Θέλουμε να ξέρουμε πάντα την αλήθεια;

Αλήθεια. Λίγοι τη λένε χωρίς φόβο και με πολύ πάθος. Άλλοι την κρύβουνε, πολλοί την μπερδεύουν, κατά βάθος όλοι μας όμως θα θέλαμε να την ξέρουμε. Θα θέλαμε αλήθεια; Ιδού η απορία.

Ακόμα και αυτοί που λατρεύουν την αλήθεια ωμή και χωρίς σάλτσες όπως πρέπει να λέγεται και να ακούγεται, μπορεί να υποκύψουν σε μερικές εξαιρέσεις. Είναι όλες οι φάσεις ίδιες; Δεν υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι ευάλωτος ή αδύναμος και αντί για μια σκληρή αλήθεια που μπορεί να σου δημιουργήσει ένα ακόμη πρόβλημα, θα ήθελες να ακούσεις ένα μικρούλι, αθώο ψεματάκι; Ή μπορεί να μη θέλεις ένα ψέμα όσο λευκό και αν είναι, αλλά μήπως θα μπορούσε να μην ειπωθεί καλύτερα τίποτα;

Η αλήθεια θα έπρεπε να αντέχεται να ακούγεται και να μπορεί να ειπωθεί υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Αν τη θέλεις και την επιζητάς έτσι θα έπρεπε να είναι. Ακόμα όμως και αν είσαι ο πρωτοστάτης της εκστρατείας υπέρ της, υπάρχουν μερικές φάσεις και στιγμές που θα πρέπει να εξαιρεθούν είτε είναι είτε δεν είναι politically correct. Αν αφορά άλλους η αλήθεια που πρόκειται να ειπωθεί πρέπει πάντα να λαμβάνουμε υπόψιν μας ότι απέναντι μας έχουμε έναν άνθρωπο με τα δικά του όρια, τις δικές του ευαισθησίες και τα δικά του προσωπικά στεγανά, τα οποία πρέπει πάντα να σεβόμαστε. Όποιες και αν είναι οι δικές σου θεωρίες περί αλήθειας, ο γνώμονάς σου πρέπει να είναι αυτός που έχεις απέναντί σου. Αν αυτό που θα ειπωθεί πρόκειται να πληγώσει, να δημιουργήσει οποιασδήποτε μορφής προβληματισμό ή κακή διάθεση σε κάποιον άλλον, τότε μάλλον καλύτερα «να μασάς αντί να μιλάς».

Αντίστοιχα, είναι κάποιες φορές που και οι ίδιοι  οι υπέρμαχοι της ειλικρίνεια, αντιμετωπίζουν την ευάλωτη, ευαίσθητη και ρομαντική πλευρά της ζωής. Είναι λόγια σε διάφορες καταστάσεις  που βιώνουμε που δε θα θέλαμε να τα ακούσουμε εκείνη την ώρα. Από το πιο μικρο και καθημερινό, όπως το πάχυνες την ώρα που παλεύεις να συγκροτήσεις το ρημάδι το στόμα σου από ακόμα μια ατασθαλία ιδίως όταν προέρχεται από το αντικείμενο του πόθου σου. Ή πόσο ανάγκη έχεις να ακούσεις τους λόγους που ένας άνθρωπος σου βάζει όρια στη ζωή του, ειδικά όταν πρόκειται για έναν άνθρωπο που νιώθεις ότι έχεις αρχίσει να αναπτύσσεις αισθήματα;

Δε μιλάμε να ζεις σε μια ουτοπία και ένα παραμυθάκι, αλλά όπως όλα και εδώ πρέπει να βάλουμε πάλι ένα μέτρο και ένα όριο. Προφανώς και αν είσαι ώριμος και με πέντε δέκα εμπειρίες στη ζωή σου αντιλαμβάνεσαι ξεκάθαρα και πώς είσαι και ποιος είσαι και τι συμβαίνει στη ζωή σου. Το να μπορείς όμως να  πλαισιώσεις μερικές στιγμές με την πιο ρομαντική πλευρά τους ή να έχεις μερικές αναμνήσεις που δε θα σου θυμίζουν πόσο κυνικός, ωμός και ρεαλιστής μπορείς να γίνεις  είναι κάτι που δε θα σου στοιχίσει και τίποτα ιδιαίτερο. Γιατί λίγο παραμύθι δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Ούτε αυτόν που το διάβασε, ούτε αυτόν που το έζησε. Ίσα-ίσα που έγινε η αφορμή από την παιδική μας ηλικία να ψάχνουμε ευκαιρίες ή να τις δημιουργούμε ούτως ώστε μερικές ιστορίες μας να ξεκινούνε με το «Μια φορά και έναν καιρό» και να προσπαθούμε να τελειώσουμε τις πιο σημαντικές με το «Ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα».