Χαλάλι τρεις μέρες ταλαιπωρία για ένα επικό ξενύχτι

Μεγάλη αλήθεια και σκληρή πραγματικότητα είναι ότι όσο μεγαλώνεις αλλάζουν οι αντοχές σου. Το κουράγιο κι η ανθεκτικότητά σου, σε οτιδήποτε κάνεις, θέλουν εξάσκηση για να παραμείνουν στα επίπεδα που εσύ επιθυμείς. Αν, ας πούμε, έβγαινες κάθε βράδυ για πολύ καιρό και σταδιακά ελάττωνες μέχρι που εγκατέλειψες αυτές τις εξόδους, προφανώς κι ο οργανισμός σου παράλληλα κατέβαζε ρυθμούς μαζί με τη συχνότητα. Είναι όπως το αλκοόλ. Αν πίνεις σε καθημερινή βάση έστω κι ένα-δυο ποτηράκια θα κάνεις πιο δύσκολα κεφάλι από ό,τι ένας οργανισμός που πίνει αραιά και πού.

Μεγάλο ρόλο επίσης παίζει η ψυχολογία, στην προκειμένη περίπτωση. Στα είκοσι δε σε νοιάζει τίποτα. Θες να βγεις, να γυρίσεις, να γνωρίσεις μέρη, κόσμο, γεύσεις, οτιδήποτε υπάρχει εκεί έξω και σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, δηλαδή τα πάντα σε αυτήν την ηλικία. Κι εδώ που τα λέμε, κι οι υποχρεώσεις που έχεις, σχεδόν αμελητέες σε αυτή τη φάση, σου δίνουν την πολυτέλεια να μην ασχολείσαι με τίποτε άλλο πέρα απ’ το πώς θα περάσεις όμορφα και θα γεμίσεις αναμνήσεις.

Κι όλα αυτά καλά αν το ξενύχτι οφείλεται σε έξοδο με φίλους ή στέρηση ύπνου που σε αντάλλαγμα σου προσέφερε συγκινήσεις με τον άνθρωπό σου. Το θέμα είναι ότι οι αφορμές που σε κρατάνε ξάγρυπνο πολλές φορές δεν είναι καθόλου ευχάριστες και το αντάλλαγμα στην περίπτωση αυτή είναι μόνο η ταλαιπωρία των επόμενων ημερών.

Επειδή το φταίξιμο το ρίχνουμε συνήθως στην ηλικία, δε μεγαλώνεις κι έχεις άλλες αντοχές με το που σβήσεις τα επιπλέον κεράκια στην τούρτα σου. Έχεις υποχρεώσεις που δε σου αφήνουν τα περιθώρια να ‘σαι ξέγνοιαστος κι έτσι μπλοκάρεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου. Έχεις άλλο οικογενειακό στάτους, που σε περιορίζει να κινείσαι βάσει συγκεκριμένων κανόνων και συμπεριφορών. Έχεις βάλει στόχους που θέλεις να πραγματοποιήσεις κι αυτή σου η επιθυμία κοστίζει σε προσωπικό χρόνο και στιγμές που αποφάσισες να θυσιάσεις για χατίρι μιας κάποιας επιτυχίας. Κι είναι κι αυτά τα ρημάδια τα «πρέπει» που μας βάζουν στο τριπάκι να νομίζουμε ότι τα πιο σημαντικά είναι έξω από εμάς κι όχι μέσα μας.

Κίνητρο χρειάζεσαι και καλή παρέα για να απολαύσεις ένα ξενύχτι από εκείνα τα καλά που συνήθιζες να κάνεις όταν ήσουν πιο μικρός. Γιατί καμία καλή ιστορία που αξίζει να θυμάσαι και να εξιστορείς δεν έχει μόνο έναν πρωταγωνιστή και καμία εμπειρία που χαράχτηκε στη μνήμη σου δε δημιουργήθηκε πηγαίνοντας για ύπνο απ’ τις δέκα.

Χαρούμενος θα ‘σαι όταν, ζυγίζοντας καταστάσεις και συνθήκες, κάνεις όχι ό,τι θα ξεκουράσει το κορμί σου για να βγάλεις άλλη μια μέρα βυθισμένη στη ρουτίνα αλλά ό,τι θα ξεκουράσει την ψυχή σου, ώστε να αντέχεις την καθημερινότητα και να μπορείς να ‘σαι παράλληλα δημιουργικός και παραγωγικός.

Κι ας ξενυχτάς μία βραδιά κι ύστερα χρειάζεσαι τρεις μέρες για να συνέλθεις. Το να επαναφέρεις την ανεμελιά, την παιδικότητα και τον τρόπο που αντιμετώπιζες τη ζωή πιο μικρός είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου, σε μια ηλικία που τα «πρέπει» είναι αμέτρητα και τα «θέλω» μία λέξη και μία ανάγκη που έχεις ξεχάσει πόσο ισχυρή είναι η δύναμή της και πόσο αποτελεσματικά τα οφέλη της για όλους μας.