Η μετακόμιση είναι ψυχοφθόρα διαδικασία

Ποιος είπε ότι μια μετακόμιση είναι εύκολη υπόθεση; Ένα σπίτι χάος. Κούτες από ‘δω κι από ‘κεί, πεταμένα αντικείμενα, ένα βουνό ρούχων έτοιμο για ξεκαθάρισμα και μία ψυχολογία με σκαμπανεβάσματα. Μια μετακόμιση ποτέ δεν είναι κάτι τόσο απλό. Έχει σωματικό, ψυχικό κι οικονομικό κόστος. Έχει υπέρ και κατά! Θέλουμε να φύγουμε με προορισμό κάτι νέο, αλλά είναι τόσες οι αναμνήσεις που μας δένουν. Τελικά ένα σπίτι μπορεί να μας συνδέει περισσότερο από ό,τι εμείς οι ίδιοι πιστεύουμε.

Μια μετακόμιση μπορεί να συμβολίζει για εμάς ένα τέλος. Ταυτόχρονα, όμως, δηλώνει και μία φρέσκια αρχή. Καινούργιο σπίτι, νέα γειτονιά και γενικότερα μια ανανέωση που θα μας φέρει έναν άλλον αέρα στη ζωή μας. Χαρούμενοι για το νέο σπίτι, κάνουμε σχέδια, πώς θα το διακοσμήσουμε, τι θα κρατήσουμε απ’ τα παλιά και ποια καινούργια πράγματα θα αγοράσουμε.

Ξεκαθαρίζουμε τι θέλουμε, βρίσκουμε πράγματα, πετάμε, κρατάμε κι όλο αυτό ξανά και ξανά ώστε να βρούμε έναν ρυθμό. Ανυπομονούμε να δούμε ποιος μένει στο πάνω διαμέρισμα ή ακόμα και στο απέναντι από εμάς. Σίγουρα, μια μετακόμιση φέρνει πολλά καλά διότι μας βάζει στη φάση μιας αλλαγής. Μια αλλαγή με προορισμό το άγνωστο. Μπορεί να βγει και σε καλό. Μπορεί όμως κι όχι.

Εκτός απ’ τα υπέρ, πάντα θα υπάρχουν και τα κατά. Σε αυτούς τους χώρους ζήσαμε τον έρωτά μας, ξενύχτια με τις παρέες μας, κλάματα μετά από τσακωμούς, γέλια δίχως αύριο, πολλή αγάπη, άγχη κι αγωνίες. Αυτό το διαμέρισμα κουβαλάει κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας. Και τώρα ήρθε η στιγμή να βάλουμε στις χάρτινες κούτες όλα τα όνειρά μας. Δύσκολο; Πολύ!

Ειδικά, όταν έχεις ζήσει αμέτρητες στιγμές ευτυχίας και πόνου μαζί μέσα σε αυτά τα δωμάτια. Μιλούσαμε ατελείωτες ώρες με τους κολλητούς μας στις βεράντες, παίζαμε επιτραπέζια κι ίσως όταν χάναμε να ρίχναμε κι έναν τσακωμό. Μαγειρεύαμε τα αγαπημένα μας φαγητά ακούγοντας μουσική. Χορεύαμε και διασκεδάζαμε. Συνεπώς, η μετακόμιση μας κάνει να πονάμε. Διότι είναι σαν να αφήνουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας εκεί πίσω.

Φιλοδοξίες, όνειρα και προσδοκίες. Όλα μέσα σε αυτούς τους τοίχους. Μπορεί αυτή η κατοικία να φιλοξένησε τα φοιτητικά μας χρόνια. Στην περίοδο της ξεγνοιασιάς, όπου ζήσαμε τη ζωή στο έπακρο. Το αφήναμε ακατάστατο και κοιμόμασταν το βράδυ εξουθενωμένοι στον καναπέ. Αλήθεια, ποιος από εμάς θα ξεχάσει το πρώτο του σπίτι; Αυτό που μείναμε για πρώτη φορά χωρίς τους γονείς μας. Το σπίτι που μας κράτησε στα πρώτα μας βήματα, αλλά και τα επόμενα, που φιλοξένησαν άλλες τόσες χαρές και λύπες μαζί.

Ο χώρος μας είναι κάτι ιερό, κάτι μοναδικό. Κι όταν έρχεται η στιγμή να το αποχωριστείς είναι λιγάκι επίπονο. Μπορεί να πρόκειται για αντικείμενα, να μην έχει ψυχή, αλλά φεύγοντας περνούν όλες οι αναμνήσεις από μπροστά μας. Σαν ένα παλιό φιλμ, που παίζει την κάθε σκηνή της ζωής μας.

Η μετακόμιση θα μπορούσε να θεωρηθεί ένας χωρισμός.  Χωρίζει εμάς απ’ τον τόπο που βιώσαμε τόσες εμπειρίες. Συν όλο το ψυχικό φορτίο που κουβαλάμε, υπάρχει το τρέξιμο κι η κούραση. Τρέξιμο να προλάβουμε να τελειοποιήσουμε τα πάντα. Να μη μείνουν εκκρεμότητες. Κι όλα αυτά συσσωρεύονται μέσα μας.

Έτσι είναι κι οι μετακομίσεις. Στενάχωρες και περίπλοκες. Αρκετές φορές μπορεί να είπαμε ότι μας κούρασαν αυτοί οι τοίχοι, αλλά μέσα μας, όταν τους αποχωριζόμαστε, κλαίμε. Ξαφνικά όλο το σπίτι αδειάζει κι είναι έτοιμο για να παραδώσουμε τα κλειδιά. Εκεί ίσως να ‘ναι το πιο επώδυνο σημείο. Για πάντα αφήνουμε ένα κομμάτι μας εκεί μέσα. Η μετακόμιση είναι κάτι σύνθετο.

Μαζί μ’ ένα τέλος μία νέα αλλαγή, εκεί έξω, περιμένει. Μπορεί ο αποχωρισμός με τον προσωπικό μας χώρο να είναι δύσκολος, ωστόσο θα πρέπει να προχωρήσουμε. Έτσι ώστε να βιώσουμε νέες εμπειρίες. Η μεταφορά μας κάπου αλλού σίγουρα θα μας επηρεάσει ψυχολογικά, αλλά θα πρέπει να κρατήσουμε όλες τις αναμνήσεις μας ζωντανές και να πάμε να δημιουργήσουμε άλλες, ίσως ακόμα καλύτερες.