Η καλή συνεργασία είναι το παν

Στο επαγγελματικό κομμάτι καταλυτικό ρόλο παίζει η συνεργασία, αυτό που ονομάζουμε συναδελφική υποστήριξη. Όχι μόνο για την ίδια τη ροή της δουλειάς αλλά και για την ψυχολογία μας. Όταν ξέρεις πως ο συνάδελφός σου είναι διαθέσιμος να σε βοηθήσει και να σε υποστηρίξει, αν χρειαστεί, τότε αυτομάτως αισθάνεσαι μια ασφάλεια που γίνεται κίνητρο για την καλύτερη απόδοσή σου. Όταν, όμως, βρίσκεσαι σε ένα αρνητικό κλίμα γεμάτο εντάσεις κι επικρίσεις, δεν μπορείς να μείνεις ανεπηρέαστος.

Όταν, λοιπόν,  δεν υπάρχει ένα κλίμα υποστήριξης, ή έστω μια χλιαρή ισορροπία, αλλά αντιθέτως ο εργασιακός χώρος μοιάζει με εμπόλεμη ζώνη, όπου ο ένας προσπαθεί να εξοντώσει τον άλλον, αυτομάτως πάει πίσω κι η δουλειά, καθώς κανείς δεν μπορεί να ‘ναι παραγωγικός όταν δέχεται διαρκείς πιέσεις ή αναλώνεται στο να τις δημιουργεί.

Κάπως έτσι, φτάνουμε στο σημείο να ξεχνάμε το βασικό λόγο για τον οποίο βρισκόμαστε εκεί, την ίδια τη δουλειά μας, αφού δίνουμε βάση και ξοδεύουμε την ενέργειά μας στις κόντρες με τους συνεργάτες μας. Αφήνουμε έτσι πίσω, συνειδητά ή ασυνείδητα, τις υποχρεώσεις μας ή κάνουμε λάθη, γιατί η κακή μας ψυχολογία εννοείται πως δε μας αφήνει καθαρό μυαλό ούτε και τη δυνατότητα να συγκεντρωθούμε.

Είναι λογικό, λοιπόν, απ’ τη μη αποδοτικότητά μας να ανοίξει ένας κύκλος παραπόνων απ’ τους προϊσταμένους μας, καταλήγοντας έτσι όχι μόνο να καθυστερούμε την εξέλιξή μας, αλλά να ρισκάρουμε και τη θέση μας -πέρα απ’ την ψυχική μας ηρεμία.

Εννοείται πως όλος αυτός ο αρνητισμός δε θα μείνει μόνο στο γραφείο, αλλά θα μας συνοδεύει καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας μας, κουβαλώντας τα προβλήματα της δουλειάς και στο σπίτι, κάνοντάς τα αιτία για άλλες εντάσεις.

Αλλιώς πηγαίνεις κι επιστρέφεις απ’ τη δουλειά όταν υπάρχει ένα θετικό κλίμα, αν όχι φιλικό, ανάμεσα σε σένα και τους συναδέλφους σου και μια αρμονική συνεργασία κι αλλιώς όταν αναγκάζεσαι να συναναστρέφεσαι ανθρώπους που γνωρίζεις πως δε σε εκτιμούν και φροντίζουν διαρκώς να σου δείχνουν πόσο σε υποτιμούν, προσβάλλοντάς σε και κάνοντάς σου παρατηρήσεις με την πιο ασήμαντη αφορμή -χωρίς καν να τους το επιτρέπει η θέση τους. Όση υπομονή κι αν κάνεις, κάποια στιγμή θα εκραγείς, αφού δεν μπορείς διαρκώς να ανέχεσαι τα κόμπλεξ των άλλων.

Σαφώς κι η καθημερινή τριβή αλλά και το άγχος που δημιουργεί ο φόρτος εργασίας, θα οδηγούν κάποτε σε εντάσεις. Κάποιος θα ανεβάσει φωνή κι εσύ ίσως να απαντήσεις κάπως απότομα. Κι αυτό δεν είναι ό,τι καλύτερο, μα είναι λογικό κάποτε να συμβαίνει. Το πρόβλημα δεν ελέγχεται όταν κάποιοι επιμένουν να φέρονται άσχημα, να μιλούν κοφτά κι ειρωνικά, χωρίς να σέβονται τους συναδέλφους τους, προσπαθώντας διαρκώς να εντοπίσουν ένα λάθος για να το υποδείξουν, θεωρώντας πως έτσι ανεβάζουν την αξία τους. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες, που στην τελική δεν είναι καθόλου λεπτομέρειες, παίζουν τεράστιο ρόλο στο πώς αποδίδουμε στη δουλειά μας, όσο καλοί κι αν είμαστε στο αντικείμενό μας.

Όταν, όμως, μοιράζεσαι τη δουλειά σου με ανθρώπους θετικούς, που σε καταλαβαίνουν κι αντιλαμβάνονται πως μόνο με ομαδικό πνεύμα θα φέρετε τα καλύτερα αποτελέσματα, τότε εμπνέεσαι και δημιουργείς κι εσύ με τη σειρά σου. Πηγαίνεις στο γραφείο με χαμόγελο κι όχι με ένα σφίξιμο στο στομάχι, ούτε ανυπομονείς να φύγεις γιατί εκεί μέσα πνίγεσαι.

Και μόνο έτσι θα πρέπει να λειτουργεί ένας επαγγελματικός χώρος, με ηρεμία κι ένα πνεύμα συνεργασίας. Ακόμα κι αν διαφωνούμε θα πρέπει να εκφράζουμε την αντίρρησή μας με σεβασμό. Όσο δύσκολη κι αν είναι η μέρα στη δουλειά, αλλιώς νιώθεις όταν έχεις καλούς συνεργάτες που αλληλοστηρίζεστε, κάνετε πλάκα και στα ζόρια μοιράζεστε το βάρος.

Δεν είναι λίγες οι φορές όπου παρατηρούμε ανθρώπους να ζητούν να αλλάξουν χώρο εργασίας λόγω κακής σχέσης με τους συναδέλφους. Προφανώς και δε θα ταιριάξουμε όλοι με όλους, δε χρειάζεται να γίνουμε φιλαράκια, απλώς να μην ξεσπάμε τη χειρότερη πλευρά μας σε ανθρώπους που το να ‘χουμε, αν όχι μια καλή, έστω μια τυπική επαφή μαζί τους, μόνο καλύτερους επαγγελματίες θα μπορούσε να μας κάνει.