το νόημά του. Δεν μπορείς να αποφύγεις τα λάθη, εκτός κι αν ζεις σε κάποιο γυάλινο κλουβί. Και καλό θα ήταν ακόμα και αν ζεις σε ένα τέτοιο, να βγεις το συντομότερο δυνατό. Η έκθεση είναι απαραίτητη για να ωριμάσεις, να ζήσεις και να απολαύσεις όλα τα δώρα που έχει να σου δώσει η ζωή.

Όσο ακριβό και να είναι το τίμημα των επιλογών μας, πάντα θα ‘ναι μοναδικό, γιατί τουλάχιστον θα ‘ναι δικό μας.