Γκρινιάρηδες φίλοι μας, σας αγαπάμε

Όλοι τους έχουμε συναντήσει. Είναι εκείνοι οι φίλοι που όλα τους βρομάνε κι όλα τους ξινίζουν. Ναι, αυτό το φιλαράκι, που πρήζει την παρέα με παράπονα, που εννοείται πως ποτέ δε σταματάνε. Η γκρίνια μπορεί να θεωρηθεί συνώνυμό του. Κατά βάθος, όμως, τον αγαπάμε κι έτσι τον στηρίζουμε. Διότι φιλία σημαίνει υποστήριξη.

Συχνά-πυκνά, νιώθει αδικημένος από όλους κι από όλα. Πολλές φορές ίσως να χρησιμοποιεί την γκρίνια του ως μέσο για να κερδίσει την προσοχή μας, να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον με το παραλήρημά του. Αρκετές είναι οι στιγμές που ο φίλος μας παραπονιέται χωρίς ουσιαστικό λόγου και συχνά τα θέματα είναι επαναλαμβανόμενα.

Λέξεις ανούσιες που δε βγάζουν νόημα, μονότονες εκφράσεις και ζητήματα, που έχουν ειπωθεί παραπάνω απ’ το όριο του κανονικού. Οι περισσότεροι από εμάς το έχουμε βιώσει. Φυσικά, όλο αυτό δε γίνεται επίτηδες ούτε με σκοπό να μας ταλαιπωρεί. Είναι ένας λανθασμένος τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων απ’ τη μεριά του. Όλο καταλήγουμε μαζί του σε διαφωνίες χωρίς λόγο κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα έναν φαύλο κύκλο.

Άλλες φορές η γκρίνια είναι συνήθεια του μυαλού του κι αυτή χρησιμοποιεί ως στάση ζωής. Πάντα θα βρει κάτι αρνητικό να πει κι ό,τι του συμβαίνει είναι άδικο. Είτε αυτό έχει να κάνει με τη σχέση του είτε με την εργασία του, η μουρμούρα δεν έχει τελειωμό. Είναι ο τύπος που έχει περάσει σε άλλο στάδιο. Δε θέλει να μας τραβήξει την προσοχή μόνο και μόνο για να ασχοληθούμε μαζί του, απλά έχει λάβει πλέον την γκρίνια ως ένα όπλο για να αντιμετωπίζει τα προβλήματά του.

Λάθος όπλο, βέβαια, διάλεξε, αλλά μόνο αυτό πιστεύει πως υπάρχει. Συγγνώμη, αλλά ως φίλοι πρέπει να του υπενθυμίσουμε ότι όλος αυτός ο αρνητισμός δεν οδηγεί πουθενά. Είναι χάσιμο χρόνο και το μόνο που κάνει είναι να χαλάει τον ψυχικό του κόσμο. Αν είχε νόημα, όλοι θα γκρινιάζαμε κι έτσι, μαγικά, δε θα είχαμε κανένα πρόβλημα. Η ζωή, όμως, θέλει άλλη στρατηγική κι αυτό πρέπει να το τονίσουμε ώστε να το καταλάβει.

Είναι ο τύπος  που πάσχει απ’ την –ανίατη ίσως– ασθένεια της μακροχρόνιας γκρίνιας. Ας μη σταθούμε, όμως, στην επιφάνεια. Ο φίλος μας ζητά αποδοχή και συμπόνια. Όσο κι αν φαίνεται το αντίθετο, στην πραγματικότητα επιζητεί από εμάς ένα θετικό αντίκρισμα. Κατά βάθος οι γκρινιάρηδες είναι οι πιο ευαίσθητοι.

Μόλις νιώσει την αποδοχή, τότε ίσως δει τις καταστάσεις που βιώνει με άλλο μάτι. Τότε μπορεί και να ξεφύγει απ’ τον αρνητισμό που τον διακατέχει. Γι’ αυτό τον λόγο πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε θετικά. Άλλωστε, αυτό επιθυμεί κι ο ίδιος κι ας μην το λέει. Πρέπει να λάβει ένα σημαντικό μήνυμα ότι η γκρίνια δε βοηθά πουθενά, το αντίθετο μάλιστα.

Είναι χρέος μας κι οφείλουμε ως φίλοι του να τον στηρίξουμε. Άλλωστε, αυτό δεν είναι η φιλία; Διαρκής ενθάρρυνση στα άτομα που αγαπάμε κι έχουμε επιλέξει στη ζωή μας. Η γκρίνια είναι τοξική και μας σπάει τα νεύρα αρκετές φορές, αλλά το φιλαράκι μας περιμένει από μας ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά -κι ίσως έτσι καταφέρουμε να του δείξουμε άλλους δρόμους, πιο αισιόδοξους. Έτσι κι αλλιώς, όσο κι αν έχει το απίστευτο χάρισμα να μας τσατίζει με τη μουρμούρα του, δεν μπορούμε να του κρατήσουμε κακία.

Καταλήγοντας σε ένα αποτέλεσμα, οι φίλοι μας είναι δικές μας επιλογές. Μια συγγένεια που εμείς οι ίδιοι επιδιώξαμε. Και τους γκρινιάρηδες φίλους μας τους λατρεύουμε, γιατί παρ’ όλη την γκρίνια τους, σίγουρα έχουν τόσα άλλα θετικά. Όσο κι αν παραπονιούνται, εμείς θα τους βλέπουμε ξεχωριστούς. Μη σκάτε! Αγάπη θέλουν κι αυτοί. Όσοι παραπονιούνται, μέσα τους υποφέρουν -κι εμείς θα είμαστε δίπλα τους.

Άλλωστε, κανείς δεν είναι τέλειος. Όλοι κουβαλάμε τα ελαττώματά μας. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους δείξουμε την ουσία της ζωής με τον δικό μας θετικό τρόπο. Από ‘κεί και πέρα, πάντα θα τους αγαπάμε και θα τους στηρίζουμε.