Δημιουργούμε συνθήκες επιβράβευσης για να σπάμε τις δίαιτες

Φαγητό. Αχ, σκέτη απόλαυση. Στη ζωή ένα απ’ τα ομορφότερα πράγματα είναι η τροφή. Ποιος δε λάτρεψε μια σοκολάτα; Ένα λαχταριστό πιάτο τηγανιτές πατάτες με μπριζόλα. Σκέτος πειρασμός. Όλα τα ωραία, όμως, έχουν κι επιπτώσεις. Θερμίδες! Μας θυμίζουν κάτι; Δυστυχώς, ναι! Συνέχεια της απόλαυσης που προαναφέραμε.

Δίαιτα∙ μία λέξη που προκαλεί λιγάκι τρόμο. Μια αναγκαστική κίνηση, αν θέλουμε δηλαδή να μείνουμε στα κιλά μας ή να προσέξουμε κάπως την υγεία μας, κάτι που περιορίζει το αλάτι μας ή τη ζάχαρη κι άλλα ακόμη που λατρεύουμε. Πόσοι από εμάς θέλουμε να στα αλήθεια να κόψουμε αγαπημένες τροφές κι υλικά, που είναι τα άτιμα τόσο νόστιμα; Μάλλον ελάχιστοι, γιατί το φαγητό είναι πειρασμός κι απόλαυση μαζί.

Έτσι, πολλοί από εμάς σπάμε τις δίαιτες γιατί πολύ απλά έχουμε αδυναμία στο καλό φαγητό. Εντάξει, νιώθουμε ενοχές πολλές φορές που δεν ήμασταν τόσο πειθαρχημένοι. Και δεν αισθανόμαστε καλά γι’ αυτό. Ενώ μπορεί να αρχίζουμε καλά και προσηλωμένοι, ξαφνικά μόνο μία μυρωδιά απ’ την κουζίνα του διπλανού διαμερίσματος μας κάνει να πεινάμε. Κι άντε μετά να τηρήσουμε  ένα τέτοιο αυστηρό πρόγραμμα.

Μια αίσθηση ενοχής, αλλά συγχρόνως και μια προσπάθεια να απαλλαχτούμε από αυτό το βάσανο που λέγεται «δίαιτα». Τι δύσκολη που είναι η ζωή! Κάπως έτσι, επινοούμε συνθήκες επιβράβευσης –για άλλους χαζές δικαιολογίες– με σκοπό να ξεφορτωθούμε λίγες απ’ τις τύψεις μας για εκείνη την κρέπα τίγκα στη σοκολάτα –και στις θερμίδες– που κατασπαράξαμε τα ξημερώματα.

Τι εννοούμε; Για παράδειγμα, αναλάβαμε ένα δύσκολο και πιεστικό project στη δουλειά, αλλά το φέραμε εις πέρας. Σαν επιβράβευση, λοιπόν, μπορούμε άνετα να καταναλώσουμε το γλυκό της αρεσκείας μας, ακόμη κι αν βρισκόμαστε σε φάση αποτοξίνωσης. Μας αξίζει, βρε παιδί μου! Ρίξαμε κόπο κι ιδρώτα γι’ αυτή τη δουλειά. Να μην πάρουμε μια ανταμοιβή; Κι εκεί πέφτουμε στην παγίδα.

Μπορεί να μην είναι πολύ λογικός ο συνειρμός μας, αλλά το φαγητό είναι συναίσθημα και πάει κόντρα σε κάθε λογική. Ίσως δημιουργούμε οφθαλμαπάτες στον εαυτό μας, ώστε έτσι οι θερμίδες να μην έχουν ουσιαστική αξία. Αμέσως ξεχνάμε κιλά και δίαιτες. Δε μας ενδιαφέρει, διότι είναι το δωράκι μας μετά από κάτι καλό που κάναμε. Με αυτό τον τρόπο δικαιολογούμαστε και δε νιώθουμε περίεργα που ακυρώσαμε μια προσπάθεια υγιεινής διατροφής για ακόμη μία φορά.

Άλλωστε, αυτή τη φορά έχουμε λόγο. Είτε τα πήγαμε καλά στη δουλειά είτε περάσαμε ένα δύσκολο μάθημα στη σχολή κι άλλα τέτοια παραδείγματα. Εντάξει, δε βγάζουν νόημα. Είναι απλά προφάσεις για να πέσουμε με τα μούτρα στο φαγητό. Αλλά με τη διαφορά ότι προσπαθούμε να διώξουμε τις ενοχές. Δε θα λέμε μετά ότι δεν έπρεπε να το φάμε και κάναμε λάθος. Όχι, θα λέμε πως ήταν η ανταμοιβή μας.

Καλώς ή κακώς το νόστιμο φαγητό πάντα θα μας παρασύρει. Και με τη σκέψη της ανταμοιβής οι θερμίδες θα είναι ανούσιες στο μυαλό μας. Στην ουσία εμείς δημιουργούμε αυτές τις σκέψεις για να λυτρωθούμε απ’ την αμαρτία μας -δεν είναι αμαρτωλή η σοκολατίνα; Κάπως έτσι νιώθουμε ότι δεν κάναμε κάτι τρομερό.

Απλά σπάσαμε για ακόμη μια φορά μια δίαιτα. Υποκύψαμε στον πειρασμό αυτού του λαχταριστού σοκολατένιου κορμού. Κι όσο λέμε ότι θέλουμε να σταματήσουμε αυτά τα άτιμα γλυκά ή οτιδήποτε μας κάνει κακό σε συνεχή κατανάλωση, τόσο πιο πολύ θέλουμε να τα τρώμε. Εντάξει, μία πάστα μία φορά το μήνα ή και παραπάνω δεν κάνει κακό, προς θεού. Αλλά συνέχεια, δυστυχώς, δεν είναι κι ό,τι καλύτερο.

Είμαστε περίεργα πλάσματα. Αφού ξέρουμε την αλήθεια γιατί δημιουργούμε οφθαλμαπάτες στον εαυτό μας; Κατά βάθος, ξέρουμε ότι σπάσαμε μια δίαιτα γιατί δεν προσπαθήσαμε τόσο, μας κέρδισε το φαγητό ή το θέλαμε περισσότερο. Και ναι, οι θερμίδες πιάνονται πάντα, ακόμη κι αν πιστεύουμε ότι μας άξιζε η σοκολατόπιτα που καταβροχθίσαμε χθες το βράδυ, ακόμη κι αν σώσαμε τον κόσμο όλο το πρώτο κουμπί του παντελονιού θα εξακολουθεί να μας σφίγγει.

Το φαγητό είναι απόλαυση κι όλοι εμείς οι λάτρεις του το αγαπάμε πολύ για να του πούμε «όχι».