Ανταγωνισμός. Ο ανταγωνισμός ορίζεται ως τον αγώνα για την επικράτηση ή την επίτευξη ενός ανώτερου σκοπού. Ο ανταγωνισμός με σωστή διαχείριση μπορεί να γίνει εποικοδομητικός και να έχει θετικά αποτελέσματα για το άτομο που τον βιώνει. Δεν είναι βέβαια όλα τα άτομα ίδια, όλοι οι ανταγωνισμοί υγιείς και σε πολλές περιπτώσεις ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.
Υπάρχουν περιπτώσεις που οι άνθρωποι αισθάνονται ανταγωνισμό με άτομα με τα οποία δε θα έπρεπε και για λόγους καθαρά εγωιστικούς. Όπως για παράδειγμα με τα παιδιά του συντρόφου τους, είτε είναι και δικά τους είτε όχι.
Έχει παρατηρηθεί στο ζωικό βασίλειο ότι αυτή η συμπεριφορά είναι συνήθης και σκοπός του φύλου που νιώθει τον ανταγωνισμό, στις περισσότερες περιπτώσεις παρατηρήθηκε το αρσενικό, είναι η κυριαρχία. Το αρσενικό τερματίζει τη ζωή των παιδιών του θηλυκού είτε επειδή προήλθαν από άλλο αρσενικό και δεν είναι συνέχεια του δικού τους DNA είτε επειδή θέλει να εξασφαλίσει την αμέριστη και απερίσπαστη προσοχή του θηλυκού. Ακραίο παράδειγμα αλλά πέρα για πέρα αληθινό.
Μπορεί να υφίσταται μια αντίστοιχη μορφή ανταγωνισμού όταν μιλάμε για νοήμονες, ενήλικες ανθρώπους όπου θα έπρεπε να υπερισχύει η λογική, που είναι άλλωστε κι αυτό το χαρακτηριστικό που μας διαχωρίζει από τα ζώα; Η απάντηση είναι δυστυχώς πως ναι. Η κρίση του καθενός είναι διαφορετική, ο τρόπος σκέψης επίσης, βιώματα, αναμνήσεις αλλά και προσωπικές εμπειρίες έχουν χαράξει τη συμπεριφορά και την πορεία μας τελείως διαφορετικά. Υπάρχουν ένστικτα που υπερισχύουν της λογικής και μνήμες που έχουν εντυπωθεί στο υποσυνείδητο περιμένοντας απλά την κατάλληλη, ή την πλέον ακατάλληλη, αφορμή για να έρθουν στην επιφάνεια. Τότε το άτομο γίνεται έρμαιο των παθών και των συναισθημάτων που παρά τη θέλησή του χειραγωγούν μια συμπεριφορά αρνητική κι επικίνδυνη.
Η απόσπαση της προσοχής, η ζήλια, η αίσθηση ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή το άτομο και η σχέση τους ήταν το μοναδικό επίκεντρο είναι μερικοί από τους λόγους που μπορούν να κλονίσουν έναν άνθρωπο που εγωκεντρικά λειτουργώντας, δεν έχει λύσει πολύ σοβαρά προσωπικά θέματά του. Η συνειδητοποίηση ότι ένα τόσο δα μικροσκοπικό πλασματάκι μπορεί ν’ αποτελέσει το κέντρο του ενδιαφέροντος, της αγάπης και της αμέριστης προσοχής του κόσμου αλλά και του αντικειμένου του πόθου τους είναι αρκετή για να συνταράξει τις ισορροπίες της μέχρι τότε φαινομενικά υγιούς σχέσης.
Αδιαφορία ως προς τη φροντίδα, καβγάδες μεταξύ των συντρόφων, απροσδιόριστα ξεσπάσματα, μέχρι κι εγκατάλειψη από την πλευρά του ατόμου που νιώθει τον ανταγωνισμό είναι τα πιθανά σενάρια που μπορούν να λάβουν χώρα. Η βοήθεια εδώ δεν αρκεί μόνο από την πλευρά του συντρόφου του αλλά είναι ζωτικής σημασίας η παρακολούθηση από έναν ειδικό.
Ένα παιδί είναι πάντα ένας λόγος χαράς κι ολοκλήρωσης. Έτσι θα πρέπει να βιώνεται κι από τις δυο πλευρές. Επειδή όμως ποτέ, κανένας δεν είναι προετοιμασμένος για τα συναισθήματα που μπορεί να φέρει στην επιφάνεια ένα τέτοιο γεγονός, καλύτερα να μην μπούμε στη διαδικασία να κρίνουμε καμία στάση όσο ακραία ή ανυπόστατη κι αν ακούγεται στα αυτιά μας. Με πολλή αγάπη και βοήθεια τα πάντα είναι δυνατά. Και κανένας ποτέ δεν προετοιμάστηκε για τις ευθύνες και τις αλλαγές που φέρνει στη ζωή του, η γέννηση ενός παιδιού.
Αυτό που μετράει όμως στο τέλος της ημέρας είναι η αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις για τους ανθρώπους που αγαπάς.
Συντάκτης: Λίνα Καράτση
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
