Τα τρυφερά «μαμά» και «μπαμπά» στους γονείς των συντρόφων μας

Σκέφτηκα να ξεκινήσω αυτήν τη φορά με ένα μικρό ερώτημα-πείραμα. Πιστεύω ότι οι περισσότερες λέξεις δεν είναι απλά γράμματα σε μια σειρά. Υπάρχουν λέξεις που φέρουν συναισθήματα. Θέλω, λοιπόν, να φέρετε στο μυαλό σας συναισθήματα που σας δημιουργούν λέξεις όπως η αγάπη, η τρυφερότητα, η στοργή, η φροντίδα και πολλές άλλες παρόμοιες λέξεις και να τις εκφράσετε αν γίνεται με μία και μόνο λέξη.

Εμένα μου ήρθαν στο μυαλό δύο. Η πρώτη είναι μαμά κι η δεύτερη ήταν μπαμπάς. Δύο λέξεις με τόση βαρύτητα όσο καμία άλλη. Παγκόσμια. Είναι οι πρώτες λέξεις που μαθαίνουμε να λέμε από βρέφη. Μαμά και μπαμπάς. Δύο λέξεις που τις λες για να αποκαλέσεις τους δύο πιο υπέροχους ανθρώπους που σε φέρανε στον κόσμο κι ύστερα κάποια άλλα υπέροχα πλασματάκια, τα παιδιά σου, αποκαλούν έτσι εσένα.

Μέσα σε όλη αυτή τη μαγεία που κουβαλάνε αυτές οι δύο λέξεις μέσα τους και δεν είναι άλλη απ’ τη μαγική διαδικασία της δημιουργίας της ζωής, πόσο τυχεροί είναι κάποιοι άνθρωποι που είχαν τη χαρά και την ευτυχία να προσθέσουν άλλους δύο ανθρώπους με τόσο τιμητικούς τίτλους στη ζωή τους; Και φυσικά μιλάω για τους γονείς του ανθρώπου που αγαπάς.

Συναντήθηκες μέσα σε δισεκατομμύρια ανθρώπων με τον έναν και μοναδικό που ένιωσες το απόλυτο ταίριασμα. Είσαι ερωτευμένος, αγαπάς, λάμπεις από ευτυχία κι αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να σου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Πέρα απ’ τα χαρακτηριστικά που ψάχνει ο καθένας μας κι είναι υποκειμενικά, νομίζω ότι οι αρχές, το ήθος, η παιδεία κι όσα κάνουν έναν άνθρωπο μοναδικό κι αξιόλογο, είναι καλλιεργημένα στον καθένα μας, μέσα μας, σαν σπόροι απ’ την οικογένειά μας.

Όταν γνωρίζεις, λοιπόν, τους γονείς τους συντρόφου σου, γνωρίζεις τους ανθρώπους που δημιούργησαν αυτόν κι ό,τι αυτός κουβαλάει σαν φορτίο μαζί του και θα κουβαλάει πάντα. Είτε θετικό είτε αρνητικό.  Γνωρίζεις δύο ανθρώπους που κόπιασαν, ξενύχτησαν, έκλαψαν, πόνεσαν, γέλασαν και τελικά κατάφεραν να δημιουργήσουν αυτόν που έχεις εσύ δίπλα σου αυτή τη στιγμή. Και φέρεις την ευθύνη, εν μέρει, για την ευτυχία και την περαιτέρω ανάπτυξη κι εξέλιξη του παιδιού τους. Σου εμπιστεύονται ό,τι πιο πολύτιμο έχουν αυτοί οι δύο. Δεν είναι υπέροχο να εμπλουτίσεις με αυτόν τον τρόπο τη ζωή σου και να μπορείς να νιώθεις πως έχεις ακόμα δύο άγνωστους μέχρι πρότινος να νοιάζονται για σένα, να χαίρονται, να είναι δίπλα σου στα καλά και στα άσχημα, που μπορεί να αντιμετωπίσεις στη ζωή; Άλλη μια μαμά κι άλλον έναν μπαμπά. Προφανώς και κανένας δε θα αντικαταστήσει ποτέ τους φυσικούς σου γονείς, απλά θα πολλαπλασιάσεις τη θαλπωρή και τα συναισθήματα που πολύ ιδιαίτερα δημιουργούν αυτές οι λέξεις.

Επειδή, βέβαια, το σύνδρομο της κακιάς πεθεράς και τα οιδιπόδεια συμπλέγματα είναι πράγματα αθάνατα στην ελληνική πραγματικότητα, εύχομαι να είσαι απ’ τους τυχερούς που δε θα πέσουν στην άλλη πλευρά του νομίσματος. Γιατί τότε, δυστυχώς, τα πράγματα σπάνια οδηγούν σε happy end. Και για να μην κατηγορούμε μόνο τα πεθερικά, υπάρχουν και σύντροφοι που δε νιώθουν οικεία κι άνετα με τους γονείς του συντρόφου τους. Κι όλα αυτά είναι κρίμα γιατί αποπροσανατολίζουν τον αρχικό σκοπό δύο ερωτευμένων ανθρώπων που επέλεξαν να είναι μαζί: Να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια κάτω απ’ τις προστατευτικές φτερούγες των οικογενειών απ’ τις οποίες προήλθαν. Αγαπημένοι, ευτυχισμένοι, σαν ένα.